สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 933

933

คำเรียกน้องสะใภ้ ทำให้เฮ่อเสี่ยวเหวินตกตะลึง

เธอหรี่ตา สายตาที่เลือนรางค่อย ๆ กลับมาชัดเจน ถึงได้เห็นชัดว่าคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลที่กำลังหยอกล้อนกในกรง คือชายสูงวัยสวมชุดคลุมสีขาว ร่างกายผอมแห้งคนหนึ่ง

พูดว่าชายสูงวัย ก็เหมือนกับไม่ได้แก่ขนาดนั้น เขาหน้าตาหล่อเหลา เพียงแค่มีผมหงอก มีริ้วรอยที่หางตาที่มองเห็นได้อย่างชัดเจน

วัดด้วยสายตาอายุของคนคนนี้ น่าจะพอ ๆ กับพ่อของเธอ

ตกอยู่ในภวังค์สักพัก เฮ่อเสี่ยวเหวินถึงได้นึกออกว่าคนคนนี้คือใคร “นายคือ...เซียวเอิน?”

ในโลกนี้คนที่สามารถเรียกหวังผิงว่าน้องชายได้มีเพียงไม่กี่คน นอกจากลั่วอินแล้ว ก็เหลือเพียงเซียวเอินคนเดียว

สายตาของเซียวเอิน ค่อย ๆ เคลื่อนออกจากกรงนก แล้วมองไปทางเฮ่อเสี่ยวเหวิน จากนั้นก็ยิ้มบาง ท่าทางอ่อนโยนเป็นอย่างมาก “ดีใจที่ได้รู้จัก”

“...”

ไม่รู้ว่าทำไม ในตอนที่ถูกเขาจ้องมอง เฮ่อเสี่ยวเหวินมีความรู้สึกเหมือนถูกงูพิษที่ตัวเย็น ผิวลื่น แผ่นหลังแข็งทื่อเลื้อยผ่านหลังฝ่าเท้า

ทั้ง ๆ ที่เขากำลังยิ้มอยู่ แต่กลับทำให้คนอื่นไม่รู้สึกอบอุ่นสักนิด

เป็นเซียวเอินที่ลักพาตัวเธอ

เมื่อครู่ประโยคแรกเขาพูดว่า...ยินดีต้อนรับสู่เมืองตงเจิ้น

เช่นนั้นที่นี่ก็คือเมืองตงเจิ้นในตำนาน...

*

เมืองตงเจิ้น

ที่นี่คือมุมตะวันออกเฉียงใต้ของสามเหลี่ยมทองคำ พื้นที่เล็ก ๆ แต่กลับเป็นจุดรวมผู้คนหลายประเทศ หลายเชื้อชาติ หลายชนเผ่า

เพราะทำเลที่ตั้งที่เป็นเอกลักษณ์ และมีเรื่องราวลึกลับมากมาย ในยุคสงครามก็เป็นสถานที่ที่หลาย ๆ ประเทศแย่งชิงกัน ครั้งหนึ่งเคยเป็นเขตอาณานิคม ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ถูกล่ามโซ่และสวมปลอกคอ ถูกค้าขายและใช้เป็นทาส ภายหลังจากการปฏิวัติต่าง ๆ ในที่สุดชาวตงเจิ้นก็หลุดจากสถานะทาส และก็หลุดจากการปกครองอาณานิคม ถูกสร้างเป็นเมืองการค้าที่เจริญรุ่งเรือง ชาวบ้านใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

สำหรับเรื่องเล่าของเมืองตงเจิ้น มีเพียงชาวบ้านที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เกินยี่สิบปีบอกเล่ากันปากต่อปาก

“พวกเธอไม่รู้หรอกว่าเมื่อก่อนเมืองตงเจิ้นของพวกเราเจริญขนาดไหน”

ชายสูงวัยที่ทำกลองเขย่า ทำกลองไปด้วยเล่าเรื่องราวให้เด็ก ๆ ฟังไปด้วยอยู่ที่ข้างถนน “ผู้นำเมืองตงเจิ้นของพวกเรา พวกเธอรู้ใช่ไหมว่าเป็นใคร?”

