สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 107

ณ ห้องผู้อำนวยการ โรงเรียนอนุบาลแอปเปิลน้อย

“คุณเยี่ย วันนี้ที่มา หรือว่ามาเพราะเรื่องของเด็กทั้งสามคนนั้นอีกคะ” ผู้อำนวยการหลิวมองกลุ่มคนที่ใส่ชุดสูทดำสุดเนี้ยบแล้วรู้สึกหวาดกลัว “ฉันจะบอกคุณครูให้พาพวกเขามา”

“ไม่จำเป็น” เยี่ยจวินพูดตัดบทผู้อำนวยการหลิว“เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์ พวกเขาจะรู้อะไร? ต่อให้มีปัญหา ก็เป็นปัญหาของผู้ปกครอง”

“ความหมายของคุณคือ...”

“หาข้อมูลผู้ปกครองของเด็กทั้งสามมาให้ผม”

“ได้ จะรีบจัดการให้ทันทีค่ะ”

……

บริษัทเซิ่งเทียนกรุ๊ป ห้องท่านประธาน

เยี่ยเจิ้งถิงนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำ สายตาเยือกเย็นจ้องมองไปทางเฟิงเชียนเสวี่ยที่ก้มหน้าก้มตาไม่ส่งเสียงใดๆ “ถ้าบอกความจริงมา ก็จะไม่ถือสาหาความ”

เฟิงเชียนเสวี่ยก้มหัวต่ำสุดเท่าที่ต่ำได้ ไม่กล้าหายใจแรง ใจเต้นตึกตึกไม่หยุด ในสมองใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว...

ทำยังไงดี ทำยังไงดี

จริงอยู่ว่ากาแฟเธอเป็นคนยกเข้าไป ตอนกรรมการเจียงกำลังติดคออยู่ ก็มีเพียงแค่เธอที่บอกให้เขาอ้วกออกมา แถมยังช่วยล้วงคออีก...

ใครที่มีหัวคิดหน่อย ก็คงรู้ว่าเป็นเธอที่ใส่ชิปลงไป? ต่อให้หาหลักฐานไม่ได้ว่าเธอเป็นคนใส่ แต่ก็มั่นใจได้แน่ ๆ ว่าเธอรู้ว่าในแก้วกาแฟมีชิปอยู่…

เรื่องนี้ จะอธิบายอย่างไงดี เธออาจจะโกหกแต่งเรื่องขึ้นมาก็ได้

แต่ประเด็นก็คือ เยี่ยเจิ้นถิงรู้ตั้งแต่แรกว่าชิปนั้นถูกหลงหลงเผลอเอาไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วแบบนี้เธอจะอธิบายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างหลงหลงกับเธอยังไง?

ตอนนี้มือถือก็ยังเงียบอยู่ แม่จูกับที่โรงเรียนอนุบาลก็ยังไม่มีใครโทรมา แสดงว่ายังไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือไม่ก็เพราะว่าทางนี้หาชิปเจอแล้ว ดังนั้นทางนั้นก็เลยหยุดการเคลื่อนไหว?

“พูดมา! ”เยี่ยเจิ้นถิงตะโกนอย่างโกรธเคือง

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจจนตัวสั่น เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างอ่อนแรง รังสีอาฆาตอย่างกับพญายมทำเอาขาเธอแทบอ่อนแรง ความคิดในสมองตอนนี้พันกันยุ่งเหยิงดั่งฝอยขัดหม้อ

ไม่สามารถคิดไตร่ตรองอะไรได้เลย

“3 2 1!”

“ฉันเก็บได้!”

ขณะที่เยี่ยเจิ้นถิงกำลังนับถึงเลขสุดท้ายนั้น เฟิงเชียนเสวี่ยก็โพล่งออกมาก่อน

เยี่ยเจิ้นถิงหยุดเคาะโต๊ะ ขมวดคิ้วมองเธอ “เก็บได้?”

“ใช่...”เฟิงเชียนเสวี่ยกลืนน้ำลายหนึ่งอึก แต่งเรื่องโกหกอย่างระมัดระวัง

“สัตว์เลี้ยงบ้านฉันป่วย ฉันพามันไปรักษาที่โรงพยาบาลสัตว์ แล้วบังเอิญเจอชิปในกองมูลสัตว์ ฉันเห็นบนชิปนั้นสลักตัวอักษร S สีทอง ก็นึกขึ้นได้ว่าบริษัทก็ทำชิปหายไปหนึ่งอัน

ฉันสงสัยว่านี่อาจเป็นสิ่งนั้นที่พวกคุณทำหาย แต่ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ ฉันอยากจะคืนให้คุณ แต่ก็กลัวคุณสงสัยว่าฉันเป็นคนขโมย ดังนั้นจึงคิดจะแอบเอาไปวางไว้ที่ห้องทำงานของคุณ

แต่ว่าฉันเข้าห้องทำงานคุณไม่ได้ ตอนนั้นเอง สยงหมิ่นต้องการให้ฉันถือกาแฟไปให้คุณ ฉันเลยเอาชิปใส่ไปในแก้วกาแฟ ฉันคิดว่า แบบนี้คุณน่าจะพบ ใครจะไปนึก...”

เธอพูดทั้งหมดออกมาแบบไม่หายใจ เฟิงเชียนเสวี่ยชำเลืองมองเยี่ยเจิ้นถิง “เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ ใครโกหกคนนั้นเป็นหมา! ”