สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 886

เฮ่อเซินคิดไว้แล้วว่าไม่มีทางปิดบังซูอิงได้

ในตอนที่เธอถามออกมา เขาก็รู้ว่าเธอได้ตัดสินใจไปแล้ว

อันที่จริงซูอิงสังเกตถึงความผิดปกติในช่วงนี้ของเฮ่อเซินได้ตั้งนานแล้ว พวกเขานอนเตียงเดียวกัน ความรู้สึกไวต่อการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของกันและกันมากที่สุด ช่วงนี้เฮ่อเซินเป็นกังวลมาโดยตลอด ซูอิงมองออก หลายวันมานี้เขามักจะลองเชิงถามเธอเกี่ยวกับเรื่องในตอนเด็ก แต่ก็ไม่กล้าถามเยอะ กลัวว่าจะกระทบบาดแผลในใจของเธอ และเธอก็ไม่อยากนึกถึงอดีต ความทรงจำที่มีแต่ความเจ็บปวด

บางคนใช้วัยเด็กรักษาชีวิต บางคนใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อบำบัดชีวิตในวัยเด็ก

หนานซ่งคือคนกลุ่มแรก ซูอิงกลับเป็นคนกลุ่มหลัง

วัยเด็กและวัยรุ่น ชีวิตของเธอน่าอนาถมาก สำหรับเธอความทรงจำพวกนั้นเป็นสีเทา มีแสงสว่างเล็ก ๆ เพียงหนึ่งเดียวนั่นก็คือความรักการคุ้มครองจากแม่ หลังจากแม่เสียชีวิต เธอก็หนีออกมาจากเมืองเล็ก เธอตัวคนเดียวต่อสู้โลกที่หนาวเหน็บใบนี้ เธอก็แค่พยายามและใช้ชีวิตอย่างยากลำบากแค่นั้น จนกระทั่งได้พบกับเฮ่อเซิน เธอถึงได้ลิ้มรสของการถูกรัก

เฮ่อเซินถามเธอ ถ้าหากพ่อแท้ ๆ ของเธอปรากฏตัวขึ้น เธอจะรับไหม

ซูอิงตอบโดยไม่ต้องคิด “ไม่รับ”

รับมาทำอะไรล่ะ?

ช่วงเวลาที่ผ่านมา สิ่งที่พ่อให้เธอมันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นการด่า การตี สถานะ “พ่อ” สำหรับเด็กสาวหลายคนก็เหมือนต้นไม้สูงตระหง่าน แต่สำหรับเธอคือแส้ที่ฟาดเธออย่างเจ็บปวด ถ้าหากฆ่าคนไม่ผิดกฎหมาย เธออยากจะรัดเขาให้ตายไปด้วยซ้ำ

ความเกลียดแค้นนั้นฝังลึกในกระดูก

ส่วนพ่อแท้ ๆ ของเธอ หลังจากทำให้แม่ท้อง ก็สาบสูญไปจากเมือง

ผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบแบบนั้น คิดว่าคงไม่ต่างจากกัวโอว แบบนั้นแล้วทำไมต้องยอมรับเขานะ?

แต่เธอคิดไม่ถึงก็คือ มู่โจวคือพ่อแท้ ๆ ของเธอ!

ซูอิงมองเฮ่อเซินด้วยสายตาเคร่งขรึม “เป็นเขา ใช่ไหม?”

เฮ่อเซินมองตาเธอ แล้วค่อย ๆ พยักหน้า

หึ...

ซูอิงพ่นลมหายใจออกมา เกือบจะยืนนิ่งไม่ไหว

“เสี่ยวซู!” เฮ่อเซินรีบเข้าไปพยุงเธอ ให้เธอนั่งลงบนโซฟา แล้วรินน้ำให้เธอแก้วหนึ่ง จากนั้นก็พูดปลอบเธอ: “คุณอย่าโมโห ค่อย ๆ ฟังผมพูด...”

เฮ่อเซินเล่าให้ซูอิงฟังเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาเล่าอย่างละเอียดมาก รวมทั้งหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินพวกเขาพบกับมู่โจวและกู้ฟางที่เมืองกั่งได้ยังไง มู่โจวรู้ได้ยังไงว่าเขายังมีลูกสาวอยู่? แล้วตอนนั้นทำไมเขาออกจากเมืองโดยไม่ล่ำลา..ต่าง ๆ นานา เขาบอกเธอทั้งหมด รวมทั้งเรื่องที่มู่โจวป่วยหนักไม่มีทางรักษาให้หายได้ ชีวิตได้มาถึงจุดสิ้นสุด

ซูอิงฟังจบ ก็เผยรอยยิ้มเย้ยหยันออกมา และน้ำเสียงก็เย็นชาอย่างมาก “เขารู้ว่าตัวเองใกล้จะตายแล้ว ดังนั้นอยากจะถือโอกาสก่อนที่ตัวเองจะตายรับฉันเป็นลูก เขากลัวว่าป้ายหลุมศพจะไม่มีชื่อลูกหลานรุ่นต่อไปเหรอ? หึหึ เขามีสิทธิ์อะไรที่คิดว่าเขารับฉันเป็นลูก แล้วฉันก็จะรับเขาเป็นพ่อ”

เฮ่อเซินนั่งอยู่ข้าง ๆ ซูอิง น้ำเสียงของเธอเย็นชา แต่เขาสัมผัสได้ว่าเธอตัวสั่น

เธอเจ็บปวด และก็เจ็บปวดมาก

“เสี่ยวซู...” เขาเรียกเธอเบา ๆ ซูอิงกลับหันหน้ามามองเขาอย่างแรง

ซูอิงสีหน้าโกรธเคือง “คุณก็อยากให้ฉันรับเขาใช่ไหม? คุณปิดบังฉันนานขนาดนี้ เพราะคุยกับคุณพ่อคุณแม่ และเสี่ยวซ่งไว้เรียบร้อยแล้ว พวกคุณสงสารเขา เห็นใจเขาใช่ไหม?”

