สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 934

พรุ่งนี้ก็จะเดินทางไปเมืองตงเจิ้นแล้ว

ตอนค่ำหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินไปที่ห้องของลั่วอินและหนานหนิงซงเพื่อช่วยพวกเขาจัดแจงสัมภาระ ลั่วอินมองไปทางหนานซ่งที่ไม่พูดไม่จา แล้วพูดขึ้น “เอาเถอะน่า อย่ากลุ้มอกกลุ้มใจ ครั้งนี้พวกเราไปนานสุดก็แค่เดือนกว่า ไม่แน่ลูกยังไม่รู้สึกตัว ยังไม่เริ่มคิดถึงพวกเรา พวกเราก็กลับมาแล้ว แค่พริบตาเดียว ผ่านไปเร็วมากๆ”

หนานซ่งเหลือบมองแม่ของเธอ แล้วพูดพึมพำ “แม่หลอกหนูไปเถอะ หนูไม่เชื่อหรอก”

“ไม่เชื่อฉัน?”

ลั่วอินเรียกหนานหนิงซง “สามี คุณเดินหน้า!”

คำพูดของหนานหนิงซงไม่เหมือนกับลั่วอินที่ไม่น่าเชื่อถือ เขาเงยหน้ามองหนานซ่งแล้วพูด “เวลาไม่แน่นอน แต่ต้องกลับมาแน่ๆ”

“พ่อพูดเองนะ”

หนานซ่งพูด: “วิญญูชนย่อมไม่เสียใจกับวาจาที่ลั่นออกไป”

หนานหนิงซงรู้ว่าลูกสาวรอคำพูดนี้ของเขา แล้วยิ้มอย่างดีใจ “ได้ พูดจริงทำจริง”

พ่อลูกไฮไฟว์กัน

ลั่วอินเท้าเอวมองภาพนี้ แล้วหันไปพูดกับยวี่จิ้นเหวิน: “พวกเขาไฮไฟว์สาบานกันและกัน ดูท่าพวกเราต้องร่วมสาบานด้วยเลือดแล้ว”

ยวี่จิ้นเหวินครุ่นคิด “งั้นผมต้องกัดนิ้วตัวเองใช่ไหมครับ?”

ทั้งสามคนตกตะลึง แล้วหัวเราะพร้อมกัน

ยวี่จิ้นเหวินก็หัวเราะตาม

จัดเตรียมเกือบเรียบร้อยหมดแล้ว ที่ผ่านมาไม่ว่าไปไหนลั่วอินจะพกกระเป๋าใบใหญ่ใบเล็กใส่ของเยอะแยะ แต่ครั้งนี้กลับเรียบง่าย พกของไปน้อยมาก

“พกไปเยอะเป็นภาระ อีกอย่างเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม รอให้ถึงเมืองตงเจิ้นฉันไม่ได้แต่งตัวแบบนี้แล้ว”

ลั่วอินจับผมลอนยาวทัดหู แล้วพูดกับหนานซ่ง “รอให้แม่ไปถึงที่นั่นแล้วจะถ่ายรูปส่งกลับมา ให้พวกเธอดูเสน่ห์ของฉันตอนวัยรุ่น จะต้องสวยแซงเธอ”

เมื่อเธอพูดก็เริ่มภาคภูมิใจขึ้นมา

“ไม่รู้เหมือนกันนะว่าคนที่นั่นจะจำฉันได้ไหม? ต่อให้ฉันไม่ได้อยู่ที่สนามรบ แต่สนามรบยังไงก็ต้องมีตำนานของฉันเล่าสืบต่อกันมา”

หนานซ่งอดไม่ได้ที่อยากจะกลอกตาใส่แม่ของเธอ ไม่รู้ว่าเธอกลับไปที่ตงเจิ้นเพื่ออะไรกันแน่

ยวี่จิ้นเหวินกลายเป็นราชาขี้ประจบประแจง “นั่นแน่นอนอยู่แล้วครับ”

หนานซ่งพูดดัก: “ช่างเถอะ แม่ออกจากเมืองตงเจิ้นยี่สิบกว่าปีแล้ว ต่อให้มีตำนานสืบเล่า ในสายตาของเด็ก ๆ แม่ก็คือหญิงชราแล้ว”

“หญิงชราดีสิ!”

คำพูดของหนานซ่งกลับเปิดแนวคิดใหม่ให้กับลั่วอิน “ฉันหาวิกผม ติดอาวุธ แกล้งทำเป็นหญิงชราขู่เด็กๆ คิดดูแล้วก็น่าสนุก”

ขณะพูด เธอเริ่มโทรหากู้ฟางแล้ว ให้อาจารย์กู้ฟางผู้ชำนาญการเรื่องการแต่งตัวแต่งหน้าเตรียมวิกผม ทางที่ดีที่สุดคือหาหน้ากากหนังปลอมอะไรให้เธอ แต่งหน้าเป็นคนแก่

หนานซ่งฟังแล้วรู้สึกจนปัญญา พูดกับหนานหนิงซง: “แม่หนูคิดอีกอย่างทำอีกอย่าง อายุปูนนี้แล้ว ยังทำตัวแบบนี้อีก”

หนานหนิงซงยิ้มด้วยความรักเอ็นดู “คติประจำใจของแม่หนูก็คือ ชีวิตที่ปราศจากการเสแสร้งไม่เพียงพอที่จะเรียกว่าชีวิต มีชีวิตอยู่ก็เพื่อหาเรื่องทำ”

เพิ่งพูดจบ หนานหนิงซงก็คิดอะไรขึ้นมาได้ แล้วพูดกับลั่วอิน: “ทางที่ดีคุณเตรียมให้ผมด้วย ไม่งั้นพวกเราออกไปข้างนอก คนอื่นจะคิดว่าผมเป็นลูกชายของคุณ”

หนานซ่ง andยวี่จิ้นเหวิน: “...”

