สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 146

เฟิงเชียนเสวี่ยตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบเข้าไปในรถ

ทุกคนรอบตัวกำลังมองมาที่เธอ

มีป้าสองสามคนที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันกำลังชี้มาและวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างจับผิด “นี่ไม่ใช่ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของแม่จูหรือ โอ้ มีแฟนแล้วด้วย ”

“มองแวบแรกคือไฮโซหนุ่มรูปหล่อ แม่จูจะต้องมีความสุขมากแน่ๆ”

“ปิดหลังคารถเร็วเข้า” เฟิงเชียนเสวี่ยปิดหน้าของเธอ เพราะไม่อยากให้คนรู้จักของเธอเห็น

“กลัวอะไร ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” ต้วนเทียนหยาปิดหลังคารถลงแล้วโบกมือให้เหล่าป้าๆ “บายบายนะคนสวย!”

“บายบาย!” เหล่าป้าๆยิ้มแย้มแจ่มใส

“คุณไปทักทายอะไรพวกเธอ” เฟิงเชียนเสวี่ยถึงกับพูดไม่ออก “นี่นายยังได้รับความนิยมไม่พออีกหรือ”

“ก็เป็นเพื่อนบ้านของคุณไม่ใช่หรือ ยังไงภายหลังเราก็ต้องรู้จักกันอยู่แล้ว” ต้วนเทียนหยาพูดด้วยรอยยิ้มทะเล้นๆ “เมื่อไหร่จะพาฉันไปพบครอบครัวล่ะ”

“เลิกเซ้าซี้ได้แล้ว” แม้ว่าเฟิงเชียนเสวี่ยจะเบะปากเหมือนไม่ชอบใจ แต่ใบหน้ากลับแต้มไปด้วยรอยยิ้ม “ทำไมวันนี้นายถึงเปลี่ยนรถ แล้วรถแอสตันมาร์ตินไปไหนล่ะ”

“รถคันนั้นเสีย เอาไปซ่อมอยู่”

ต้วนเทียนเทียนขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

“พังงั้นเหรือ เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย” เฟิงเชียนเสวี่ยประหลาดใจมาก

“รถชนระหว่างทางกลับน่ะ”

ต้วนเทียนหยาไม่ได้โกหก ระหว่างทางกลับ เขาตั้งใจเอารถไปชนแล้วนำไปส่งที่โรงรถของเยี่ยเจิ้นถิงพร้อมกับฝาครอบด้านหน้ารถที่ผิดรูป

เช้าตรู่วันนี้ เยี่ยฮุยก็จัดการส่งคนไปซ่อม

ด้วยวิธีนี้ ภายในระยะเวลาอันสั้นเยี่ยเจิ้นถิงก็จะไม่สามารถขับรถคันนั้นได้ และเฟิงเชียนเสวี่ยก็จะไม่มีวันพบ “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” ที่แท้จริงอีกต่อไป

หลังจากทำทั้งหมดนี้ ต้วนเทียนหยาก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เพราะตั้งแต่เด็กจนโต นี่คือครั้งแรกที่เขาเล่นลูกไม้ต่อหน้าเยี่ยเจิ้นถิง

เขาลังเลและไม่สบายใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็ทำสำเร็จ

เพราะเขารู้ว่าตัวเองมีเครื่องราง และเยี่ยเจิ้นถิงจะไม่สามารถทำอะไรกับเขาได้จริงๆ

“คราวหลังก็ขับรถระวังๆหน่อย”

คงต้องสังเกตอีกซักระยะหนึ่ง หากการกระทำของเขายังดีแบบนี้อยู่ บางทีอาจจะพิจารณาให้เขาได้เจอกับแม่จูและเด็กๆ

เพราะถึงอย่างไร ลูกก็ต้องการพ่อ…

ต้วนเทียนหยาขับรถเร็วมาก ใช้เวลาเพียงสิบนาทีสิบนาทีก็ถึงถนนฝั่งตรงข้าม

“จอดตรงนี้แหละ ฉันไม่อยากให้เพื่อนร่วมงานเห็น” เฟิงเชียนเสวี่ยระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก

“โอเค” ต้วนเทียนจอดรถที่ข้างทาง “ตอนบ่ายฉันมีธุระ คงมารับคุณตอนเลิกงานไม่ได้ เจอกันที่บาร์เย็นนี้นะ!”

“อืม” เฟิงเชียนเสวี่ยเตรียมตัวลงจากรถ แต่ทันใดนั้นเขาก็ดึงเธอกลับมา แล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ “goodbye kiss! (ลาก่อนนะ จุ๊บ!)”

เฟิงเชียนเสวี่ยหน้าแดงแล้วหลับตาลงอย่างประหม่า

ต้วนเทียนหยายกยิ้มแล้วค่อยๆเข้าใกล้ โดยเห็นว่าริมฝีปากบางอันแสนเซ็กซี่ของเขากำลังจะจุมพิตที่หน้าผากของเธอ ทันใดนั้น ก็มีรถโรลส์-รอยซ์คันหนึ่งขับผ่านด้านข้างไป…

เขารีบปล่อยเฟิงเชียนเสวี่ยออก แล้วเแสร้งทำเป็นติดตลก “เก็บเอาไว้ก่อน ไว้คืนนี้ไปด้วยกัน!”

เฟิงเชียนเสวี่ยลืมตา แล้วเหลือบมองเขาอย่างเขินอาย เธอลงจากรถอย่างเร่งรีบและวิ่งไปที่อาคารบริษัท…