“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น”

เฮ่อเซินอยากจะอธิบาย จู่ ๆ เฟิงเอ่อร์ก็ร้องไห้ขึ้นมา พี่เลี้ยงได้ยินเสียงร้อง ก็เดินเข้ามาจากห้องข้าง ๆ อุ้มเด็กขึ้น แล้วมองไปทางซูอิง “คุณนายคะ ลูกหิวแล้วค่ะ...”

เฮ่อเซินเห็นเธอหน้าแดงระเรื่อ ไม่เหมือนกับเมื่อครู่ที่หน้าซีดขาว ครั้งนี้เธอถลึงตาใส่เขาก็ไม่มีความเย็นชาแบบนั้นแล้ว เขารู้ว่าเธอคลายความโมโหลงนิดหน่อย จิตใจสงบ เขาลูบหน้าของเธอ

เขานั่งเงียบ ๆ อยู่เป็นเพื่อนเธอให้นมลูก จนกระทั่งให้นมลูกจนอิ่ม นอนหลับไป เฮ่อเซินรับเฟิงเอ่อร์มาจากอ้อมแขนของเธอ แล้วให้พี่เลี้ยงดูแล ถึงได้กลับไปที่ห้องนอนอีกครั้ง แล้วนวดแขนที่ปวดเมื่อยให้ซูอิง การให้นมลูกสำหรับแม่นั้น คืองานที่ต้องใช้กำลังอย่างหนึ่ง

ทั้งสองหันหน้าเข้าหากันบนเตียง เฮ่อเซินนวดแขนให้เธอไปด้วยอธิบายอย่างอ่อนโยนให้เธอฟังไปด้วย “ฉันกับครอบครัวไม่ได้บังคับให้คุณกับอาจารย์มู่รับเป็นพ่อลูกกัน พวกเราสงสารเขา เห็นใจเขา แต่พวกเราสงสารคุณมากกว่า พ่อกับแม่แสดงออกกับผมอย่างชัดเจนว่าขึ้นอยู่กับคุณเป็นหลัก ถ้าคุณอยากรับ พวกเขาสนับสนุน ถ้าคุณไม่อยากรับ พวกเขาก็เข้าใจ สรุปคือไม่ให้คุณลำบากใจ ส่วนทางด้านอาจารย์มู่ เขารู้ดีว่าหลายปีขนาดนี้เขาไม่เคยได้ทำหน้าที่ของพ่อ เขาไม่กล้าคาดหวังว่าคุณจะรับเขาเป็นพ่อ แต่เขาห่วงใยคุณและลูกจริง ๆ จึงขอร้องผม ว่าอยากมาเจอคุณสักครั้ง อยากจะทำหน้าที่พ่อและตาก่อนจะตาย”

ครั้งนี้ซูอิงไม่ได้พูดอะไร เหมือนกับกำลังทำความเข้าใจกับความจริงนี้อยู่

เฮ่อเซินกอดเธอ คุยกับเธอตลอดช่วงบ่าย เขายังอธิบายความคิดของเขา

“ผมแค่อยากให้คุณรู้ไว้ ตอนนั้นพ่อแท้ ๆ ของคุณไม่ได้ตั้งใจทอดทิ้งคุณกับแม่ เขาไม่รู้การถึงการมีอยู่ของคุณ ตอนที่รู้ก็สายไปแล้ว ผมไม่อยากแก้ต่างอะไรให้เขา เป็นความผิดของพ่อแม่ที่เกิดมาแล้วไม่เลี้ยงดู ผมอยากให้คุณรู้ไว้ พ่อผู้ให้กำเนิดคุณ มู่โจวเขารักคุณที่เป็นลูกสาวคนนี้มาก ๆ เพียงแต่ไม่มีโอกาสได้รักคุณแล้ว”

เฮ่อเซินจูบลงบนหน้าผากของซูอิง แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ที่รัก คุณมีค่าที่จะถูกรัก คุณต้องเชื่อมั่นถึงเรื่องนี้ รู้ไหม?”

ซูอิงซบอกเขา เธอพยักหน้าเบา ๆ

เขาเข้าใจความน้อยเนื้อต่ำใจและความละเอียดอ่อนทั้งหมดของเธอ และก็พยายามที่จะช่วยเธอรักษาทั้งหมดนี้

อันที่จริงเธออยากจะบอกเขา ว่าเธอไม่ต้องการความรักของพ่อที่มาช้าขนาดนี้ เธอมีเพียงเขาก็พอแล้ว

หลังจากมู่โจวได้เจอซูอิงกับลูก ราวกับว่าเชือกเส้นสุดท้ายในร่างกายได้คลายออก คืนนั้นเขาเป็นลมไป หลังจากที่ส่งไปโรงพยาบาล โรงพยาบาลก็ออกประกาศว่าอาการป่วยอยู่ในขั้นอันตราย

เฮ่อเซินได้รับข้อความในตอนดึก เขามองดูซูอิง ท่าทางเป็นกังวล

“อาจารย์มู่ ท่าทางไม่ค่อยดีแล้ว...”

ซูอิงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้น “ไปเถอะ อย่างน้อยก็พ่อลูกกัน ยังไงก็ต้องจบความสัมพันธ์ครั้งนี้”