สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 148

“เข้าใจแล้ว ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบวิ่งออกไปด้วยเท้าเปล่า วิ่งออกไปได้สองเก้าก็ต้องกลับมาเอารองเท้าอีก แล้วเธอก็หันไปหาเยี่ยเจิ้นถิงด้วยรอยยิ้มบ๊องๆ “ฮี่ฮี่”

ได้เงินด้วย มีความสุขจัง!

เยี่ยเจิ้นถิงมองดูแผ่นหลังของเธอแล้วหัวเราะเยาะ ยัยคนนี้เห็นแก่เงินจริงๆ!

เฟิงเชียนเสวี่ยไปรายงานกับเหวินลี่ สวมรองเท้าแล้วรีบกลับบ้าน

ทันทีที่เข้าไปในประตู เธอก็ร้องออกมา “แม่จูคะ ยาที่ให้เจ้าซื่อเป่ากินครั้งที่แล้วยังมีอยู่ไหม”

“ยาอะไร” แม่จูยังตามไม่ทัน

“ไม่กินยา ไม่กินยา” เจ้าซื่อเป่าร้องอยู่ในกรง

“เงียบน่า”

เฟิงเชียเสวี่ยตะโกนใส่มันและพูดกับแม่จูว่า “ก็ครั้งก่อน ยาที่พอซื่อเป่ากินเข้าไปมันก็จะถ่ายออกมาแล้วสามารถดึงชิปออกมาได้ สีเขียวๆ น่ะค่ะ”

“ยังมีอยู่ครึ่งขวด ทำไม คุณท้องผูกเหรอ”

“ไม่ใช่ มีผู้อาวุโสคนหนึ่งในบริษัทที่ต้องการใช้มัน ก่อนอื่นคุณต้องช่วยฉันทำซุปกระดูก แล้วทำซาลาเปาผัก เกี๊ยวกุ้งคริสตัล เกี๊ยวทอดไส้ผัก หลังจากนั้นก็ซื้อกระเช้าผลไม้หนึ่งอัน ฉันจะเอาไปเยี่ยมผู้ป่วยที่โรงพยาบาลค่ะ”

“โอเค”

เฟิงเชียนเสวี่ยกลับไปที่ห้องเพื่อดูอาการป่วยของเย่ว์เย่ว์ครู่หนึ่ง

บ่ายโมงครึ่ง แม่จูเตรียมของพร้อมแล้ว ยาก็หาเจอแล้ว

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบขนของไปโรงพยาบาลทันที

ในรถ เธอเห็นบนขวดยาเขียนว่า ‘ดื่มแล้วคล่อง’ ชื่อสร้างสรรค์มาก เพียงแค่ดื่มมันก็คงคล่องสินะ!

เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง เฟิงเชียนเสวี่ยพึ่งพบว่าที่นี่คือสถานที่ที่พาเย่ว์เย่ว์มาเมื่อคืนนี้ โรงพยาบาลเซิ่งซิน

โรงพยาบาลเซิ่งซินเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดในไห่เฉิง การรักษาทั้งหมดให้บริการแบบครบวงจร ผู้ป่วยและคนในครอบครัวไม่จำเป็นต้องวิ่งขึ้นวิ่งลงทำตามระเบียบขั้นตอน ผู้ป่วยทุกคนมีพยาบาลและแพทย์ประจำ

การบริการดีพอสมควร ระดับทักษะการแพทย์ค่อนข้างดี แน่นอนว่าค่าบริการก็ค่อนข้างแพงเช่นกัน!

เหลยอวี่รอเฟิงเชียนเสวี่ยที่ประตูและพาเธอไปหาท่านประธานเจี่ยง

ชายชราผู้น่าสงสารนอนอยู่ตามลำพังในห้องผู้ป่วยที่หรูหรา เขาจ้องมองไปที่เพดานอย่างว่างเปล่า

ในเวลาเพียงสองวันสั้นๆ ท่านประธานเจียงผอมเซียวหนังแทบติดกระดูก แถมยังปฎิเสธที่จะกินยาทุกชนิด

เมื่อประธานเจี่ยงเห็นอาหารเหล่านี้ เขาก็ร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้ “ฉันไม่ได้กินอาหารดีๆ มาสองวันแล้ว เจ้าพวกบ้านั่น ไม่ให้ฉันกินข้าว ให้ดื่มแต่ยาถ่ายยาระบาย”

“มาลองกินกันเถอะค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยตักซุปกระดูกเนื้อให้เขา “จานนี้เป็นฝีมือของแม่จูค่ะ ฉันชอบกินมาตั้งแต่เด็กๆเลย”

“ขอบใจ” ประธานเจี่ยงตักเข้าปาก อีกนิดน้ำตาก็เกือบจะไหลออกมา “อร่อย อร่อยมากเลย”

“ท่านกินช้าๆ ก็ได้ค่ะ ยังมีอีกเยอะเลย”

เฟิงเชียนเสวี่ยดูแลการรับประธานอาหารของเขา พยายามตีสนิทกับประธานเจี่ยง แล้วยังช่วยนวดทุบขาให้เขาด้วย

ในช่วงบ่าย ทั้งสองคนก็กลายเป็นเพื่อนซี้ที่สามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง

ประธานเจี่ยงทักทายอย่างสนิทสนม “เสี่ยวเฟิง อย่ายืน นั่งลงเร็วสิ”

“ไม่นั่งแล้วค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ต้องการอ้อมค้อมต่อไป เธอตรงไปหยิบขวดยา “ประธานเจี่ยงคะ อันที่จริงฉันมาที่นี่พร้อมกับภารกิจ ฉันรู้ว่าคุณเกลียดการดื่มยามาก แต่ฉันสัญญาว่าถ้าคุณได้ดื่มยาขวดนี้ ชิปจะต้องออกมาอย่างแน่นอน นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วค่ะ”

ประธานเจี่ยงขมวดคิ้ว “ประธานเยี่ยสั่งให้คุณมาหรือเปล่า”

“ใช่ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์ “แต่ยานี่ฉันนำมาจากบ้าน ทดสอบแล้ว ได้ผลจริงๆ ค่ะ”

“ก็ได้ ฉันจะดื่ม!”