สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 876

ลั่วอินกับหนานหนิงซงพักค้างคืนที่เมืองหรง กลับถึงบ้านตอนเที่ยงวันรุ่งขึ้น

ซูรุ่ยก็กลับไปที่สวนกุหลาบพร้อมพวกเขา

เมื่อเห็นลั่วจวินหัง ซูรุ่ยแอบถอนหายใจ ดังนั้นคนที่มีความรักมันดีตรงไหน ตอนที่มีชีวิตอยู่ก็รักกันอย่างหวือหวารักกันจนจะเป็นจะตาย ตอนที่เสียชีวิต วิญญาณหายไปหมด เหลือเพียงซากศพที่เดินได้ สำหรับคนที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นช่างหน้าโหดร้ายเกินไป

ปิดกั้นตัวเองจากความรัก นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการรักษาชีวิต

หนานซ่งถามขึ้น “เถ้าแก่ฟู่ร่างกายเป็นยังไงบ้าง?”

ลั่วอินพูด “ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อายุเยอะแล้ว ฝืนไม่ไหวแล้ว”

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินมองตากัน พวกเขาคิดว่าเมื่อเถ้าแก่ฟู่ฟื้นขึ้นมาอาการจะดีขึ้น แต่คิดไม่ถึงว่ากลายเป็นต้นไม้ที่กำลังจะตาย อาการแย่ลง วันนี้ก็มาถึงจริง ๆ

หลังจากที่ฟู่ยวี่กลับถึงเมืองหรง ก็ไม่กล้าไปที่ไหนอีก เขาอยู่เคียงข้างพ่อ

หลังจากที่รู้ว่าเถ้าแก่ฟู่ฟื้นขึ้นมา มีคนมาเยี่ยมเยอะแยะ ฟู่ปั๋วซิ่งเมินอาการเจ็บปวดของตัวเอง แล้วพบพวกเขา เขาพูดติด ๆ ขัด ๆ จึงจับมือเพื่อนรักเอาไว้แน่น แล้วดึงมือของฟู่ยวี่มา จับด้วยกัน ความหมายก็คือฝากดูแลด้วย

ในสายตาคนอื่น ฟู่ปั๋วซิ่งเป็นวีรบุรุษรุ่นแรก เขาโหดเหี้ยม ทำงานไม่บกพร่อง ตอนวัยรุ่นผิดใจกับคนเยอะแยะ

เมื่ออายุเยอะแล้ว ก็เริ่มเป็นคมในฝัก ไม่รีรอที่จะเสียสละผลประโยชน์ของตัวเองแม้แต่ทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อจัดการความสัมพันธ์กับทุกฝ่าย ทุกคนรู้ ว่าเขากำลังปูทางให้ฟู่ยวี่ลูกชายของเขา

พูดตามตรง แรกเริ่มคนใหญ่คนโตทั้งหลายไม่ได้มองฟู่ยวี่ในแง่ดี

ฟู่ยวี่คือลูกชายคนเล็กสุดของฟู่ปั๋วซิ่ง ดูจากอายุแล้ว แทบจะเป็นหลานชายได้ ลูกคนเล็กสุดมักเป็นที่รักที่ชื่นชอบมากที่สุด ฟู่ยวี่ไม่เป็นเช่นนั้น ทุกคนในเมืองหรงรู้ดีว่านายน้อยตระกูลฟู่คือปีศาจร้าย เป็นคนหัวดื้อ แม้แต่ชาวบ้านที่อยู่ใกล้คฤหาสน์ตระกูลฟู่ ก็ได้เห็นภาพที่เถ้าแก่ฟู่ถือไม้เท้าไล่ตีลูกชายคนเล็กของตัวเองกับตา

ภายหลังฟู่ปั๋วซิ่งโมโหจนจับลูกชายโยนไปค่ายทหาร แล้วไม่สนใจไยดี

ในตอนนั้นหลาย ๆ คนคิดว่าฟู่ยวี่คือลูกชายที่ถูกตระกูลฟู่ถอดทิ้งไปแล้ว ไม่มีอนาคต ใครจะคิดว่าในศึกสืบทอดตระกูลฟู่ สุดท้ายคนที่รอดมาก็คือเขา เขารอดชีวิตมาจากพายุเลือด

ตอนนี้เวลานอนหลับของฟู่ปั๋วซิ่งเยอะกว่าตอนตื่น

เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็เห็นฟู่ยวี่นั่งอยู่ข้างเตียง ก้มหน้านวดเขาอย่างจริงจัง ตามเทคนิคการนวดที่ซูยินสอนให้เขา ในความทรงจำเด็กดื้อคนนี้ไม่เคยเชื่อฟังขนาดนี้มาก่อน

คิดว่าซูยินคงสอนมาดี เด็กสาวคนนั้นเก่งมาก เป็นคนที่สามารถควบคุมสามีได้

ฟู่ปั๋วซิ่งขยับนิ้วมือ ฟู่ยวี่จึงเงยหน้าขึ้น

“ตื่นแล้วเหรอ ดื่มน้ำหน่อยไหมครับ?”

