สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 905

มือของเหยียนซีที่ถือเสื้อของลั่วจวินหัง แข็งทื่อเล็กน้อย

เธอเงยหน้าดวงตาเป็นประกาย ดวงตาเผยความไม่อยากจะเชื่อ “ตายแล้ว?”

ลั่วจวินหัง “อืม” เสียงเรียบเฉย น้ำเสียงไร้ความรู้สึก ราวกับกำลังคุยกับเหยียนซีถึงเรื่องไม่สำคัญ “วันนี้ตอนบ่ายคนรับใช้ที่ไปส่งอาหารที่ฮว่าเหมยวิลล่าพบเจอ ตอนที่ไปถึงศพเย็นแล้ว”

เหยียนซีกางเสื้อออกบนโต๊ะ หยิบเตารีดรีดเสื้อด้วยตัวเอง “ตายยังไง?”

“บางทีอาจจะอยากหนีไป เธอยื่นหัวออกไปที่หน้าต่าง แต่กลับถึงหนามไม้แทงทะลุลำคอ”

เหยียนซี่ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ส่งเสียงถอนหายใจเบา ๆ “Amazing”

การตายของคุณนายเหมย ทั้งสองคุยกันไม่กี่ประโยค แล้วก็ไม่ได้คุยต่อไป

เหยียนซีตั้งอกตั้งใจรีดชุดสูทของลั่วจวินหัง ลั่วจวินหังจุดบุหรี่ แล้วพิงกำแพงมองดูเธอเงียบ ๆ ในห้องมีเพียงเสียงของเตารีด และกลิ่นบุหรี่

อาจเป็นเพราะสายตาแผดเผาที่มองมาอยู่ไม่ไกล เหยียนซีอดเงยหน้าขึ้นไม่ได้ จากนั้นก็หันไปมองเขา

เธอยิ้มเขิน “มองฉันทำไม เขินนะ”

“เมื่อก่อนผมก็มองคุณแบบนี้”

ลั่วจวินหังเสียงชัด ควันที่ลอยตัวบดบังความเยือกเย็นในดวงตาของเขา เหยียนซียิ้มแล้วก้มหน้า รีดเสื้อต่อ จู่ ๆ ก็ได้ยินเขาพูด: “ตอนนี้ทำเรื่องแบบนี้ถนัดขึ้นเยอะแล้ว เมื่อก่อนมักจะทำไม่เป็น”

“เหรอ?”

เหยียนซีหุบยิ้มเล็กน้อย แล้วแสดงความไม่พอใจ “ฉันซื่อบื้อขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”

เพิ่งพูดจบ เธอก้มหน้า ก็เห็นเสื้อสูทถูกเตารีดไหม้จนเป็นรู เหยียนซีมือไม้พันกันมั่วในทันที “OMG โทษคุณเลย รบกวนฉันทำงาน...”

ลั่วจวินหังยิ้มมุมปาก เหมือนกับเห็นเธอที่ซื่อบื้อเหมือนเมื่อก่อน จากนั้นก็ส่ายหน้าหัวเราะเบา ๆ

เขาคาบบุหรี่เดินออกจากห้อง เรียกให้คนรับใช้ไปจัดการ

เมื่อเดินออกจากห้อง รอยยิ้มบนใบหน้าของทั้งสองหายไปในทันที

ลั่วจวินหังไม่มีรอยยิ้มสักนิด ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา

แคทเธอรีน เหมยตายแล้วจริง ๆ ไม่ใช่ว่าตัวเองอยากจะหนีไป แต่มีคนสร้างภาพขึ้นมาว่าเธอจะ ‘หนี’ ไป เห็นได้ชัดว่าเธอถูกคนจับกดหัวแทงเข้ากับหนามไม้ แทงทะลุลำคอ

ในตอนที่เขาพาเหยียนซีไปที่ฮว่าเหมยวิลล่า เขาก็รู้แล้วว่าแคทเธอรีน เหมยมีชีวิตอยู่ไม่ได้แล้ว เพียงแต่เธอสามารถมีชีวิตได้ถึงสี่เดือน แสดงว่าคนที่ฆ่าเธอมีความอดทนมาก และก็มีวิธีการที่ดี เพียงแต่เสียดายที่ยังคงตกอยู่ภายใต้มือของเขา ส่วนเธออยู่ที่ปราสาทไม่ออกไปไหนก็สามารถฆ่าคนได้ แสดงว่าในปราสาทมีคนของเซียวเอินแฝงตัวอยู่

ลำดับต่อไป ถึงเวลาต้องจัดการคนใน

ส่วนเหยียนซีก็ไม่ได้เงอะงะ

เธอฉลาดมาก และเป็นคนมีฝีมือดีในการดูแลทำความสะอาด เมื่อก่อนไม่ต้องพูดถึงการรีดเสื้อผ้า อาหารทุกมื้อของเขาเธอเป็นคนจัดเตรียมทั้งหมด สิ่งของที่เป็นของเขา เธอไม่ค่อยให้ใครแตะต้อง ซีซีของเขา หวงแหนเขามาก ถ้าหากเสื้อคลุมของเขาติดกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงอื่นโดยไม่ระวัง เหยียนซีจะได้กลิ่นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ยิ้มหยี “สอบถาม” เขา แล้วก็ให้คนรับใช้เผาเสื้อตัวนั้นทิ้งไป

