สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 906

ตำรวจพาผู้ร้ายขึ้นรถตำรวจ

โชคดีที่ฟู่จื่อกับลั่วโยวมาได้ทันเวลา และก็ออกมือได้ทันเวลา จึงไม่มีผลกระทบร้ายแรง

ฮันนีมูนของฟู่จื่อกับไป๋ลู่ยวี่จบลงแล้ว พวกเขาเพิ่งถึงบ้านไม่นานลั่วโยวสองสามีภรรยาก็ไปที่บ้าน เมื่อได้ยินว่าพวกหนานซ่งกำลังช้อปปิ้งกันอยู่ ลั่วโยวกับฟู่จื่อจึงมาดูความครึกครื้น แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อมาถึงก็ได้ปะทะกัน

ระหว่างทางกลับ พี่สะใภ้ทั้งสองคนคุ้มกันพวกหนานซ่ง

หนานซ่งยังดีหน่อย อารมณ์ถือว่ามั่นคง ซูอิงกับเฮ่อเสี่ยวเหวินกลับตกตะลึง และตกใจกลัว คนคนนั้นพุ่งเป้าไปที่เสี่ยวซ่ง ถ้าหากว่าเป็น...พวกเธอจะทำยังไงนะ? คนในครอบครัวคงร้อนใจตาย

ความจริงครอบครัวแทบจะบ้าแล้ว

ยวี่จิ้นเหวินกับหวังผิงได้รับข่าว ทั้งสองรีบมาที่สวนกุหลาบเร็วปานสายฟ้าแลบ จากนั้นก็กอดภรรยาของตัวเองถามอยู่นาน ทั้งกล่อมทั้งหอม กอดกันแน่น ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตาแล้ว

“ไม่เป็นไรจริง ๆ นะ?” ยวี่จิ้นเหวินหน้าซีดยิ่งกว่าหนานซ่ง

หนานซ่งส่ายหน้า แล้วปลอบโยนเขา “ไม่เป็นไรจริง ๆ นายดูฉันสิ ยังดี ๆ อยู่ไม่ใช่เหรอ เขาก็ด้วย”

หนานซ่งลูบท้องเบา ๆ

ยวี่จิ้นเหวินกอดเธอแน่น จากนั้นก็หอมแก้มเธอ “ฉันตกใจแทบแย่!”

หวังผิงดูใจเย็นกว่ายวี่จิ้นเหวินนิดหน่อย แต่เขากุมข้อมือของเฮ่อเสี่ยวเหวินไว้แน่นเหมือนกับห่วงเหล็ก เฮ่อเสี่ยวเหวินพูดเบา ๆ อยู่ในอ้อมกอดของเขา “เจ็บ...”

เขาถึงได้คลายข้อมือออก แล้วจับมือเธอไว้ ไม่รู้ว่าปลอบเธอหรือปลอบตัวเอง

“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัว”

เฮ่อเซินไปสตูดิโอถ่ายหนังเพื่อจัดการการถ่ายทำให้กองถ่ายกลุ่มหนึ่ง เขาไม่อยู่ที่เมืองหนาน ซูอิงไม่ให้คนในครอบครัวบอกเขา กลัวว่าเขาจะเป็นห่วง ช่วงนี้เฟิงเอ่อร์ก็อยู่กับเธอที่สวนกุหลาบ ผู้ใหญ่กลุ่มหนึ่งหยอกล้อเด็กคนเดียว

หวังผิงปลอบเฮ่อเสี่ยวเหวินเสร็จ ก็ไปที่สถานีตำรวจด้วยตัวเอง แล้วสอบสวนคนร้าย

ไป๋ลู่ยวี่ได้ยินว่าฟู่จื่อไม่เพียงถีบผู้หญิงคนนั้นกระเด็น แถมยังฉีกคางของเธอด้วยมือเปล่า เขาถึงกับถลึงตาโต ดวงตาเป็นประกายมองไปทางฟู่จื่อ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียดาย “เสียดายจัง ฉันไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ ไม่ได้เห็นฉากที่ภรรยาของฉันเป็นฮีโร่ ร้านนั้นมีกล้องวงจรไหม ฉันแฮ็กเข้าไปดูหน่อย”

ขณะที่เขาพูดก็จะไปหยิบโน้ตบุ้ค แต่ถูกฟู่จื่อห้ามไว้ แล้วพูดขึ้น: “อย่าดู”

ไป๋ลู่ยวี่: “ทำไม?”

