สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 883

“น้องห้าของพวกเราทำไมเหรอ?”

ลั่วอินแสดงออกว่าลูกชายของตัวเองตัวเองรัก เป็นเดือดเป็นร้อนแทนไป๋ลู่ยวี่ “น้องห้าของพวกเราซื่อ ๆ บื้อ ๆ น่ารักจะตาย พวกนายไม่เข้าใจ พี่สาวที่ดีเลิศ เท่ และมีเงินแบบพวกเรา ไม่จำเป็นว่าผู้ชายจะ man ขนาดไหน เก่งกาจขนาดไหน เพียงแค่ไม่ดื้อ หล่อ ๆ เชื่อฟังก็พอแล้ว”

“...”

ทุกคนได้ฟังที่คุณนายลั่วพูด จู่ ๆ ก็เงียบกะทันหัน

เฉวียนเยี่ยเชียนมองไปทางหนานหนิงซง “คุณพ่อ แม่พูดว่าพ่อไม่ man พอ ไม่เก่งพอ”

หนานหนิงซง: “?”

ถึงว่าทำไมเขารู้สึกว่าประโยคเมื่อกี้ฟังแล้วรู้สึแปลกประหลาด แต่กลับบอกไม่ถูกว่าไม่ถูกต้องตรงไหน

เขามองไปทางลั่วอิน ลั่วอินขว้างรองเท้าแตะใส่เฉวียนเยี่ยเชียน “ลูกเฮงซวย หาเรื่องใช่ไหม?” เฉวียนเยี่ยเชียนรีบหลบไปด้านหลังลั่วโยว ลั่วโยวยิ้มเท่ ๆ ออกมา

ลั่วอินมองไปทางหนานหนิงซง แล้วพูดเสริม: “ฉันแค่พูดว่าไม่จำเป็น ไม่ได้พูดว่าไม่ต้องมี ฉันกับฟู่จื่อไม่เหมือนกัน ฉันคือผู้หญิงตัวน้อย รักผู้ชายที่ทั้ง man ทั้งสุดยอดแบบคุณ”

หนานหนิงซงหัวเราะหึหึ แล้วยื่นมือมาหยิกแก้มของลั่วอิน “คุณน่ะ ปากเล็ก ๆ นี่คำพูดอะไรก็พูดออกมาได้หมด”

ลั่วอินยิ้มอย่างใสซื่อให้เขา แล้วออดอ้อนซบไหล่กว้างของเขา

“ไอหยา ไอหยา...”

พวกลูก ๆ เห็นการแสดงนี้ พากันแสดงออกว่ารับไม่ได้กับสามีภรรยาแก่คู่นี้

ทั้งครอบครัวนั่งล้อมโต๊ะน้ำชาแล้วพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่น่าสนใจระหว่างไป๋ลู่ยวี่กับฟู่จื่อ เจ้าตัวไม่อยู่ พวกเขาพูดคุยกันโดยไม่พะว้าพะวังใด ๆ ผู้บรรยายหลักคือหนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินที่ไปเห็นเรื่องดีของคนอื่นเข้าพอดี หนานซ่งเล่าอย่างสมจริงสมจัง ยวี่จิ้นเหวินพูดเสริมอยู่ข้าง ๆ

“ฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าชาตินี้จะมีโชคได้เห็นการละเล่นบนเตียงของพี่เล็ก น่าเร้าใจมาก”

จี้อวิ๋นถามขึ้นอย่างฮึกเหิม “เป็นยังไง เลือดกำเดาไหลในที่เกิดเหตุเลยไหม?”

“เกือบแล้ว ฉันกลั้นเอาไว้”

หนานซ่งพูด: “ที่สำคัญคือพี่สะใภ้เล็กตื่นแล้ว กำลังจะยื่นแขนบิดขี้เกียจ เกือบจะโป๊แล้ว พี่เล็ก ‘สวบ’ พุ่งตัวไปกอดเธอไว้ จากนั้นก็หันมาตะโกนใส่พวกเรา ‘ออกไป!’ เยี่ยมมาก แถมเขายังพูดต่อหน้าพี่ใหญ่ ชาตินี้ฉันยังไม่เคยเห็นคุณชายไป๋ชี man ขนาดนี้มาก่อนเลย”

จี้อวิ๋นพูด: “อยู่ต่อหน้าภรรยา ต้องแกล้งทำหน่อยสิ”

ทุกคนหัวเราะกันอย่างเฮฮา

ตลกก็ส่วนตลก ไป๋ลู่ยวี่มีการแต่งงานแบบนี้ พวกเขาก็ดีใจแทนเขาจริง ๆ โดยเฉพาะลั่วอิน เธอคิดว่าปัญหาใหญ่ของตระกูลได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้เสียหายในมือเธอ