ฟู่ปั๋วซิ่งพยักหน้า ฟู่ยวี่จึงลุกขึ้นยกแก้วมาให้เขา แล้วจับหลอดดูดใส่ปากเขา ฟู่ปั๋วซิ่งรู้สึกชุ่มคอ เขาจ้องมองลูกชายคนเล็ก

แล้วทำปากชี้ไปด้านนอก

ฟู่ยวี่เข้าใจความคิดของเขา จึงพูดขึ้น: “วันนี้ไม่เจอแล้ว ผมให้พวกเขากลับไปแล้ว”

ฟู่ปั๋วซิ่งถลึงตามองเขา

“พ่อฝากฝังไว้เกือบหมดแล้ว”

ฟู่ยวี่นั่งลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงน่าตี “วางใจเถอะ ลูกชายของพ่อน่ารักขนาดนี้ คนที่ดูแลผมมีเยอะแยะ คนที่เป็นเพื่อนแท้ไม่ต้องให้พ่อมาสั่งเขาก็จะช่วยผมเอง และพวกเพื่อนจอมปลอมพวกนั้นต่อให้พ่อพูดจนปากแห้ง พวกเขาปากพูดว่ารับปากแต่อาจจะไม่ได้ช่วยจริง ๆ ก็ได้ ฝากความหวังไว้กับคนอื่นสู้ฝากความหวังไว้กับตัวเองดีกว่า เพียงแค่ตัวเองแข็งแกร่งพอ ก็ไม่มีทางถูกคนอื่นรังแกได้”

เขาพูดอย่างเรียบเฉยมั่นคง น้ำเสียงเบาบาง แต่กลับปลอดโปร่ง

“ตาแก่ ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมมีภรรยา มีเพื่อน ผมไม่มีทางเหงา”

อย่างน้อยก็ไม่เหมือนกับพ่อ

ฟู่ปั๋วซิ่งดวงตาแดงก่ำ จับมือของเขา จากนั้นก็เรียกขึ้น “ซู...ยิน”

“ใช่ ซูยิน ภรรยาของผม”

ฟู่ยวี่ดวงตาเป็นประกาย เขาพูดต่อ “พ่อกำลังคิดใช่ไหมครับ ว่าผมได้โชคมาจากไหน ถึงได้มีแฟนที่น่ารักขนาดนี้? เพราะแม่เกิดผมมาให้หน้าตาดีไง”

ช่วงนี้เขาไม่ได้พักผ่อนเต็มที่ ซูยินรู้ดี

เธอเดินไปทางเขา ก้มหน้าพูด “ดูรูปภาพอยู่?”

“อืม ชื่นชมรูปลักษณ์ที่อ่อนโยนของนายน้อยเมื่อก่อน”

วันนี้ฟู่ยวี่ไม่ค่อยได้พูดมาทั้งวัน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าซูยินก็เหมือนฟื้นคืนชีพขึ้นมา เขาเริ่มไร้สาระอีกแล้ว เขาดึงให้ซูยินนั่งลงบนพรม จากนั้นเขาก็นอนลงบนตักของเธอ

ซูยินอยากจะผลักเขาออก แต่เห็นสีหน้าอิดโรยของเขา จึงปล่อยเขาไป

เธอเปิดอัลบั้มรูป เห็นฟู่ยวี่ตอนเพิ่งเกิด สวมใส่กางเกงมีรูตรงกลาง ตอนที่ร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาไหล แล้วก็ตอนที่เอามือใส่กางเกงแล้วทำท่าทางอย่างหล่อ...ซูยินพลิกดูแต่ละหน้าด้วยความสนใจ จำภาพเขาตั้งแต่เด็กจนโตไว้ในสมอง ไม่ยอมรับไม่ได้ว่า พี่โชคลาภฟู่หล่อตั้งแต่เด็กจนโตจริง ๆ ยิ่งโตยิ่งเป็นภัยต่อผู้คน

ฟู่ยวี่นอนอยู่บนขาของซูยิน รู้สึกว่าหัวใจสงบนิ่งอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน จากนั้นความง่วงก็ครอบงำ

ตรงหน้าเหมือนมีฉากวัยเด็กแวบผ่านไป คุณแม่ดูเขาขี่ม้าไม้ในสวน เขาขี่ไปขี่มาก็เริ่มไม่อยู่นิ่งแล้วแคะเท้ามา ถอดขาม้าออกมา ตอนที่กำลังสร้างเรื่องอยู่นั้น คุณพ่อก็เข้ามา “ไอ้เด็กคนนี้ ม้าไม้ที่ข้าตั้งใจทำอย่างยากลำบาก เองก็ถอดออกมาแบบนี้ เองมานี่เลย ข้าจะถอดขาของเองออกมา...”

เขาวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว แล้วหลบอยู่ด้านหลังคุณแม่ คุณแม่ปกป้องเขา แล้วพูดกับพ่อ “ไอหยา คุณทำใหม่ให้เขาก็ได้นี่คะ”

เขายื่นหน้าออกมา แล้วพูดตามแม่ “ใช่ ทำใหม่อีกตัวก็ได้นี่ครับ”

คุณพ่อก็ยื่นมือออกมาจับเขา เขาหลับอยู่หลังคุณแม่หัวเราะคิกคัก เล่นซ่อนแอบ

แต่จู่ ๆ ฟ้าก็มืดลง คุณพ่อล้มลง...

“คุณพ่อ!”

ฟู่ยวี่ลืมตาขึ้นทันที

ซูยินกำลังดึงผ้าห่มมาห่มให้เขา จู่ ๆ เห็นเขาลืมตา เธอถึงกับตกใจ

กำลังจะพูดอะไร ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบขึ้น น้องชายผลักประตูเข้ามา พูดขึ้นอย่างรีบร้อน: “เถ้าแก่ เถ้าแก่ไม่หายใจแล้ว...”