สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 127

เฟิงเชียนเสวี่ยอึ้งไปสักพัก ถามอย่างระมัดระวัง “ชั่วโมงละสองพันแปดร้อยหยวน? ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหมคะ”

“ถ้าเธอรู้สึกว่าค่าแรงน้อยไป เราคุยกันได้…”

“ไม่ค่ะๆ ค่อนข้างมากค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยดีใจอย่างมาก “ฉันคิดว่าต้องเอาใบเกียรติบัตรให้ดู คุณถึงจะเพิ่มเงินให้ คิดไม่ถึงเลยว่า …”

“ไม่ต้องมีเกียรติบัตรหรอก แค่ฟังฉันก็รู้แล้วว่าระดับไหน” เจ้าของผับพูดแล้วยิ้ม “เอาละ เธอไปเตรียมตัวที่หลังเวทีเถอะ”

“อื้ม ขอบคุณค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยดีใจมาก เดินตามพนักงานไปที่หลังเวที

ต้วนเทียนหยาหมุนแก้วเหล้า แต่สายตากลับมองตามเฟิงเชียนเสวี่ยไปทุกที่

“คนที่นั่งอยู่กับเจ้านายคือใครเหรอ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามพนักงานเสียงเบา

“คุณต้วน!” พนักงานพูด “เป็นเพื่อนกับเจ้านาย แล้วก็เป็นหุ่นส่วนของผับนี้ด้วย”

“เขาทำงานอะไรเหรอ” เฟิงเชียนเสวี่ยถาม

“เหมือนจะเป็นลูกคนรวย ที่บ้านรวยมาก อย่างอื่นฉันก็ไม่ค่อยรู้แล้ว”

พนักงานพูดอย่างมีนัย

“น้องสาว ฉันเห็นว่าเธอเป็นคนไร้เดียงสา ขอเตือนนะ คุณต้วนคนนี้เป็นคนเจ้าชู้มาก เปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า ถ้าเธอเป็นคนบูชาเงิน ก็สนุกกับเขาได้ แต่ถ้าไม่ใช่ ก็อย่าคิดเลย ผู้ชายรวยๆ แบบนี้ ไม่มีทางจริงจังกับเธอได้หรอก”

“ฉันแค่สงสัยเลยถามน่ะ ไม่ได้คิดอะไร เหอะๆ…”

เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มแบบเจื่อนๆ เขาไม่ใช่ ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ สินะ ผู้ชายขายบริการคนนั้นจะเป็นลูกคนรวยได้อย่างไร

เฟิงเชียนเสวี่ยเพิ่งออกไป ก็มีผู้หญิงเซ็กซี่เร่าร้อนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา มุ่งตรงไปหาต้วนเทียนหยาเหมือนกับผีเสื้อที่โบยบิน

“คุณต้วน คิดถึงจะแย่แล้วค่ะ”

“คุณต้วน ทำไมวันนี้มาที่นี่คะ เงียบเหงาจังเลย”

“นั่นสิคะ คุณต้วน ทำไมวันนี้ไม่ไปบาร์แสงจันทร์ล่ะคะ”

“หุบปาก!” ต้วนเทียนหยาขมวดคิ้วพูดด้วยสียงเย็นชา “หนวกหูจริง”

ไม่รู้ทำไม ต้วนเทียนหยาอยู่ๆ ก็รู้สึกว่าผู้หญิงพวกนี้เทียบกับเฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้เลย

คนหนึ่งเหมือนนางฟ้า อีกคนหนึ่งเป็นนกหลากสี…

“วันนี้คุณต้วนอารมณ์ดีนะเนี่ย เรียกมาเยอะขนาดนี้ ไหวเหรอ” เจ้าของผับพูดอย่างขำขัน

“เลี่ยนเกิน” ต้วนเทียนหยาสั่งผู้หญิงพวกนั้นว่า “ออกไปรอฉันข้างนอก”

“ฮ่าๆๆ เป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว”

เจ้าของผับคิดในใจว่า คนที่เทพแห่งความร่ำรวยให้ดูแล ฉันจะไม่ดูแลให้ดีได้อย่างไร

สองทุ่มครึ่ง เฟิงเชียนเสวี่ยเตรียมที่จะขึ้นแสดง ในตอนนี้เอง อยู่ๆ ก็มีเงาของร่างที่คุ้นเคยเดินเข้ามา…

รูปร่างสูงโปร่ง ดุดันและลึกลับ แม้จะอยู่ท่ามกลางความมืดมนก็ยังคงแผ่รังสีอิสริยะออกมา

เดินถึงตรงไหน คนที่อยู่รอบๆ ก็จะเงียบทันที

เยี่ยเจิ้นถิง!

เขามาได้อย่างไร

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจ จึงรีบหันหลังไป

แย่แล้ว ถ้าเขารู้ว่าฉันมาทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่ จะไล่ฉันออกไหมนะ

“ถึงเวลาแล้ว เธอต้องขึ้นแสดงแล้ว” พนักงานพูดเตือน

“รอก่อนนะคะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบวิ่งไปที่ห้องแต่งตัว หยิบหน้ากากลูกไม้สีดำจากกองหน้ากากมากมายมาใส่ แล้วจึงค่อยๆ ขึ้นเวทีไป