“ภาพมันโหดร้ายเกินไป ฉันกลัวจะทำให้นายตกใจ” ฟู่จื่อเตือนด้วยความหวังดี

ไป๋ลู่ยวี่: “...” เขาใจฝ่อขนาดนั้นเลยเหรอ?

ฟู่จื่อส่งสายตาให้ไป๋ลู่ยวี่ ไป๋ลู่ยวี่ใช้สมองที่ไม่ค่อยฉลาดครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็เข้าใจว่าพี่จื่อของเขาอาจกลัวว่าการถ่ายทอดสดเหตุการณ์ในตอนนั้น จะทำให้ทุกคนเป็นกังวลและไม่สบายใจ จึงห้ามไว้

ที่รักจื่อคิดได้รอบคอบจริง ๆ

เมื่อถูกไป๋ลู่ยวี่สอดแทรกบทตลกแบบนี้ บรรยากาศคลี่คลายลงไม่น้อย

หนานหนิงซงถอนหายใจเบา ๆ “ป้องกันยังไงก็ป้องกันไม่หมด อยู่ที่บ้านอย่างเชื่อฟัง อย่าออกไปไหนแล้ว”

“อยู่ที่บ้านตลอดก็ไม่ใช่เรื่อง ออกไปสูดอากาศก็ดี”

ลั่วอินมองไปทางหนานซ่ง “เพียงแต่พอเธอตั้งครรภ์กำลังในการต่อสู้ก็ลดลงกว่าเมื่อก่อนมาก ช่วงนี้ปฏิกิริยาตอบสนองช้าลงใช่ไหม? ไม่อย่างงั้นคงไม่ต้องถึงมือพี่สะใภ้ออกโรง แค่เธอคนเดียวก็จัดการคนร้ายนั่นได้แล้ว”

แม่รู้จักลูกสาวดี

พวกเขาสี่คนออกไปแล้วไม่สามารถปกป้องคุณหนูใหญ่ได้ โชคดีที่คุณหนูใหญ่ไม่เป็นอะไร ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ ชีวิตน้อย ๆ สี่ชีวิตของพวกเขาก็ไม่มีปัญญาชดใช้ พวกเขาทำผิดอาจารย์ก็เสียหน้า สมควรโดนตี สมควรตีให้ตาย

เธอพูด: “นายตีพวกเขาตายแล้วใครจะปกป้องฉัน?”

นายเคเท้าเอว พูดอย่างโมโห “ยังมีหลัวกังไม่ใช่เหรอ?”

หนานซ่งพูด: “หลัวกังยังรักษาตัวอยู่ที่เมืองกั่ง”

“ข้าอยู่นี่”

เสียงหนาและหยาบคายดังมาจากด้านหลัง ทุกคนหันมองไปตามเสียง ก็เห็นหลัวกังสวมชุดหนังสีดำเปล่งประกายเจิดจรัส เขาผอมกว่าเมื่อก่อนไม่น้อย ร่างกายดูแข็งแรง หน้าตาไม่แยแส

เมื่อเห็นหลัวกัง หนานซ่งประหลาดใจมาก “นายกลับมาได้ยังไง?”

หลัวกังพูดด้วยเสียงหยาบ: “ข้าไม่ชินกับอาหารของเมืองกั่ง”

เขาพูดหยาบคายอย่างงี้มาตลอด คำว่าข้าเป็นคำติดปากมานานหลายปี ไม่มีความหมายอื่น หนานซ่งฟังจนเคยชินตั้งนานแล้ว จึงไม่สนใจ แต่นายเคกลับไม่คุ้นชิน เขาขมวดคิ้ว “นายเรียกตัวเองว่าข้าต่อหน้าใคร?”

หลัวกังเป็นคนตรง ๆ แต่ไม่มีพิษมีภัย แต่ใครหาเรื่องเขาเขาก็หาเรื่องกลับ

เขายังจำความแค้นวันนั้นในอุโบสถที่นายเค “อุ้มเขาแบบเจ้าหญิง” ต่อหน้าทุกคน จึงตอกกลับ “ฉันไม่ได้เรียกข้าต่อหน้านายสักหน่อย นายยุ่งอะไรด้วย!”

นายเคต่อยหน้าเขาตรง ๆ หลัวกังหลบออก ทั้งสองไม่พูดไม่จา แล้วเริ่มต่อสู้กัน

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินตะลึง ทั้งสี่คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นก็ตกตะลึง

นี่มีความแค้นกันมาจากไหน?