พวกเขาสองสามีภรรยาปิดประตูใช้ชีวิต เหยียนซีที่สง่างาม อ่อนโยน กุลสตรี มีความรู้ในสายตาของคนรับใช้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าภรรยาของเธอเป็นคนเอาแต่ใจอย่างมาก และเป็นคนวิตถาร

หน้าตาเปลี่ยนได้ นิสัยสามารถลอกเลียนได้ แต่สันดานของมนุษย์ ความเคยชิน เป็นสิ่งที่เปลี่ยนยากที่สุด

ตอนที่หนานซ่งเลือกเสื้อผ้าเหลือบมองกระจกแวบหนึ่ง รู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้ขี้เหร่มาก สกปรกมอมแมม เธอไม่ควรเชื่อปากเปราะของยวี่จิ้นเหวิน เขายังพูดว่าตอนนี้เธอสวยยังกับนางฟ้า

นี่มันขี้โม้ชัด ๆ!

แต่นี่ก็ไม่ได้ลดความปรารถนาในการซื้อเสื้อผ้าของหนานซ่ง เธอมองดูเสื้อผ้ารัดรูป หนานซ่งให้กำลังใจตัวเองในใจ: รอให้ฉันคลอด ผอมลง จะต้องสวมแกเดินออกไปด้านนอก!

ทั้งสามเลือกเสื้อผ้า ซื้อเสื้อผ้าอย่างมีความสุข บอดี้การ์ดยืนอยู่หน้าประตู ไม่รบกวนคนอื่นทำธุรกิจ เซี้ยงจั่ว เซี้ยงโย่ว นายหน้า นายหลังทั้งสี่คนจับตาดูอย่างดี หลัวกังยังรักษาบาดแผลอยู่ที่เมืองกั่ง ใกล้จะกลับมาแล้ว ก่อนที่เขาจะกลับมาพวกเขาก็คือบอดี้การ์ดติดตัวคุณหนูใหญ่ แต่ก็ไม่กล้าสะเพร่า พวกเขาสี่คนรวมกันยังเทียบกับสายตาเฉียบคมของหลัวกังเพียงคนเดียวยังไม่ได้ เป็นไปอย่างที่คิด เมื่อเซี้ยงจั่วสังเกตถึงความผิดปกติของคนคนหนึ่ง คนคนนั้นเดินไปทางหนานซ่งแล้ว

“คุณหนูใหญ่ระวังครับ!”

เซี้ยงจั่วตะโกนเสียงดัง ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินไปทางด้านหลังหนานซ่ง แล้วหยิบมีดออกมาจากแขนเสื้อ สายเกินไปที่จะพูด ซูอิงกับเฮ่อเสี่ยวเหวินได้ยินเสียงตะโกนยังไม่ทันที่จะตอบสนอง เงาสองเงาก็พลิ้วไหวอย่างรวดเร็วในสายลม คนหนึ่งจับข้อมือไว้ อีกคนยกเท้าขึ้นถีบคนร้ายจนพุ่งออกไป!

ในร้านมีเสียงกรี๊ดดังขึ้น หนานซ่งหันไปมอง ก็เห็นฟู่จื่อเหยียบหน้าอกของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ผู้หญิงคนนั้นมองเธออย่างดุร้าย แล้วเม้มปากอย่างแรง เหมือนอยากจะกัดอะไร ฟู่จื่อรีบจับหน้าของเธอไว้ แล้วก็ได้ยิน “กรอบ” เสียงกระดูกดังขึ้น คางของคนร้ายหลุดลง

เธอบีบคอของผู้หญิงคนนั้นพยุงขึ้น แล้วตบหลังอย่างแรง ถุงยาหลุดออกจากปากของผู้หญิง ท่าทางของฟู่จื่อคล่องแคล่วเป็นอย่างมาก ฟู่จื่อยิ้มเย็นเยือกแล้วพูดขึ้น: “แจ้งตำรวจ!”

เซี้ยงจั่วเซี้ยงโย่วและคนอื่น ๆ ตกใจ พวกเขารู้สึกว่าเหงื่อไหลซิบออกมา จากนั้นก็รีบโทรแจ้งตำรวจ

ลั่วโยวกอดหนานซ่งไว้ในอ้อมกอดอย่างกับผู้ชาย แล้วถามเธออย่างเป็นห่วง “ไม่เป็นไรนะเสี่ยวซ่ง?”

หนานซ่งส่ายหน้า สายตาเย็นชา

การโจมตีต่อหน้าง่ายที่จะรับมือ การโจมตีแบบหลบซ่อนยากที่จะป้องกัน

คนร้ายคนนั้นยังอยากที่จะกัดถุงยาบนพื้น ฟู่จื่อจับผมเธอแล้วดึงเธอขึ้นมา จากนั้นก็ตบหน้าเธอ “อยากตายเหรอ ใต้มือพี่จื่อ ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น!”