เด็ก ๆ ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน พวกเขาตอบอย่างไม่ลังเล “ปีศาจใหญ่เซียวเอิน”

“ไอหยา เมื่อก่อนเซียวเอินไม่ใช่ปีศาจใหญ่สักหน่อย เมื่อก่อนเขาเป็นผู้ช่วยชีวิตที่ยิ่งใหญ่ของเมืองตงเจิ้นของพวกเรา

ชายสูงวัยพูด: “เซียวเอินชุดขาว ราชินีโพธิ์แดง และยังมีแม่ทัพงูน้ำเงิน สามคนนี้นำพาพวกเราก่อกบฏ ต่อต้านอาณานิคม ตอนนั้นทุกคนใจรวมเป็นหนึ่ง จิตใจเร่าร้อนฮึกเหิม”

“ผมรู้ครับ!”

เด็กน้อยหัวล้านคนหนึ่งยกมือขึ้น “ผมได้ยินคุณปู่เคยพูดว่า ราชินีโพธิ์แดงงดงามราวกับนางฟ้า สวยงามเป็นอย่างมาก!”

พวกเด็ก ๆ หัวเราะคิกคัก เด็กหญิงคนหนึ่งพูดเสียงเล็ก: “อย่างงั้นเธอก็คือนางฟ้าน่ะสิ?”

ชายสูงวัยยิ้มตาหยีแล้วพูด “เธอไม่ใช่นางฟ้า แต่เป็นพระแม่มารี เด็กผู้หญิงของชนเผ่าอีหลาน หญิงสาวผู้ถูกเลือก คนหนึ่งก็สวย อีกคนก็สวย แต่พระแม่มารี นั่นก็คือสวยงามที่สุด”

“ว้าว”

เด็ก ๆ พากันยกยอปอปั้น และก็มีคนถามขึ้นอีก “เช่นนั้นแม่ทัพงูน้ำเงินเป็นใคร หรือว่าเขาเป็นงู?”

เพียงแต่เธออยากใกล้ชิดเขา อยากจะคุยเรื่องคนในครอบครัวเรื่องครอบครัวของเขา แต่เขาไม่สนใจที่จะ “เล่น” กับเธอเลย

เสียศักดิ์ศรี...จริงๆ เลย

“พวกเรามาถึงตงเจิ้นแล้ว คุณอยากใช้ฉันแลกกับเหยียนซี ก็ต้องดีกับฉันหน่อยไหม”

โซเฟียมองไปทางลั่วจวินหัง ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่จมอยู่ในความรักและเต็มใจเสียสละเพื่อความรัก “ต่อให้แกล้งทำเป็นรักฉัน ให้ฉันเพ้อฝันสักนิดได้ไหม?”

“ไม่ได้”

ลั่วจวินหังปฏิเสธสีหน้าเรียบเฉย “ฉันไม่มีอารมณ์เรื่องนี้”

โซเฟียหัวใจจมดิ่งลง ในใจเกิดความขมขื่น เขาใจร้ายมากจริงๆ

ที่ผ่านมานี้ ไม่ว่าเธอจะเป็นฝ่ายรุกและหยอกล้ออย่างไร กระทั่งหน้าด้านทุ่มตัวยั่วยวนเขา เขาก็ไม่หวั่นไหวสักนิด

ในตอนแรกที่เจอกัน ความอ่อนโยนและความเมตตาทั้งหมดที่มีต่อเธอ ตอนนั้นเขาก็แค่มีความหวังในใจ เห็นเธอเป็น “เหยียนซี” ท้ายที่สุดเขาก็กำลังหลอกตัวเอง

ในตอนที่เธอฉีกหน้าเธออย่างไร้ความปรานี ถึงแม้ว่าเธออยากจะแสดงต่อไป เขาก็เลือกที่จะยุติการแสดง ไม่เล่นเป็นเพื่อนแล้ว

ลั่วจวินหังรักเหยียนซีมากแค่ไหน ก็ไร้ความรู้สึกกับเธอมากแค่นั้น

แต่น่าเสียดาย ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นเก่งขนาดไหน ก็ตายไปแล้ว ตอนนี้คนที่มีชีวิตอยู่มีเพียงโซเฟียคนเดียว

คุณนายบรรดาศักดิ์ก็มีเพียงหนึ่งเดียว

“เช่นนั้นไปกันเถอะค่ะ เออร์ล ฮิลล์”

โซเฟียยิ้มมุมปาก “ฉันพาคุณเดินเล่นที่เมืองตงเจิ้นนี้”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สอนรักอดีตภรรยา