คุยเรื่องไป๋ลู่ยวี่กับฟู่จื่อเสร็จ หัวข้อก็เปลี่ยนไปที่เรื่องซูอิง

มู่โจวยังรอเจอลูกสาวอยู่

นี่ทำให้เฮ่อเซินตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาโอ๋เธอไม่ให้ร้องไปด้วย ลองใส่ถุงเท้าให้เธอไปด้วย เขาใจร้อนจนเหงื่อออก จนกระทั่งพยาบาลหาถุงเท้าขนหลวม ๆ มาได้คู่หนึ่ง แล้วสวมใส่ให้เธอ เธอยังไม่หยุดร้อง เฮ่อเซินร้อนใจจนคุกเข่าให้เธอ “อย่าร้อง อย่างร้อง เป็นผมที่ไม่ได้ เป็นความผิดของผม คุณตีผม อย่าร้องนะที่รัก คุณร้องผมใจแทบสลายแล้ว...”

ซูอิงกอดเฮ่อเซิน ร้องไห้แล้วถามเขา “ฉันกลายเป็นตัวประหลาดแล้วใช่ไหม?”

“คุณจะเป็นตัวประหลาดได้ยังไง คุณแค่ยังไม่ชินกับสถานะใหม่ของตัวเอง คุณคิดถึงเมื่อก่อนตอนที่พวกเราถ่ายหนังด้วยกัน การเข้าสู่ตัวละครใหม่ก็ต้องใช้เวลาในการคุ้นชินกับมันถึงจะเข้าถึงหัวใจของตัวละครได้ แล้วค่อย ๆ กลายเป็นมัน”

เฮ่อเซินค่อย ๆ เปลี่ยนเรื่องไปถึงการถ่ายหนัง นั่นเป็นงานที่เธอคุ้นเคยและมั่นใจมากที่สุด สุดท้ายก็ทำให้อารมณ์ของเธอสงบลงมาได้ เขาจูบหน้าผากของเธอ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ไม่รีบร้อน ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณค่อย ๆ คุ้นชินกับมัน ค่อย ๆ ค้นหา พวกเราถือซะว่าเป็นการทดสอบชีวิตอย่างหนึ่ง จำความรู้สึกไว้ เก็บรักษาไว้ ไม่แน่อนาคตตอนถ่ายทำอาจจะได้ใช้ก็ได้นะ”

ซูอิงพยักหน้าอยู่ในอ้อมกอดของเขา เอ่อเซินเช็ดน้ำตาให้เธอ เขาเพิ่งจะกล่อมภรรยาเสร็จ ด้านลูกชายก็ตื่นขึ้นมา ร้องอุแว้ ๆ เฮ่อเซินก็ลุกขึ้นเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูกชาย อุ้มลูกชายกล่อมอยู่นาน ซูอิงมองดูราชาออสก้าเฮ่อเซินที่หล่อเหลาดูแลลูกจนหน้าตาทรุดโทรมไปเยอะมาก จู่ ๆ ในใจก็รู้สึกยุติธรรมขึ้นเยอะ เธอยิ้มออกมา รู้สึกมีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ

ต่างจากดาราชายหลายคนในวงการที่หลังจากมีครอบครัวแล้วก็ยังถ่ายทำได้ ตอนที่ภรรยาคลอดลูกก็อาจจะไม่ได้อยู่ข้าง ๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงดูแลลูกเป็นเพื่อนภรรยา เฮ่อเซินกลับจัดแจงการถ่ายทำไปไว้ปีถัดจากปีหน้าตั้งนานแล้ว ช่วงนี้เขาไม่รับถ่ายทำอีก ต่อให้มีงานเพียงเล็ก ๆ น้อยที่ต้องให้เขาไปทำ เขาก็พยายามกลับมาภายในวันนั้น ไม่มีทางที่จะห่างจากพวกเขาสองแม่ลูกนานเกินไป

เขาให้ความอบอุ่นปลอดภัยกับเธอมากพอ ทำให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้เผชิญหน้ากับโลกในอนาคตเพียงลำพัง ซูอิงที่หนังหนาไม่กลัวตายมาตลอด ตอนนี้กลายเป็นอ่อนแอขึ้นมา

และก็เห็นถึงการแสดงออกของเฮ่อเซิน ซูอิงถึงได้รู้ว่าพ่อที่แท้จริงควรจะเป็นแบบไหน

แต่เสียดายที่ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่ได้รับความรักจากพ่อ

ดังนั้นในตอนที่เฮ่อเซินลองเชิงถามเธอ “ถ้าหากพ่อแท้ ๆ ของคุณปรากฏตัวขึ้นในตอนนี้ คุณจะรับเขาไหม?” คำตอบของซูอิงคือ— “ไม่รับ”

“เพราะว่าตอนนี้ฉันไม่ต้องการแล้ว”