เรื่องแบบนี้ เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น

ใครจะไปเข้าใจความขมขื่นของหนานหนิงซงล่ะ?

ลั่วอินหัวเราะคิกคัก ให้กู้ฟางจัดการให้เธอ ดูท่าทางตื่นเต้นของเธอสิ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเธอจะไปเดินแบบ เหมือนกับจะไปฆ่าคนซะที่ไหน

คู่สามีภรรยาหนุ่มสาวอยู่ในห้องของคู่สามีภรรยามีแก่จนถึงดึก ลั่วอินง่วงแล้ว จึงเริ่มไล่พวกเขา

“พอแล้ว พวกเธอรีบกลับห้องเถอะ พวกฉันจะนอนแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องตื่นเช้าอีก”

และยังมีร้านเหล้าร้านหนึ่ง ป้ายของร้านเก่ามากแล้ว เขียนด้วยภาษาเดียน

“ไปเถอะ” โซเฟียยิ้มกับลั่วจวินหังแล้วพูด: “ฉันเลี้ยงคุณดื่มแก้วหนึ่ง”

คนในร้านเหล้าไม่เยอะ เมื่อเปิดประตู มีหลายคนมองมาทางนี้ สายตาไม่ค่อยเป็นมิตร บนตัวเหน็บปืนถือไม้

โซเฟียและลั่วจวินหังกลับสีหน้าเรียบเฉย พวกเขาเดินทรงไปทางเคาน์เตอร์บาร์ หญิงคนหนึ่งที่เฝ้าเคาน์เตอร์ ผูกผมหางม้า สวมเสื้อสายเดี่ยวสีแดง เผยเอวเรียวเล็ก ด้านล่างคือกางเกงยีนเก่าๆ ขาดๆ ตัวหนึ่ง เธอเจาะสะดือ ท่าทางบริสุทธิ์แตกต่างกับร่างกายที่เร่าร้อนอย่างเห็นได้ชัด เธอกำลังเช็ดถูเคาน์เตอร์ เห็นลูกค้ามาก็ไม่กระตือรือร้น เพียงแค่เงยหน้ามองลั่วจวินหังและโซเฟีย

“ทั้งสองท่านจะดื่มอะไรคะ?” เธอพูดภาษาอังกฤษ

โซเฟียพูด: “ไอริชวิสกี้สองแก้ว เติมน้ำแข็ง”

หญิงเคาน์เตอร์พยักหน้า แล้วรินเหล้าอย่างชำนาญ การกระทำทุกอย่างถูกเปิดเผยต่อหน้าลูกค้า

ที่นี่มีผู้คนไปมา ลูกค้ากลัวที่สุดก็คือเติมส่วนผสมอะไรลงไปในเหล้า จึงจ้องจับตามอง

เมื่อนั่งลง เหล้าก็ถูกนำมาเสิร์ฟ ไม่ไกลนักมีชายร่างกำยำกลุ่มหนึ่งจ้องมองโซเฟีย ยิ้มมุมปาก ใช้ภาษาเดียนพูดอะไรบางอย่าง โซเฟียกวาดตามอง แล้วตอบกลับทันที

ชายร่างกำยำกลุ่มนั้นสีหน้าเปลี่ยนในทันที แล้วฟัดแก้วลงบนโตจนแตกละเอียด หญิงเคาน์เตอร์เหลือบมองมาทางนี้ ชายร่างกำยำใช้ภาษาเดียวพูดว่า “รู้แล้ว” แล้วตบเงินธนบัตรลงบนโต๊ะ

จากนั้นพวกเขาก็เดินมาทางลั่วจวินหังและโซเฟีย

ลั่วจวินหังเหมือนกับมองไม่เห็นพวกเขา เขาดื่มเหล้าเงียบๆ ใบหน้าไร้การเคลื่อนไหว ไม่พูดจา บอดี้การ์ดที่ตามเข้ามาก็ไม่กล้าขยับเขยื้อน ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเชื่อฟัง

กลุ่มชายร่างกำยำเดินเข้ามาก็เริ่มแตะเนื้อต้องตัวโซเฟีย โซเฟียทุบหัวชายคนนั้นด้วยแก้วเหล้า แตกกระจายในทันที

ชายร่างกำยำไม่ยอม เดินเข้ามาลากโซเฟีย โซเฟียส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางลั่วจวินหัง ลั่วจวินหังไม่แยแส ไม่มีความผันผวนในสายตา

“คุณผู้ชาย!”

บอดี้การ์ดทนไม่ไหว เตรียมจะชักปืน

ลั่วจวินหังมองไปทางโซเฟียเงียบๆ แล้วพูดอย่างเย็นชา “การแสดง แสดงพอแล้วยัง? แสดงพอแล้วก็ไสหัวไป”