สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 15

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำในวันจันทร์ เฟิงเฉียนเสวี่ยยุ่งมากทันทีที่เธอมาถึงบริษัท และมีเวลาพักหายใจระหว่างรับประทานอาหารกลางวันเท่านั้น

เธอไปทานข้าวกับเพื่อนร่วมงานแผนกบริหารที่ชั้นยี่สิบเอ็ด ซึ่งเป็นห้องอาหารของบริษัท ทันทีที่ออกจากลิฟต์เธอก็ได้พบกับประธานเยี่ยเจิ้นถิง

ร่างสูงผอมเพรียวเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมรัศมีของผู้มีอำนาจ บรรยากาศรอบๆ ก็ตึงเครียดขึ้นมาในทันที

พนักงานทุกคนถอยห่างออกมา ก้มหน้าลงและไม่กล้ามองเขา

เฟิงเชียนเสวี่ยแอบมองไปด้านข้าง เธอสบตาเข้ากับดวงตาเข้มและเงียบสงบของเยี่ยเจิ้นถิงพอดี เธอรีบก้มหน้าลงทันที หัวใจเต้นแรงเหมือนจะออกมาจากอก เมื่อกี้ปีศาจเยี่ยมองมาที่ฉันหรือ

“ไม่ต้องสนใจผม ทุกคนทำตัวตามสบายเถอะ”

หายากมากที่เยี่ยเจิ้นถิงจะพูดสักหนึ่งประโยค

เหล่าพนักงานรู้สึกประหลาดใจมาก นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ยินประธานพูด ทุกคนยังคงตื่นเต้นไม่หยุด

เยี่ยเจิ้นถิงนั่งริมหน้าต่าง โดยมีบอดี้การ์ดสองคนอยู่ด้านหลังและให้เยี่ยฮุยไปรับอาหารให้เขา

เฟิงเชียนเสวี่ยแอบมองไปที่เขาอย่างตั้งใจ แสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างจากพื้นจรดเพดาน เขาหล่อเหลาราวกับพระเจ้า!

ถ้าเกิดว่าชายคนนี้เป็นพ่อของลูกฉันจะดีแค่ไหนกันเชียว!

ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของเขา เฟิงเฉียนเสวี่ยถึงกับผงะ เธอรีบขัดจังหวะความคิดของเธอและนั่งลงที่โต๊ะของเพื่อนร่วมงานในแผนกบริหารของเธอพร้อมกับอาหารในมือ

ทันทีที่เธอนั่งลง เฮ่อเหวินเจ๋อที่น่ารำคาญก็เข้ามาแทรก “ไฮ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยกลอกตาไปหนึ่งที เธอย้ายไปที่นั่งด้านข้างเพื่อให้ห่างจากเฮ่อเหวินเจ๋อ

“ทำไมคุณกินน้อยขนาดนี้” เฮ่อเหวินเจ๋อถามออกมาด้วยใบหน้าทะเล้น “กินเยอะๆ หน่อย อาหารในโรงอาหารของเรามีให้เลือกมากกว่าบุฟเฟ่ต์ของโรงแรมห้าดาวอีกและยังฟรีด้วย”

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้สนใจเขา เธอก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป

“เอ้ะ วันนี้เป็นวันอะไรกัน ทำไมท่านประธานถึงมาทานข้าวที่ห้องอาหาร” พนักงานหญิงคนหนึ่งที่ชื่ออาเฟินถามออกมาเสียงเบา

“ฉันก็สงสัยเหมือนกัน ปกติท่านประธานไม่เคยมาที่ห้องอาหารเลยนะ” พนักงานหญิงอีกคนหนึ่งที่ชื่ออาลี่ว์เหลือบมองโต๊ะในแนวทแยงมุม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ท่านประธานอยู่ที่นี่แล้วบรรยากาศตึงเครียดมาก ไม่มีใครกล้าพูดออกมาเลย"

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกเอือมระอาเป็นอย่างมาก เธอจึงเร่งฝีเท้าของเธอ

แต่เฮ่อเหวินเจ๋อก็ยังรีบตามเธอไปและเดินไปขวางด้านหน้าของเธอ “คุณจะรีบไปไหน ไปด้วยกันสิ”

“ผู้จัดการเฮ่อคะ คุณกับฉันไม่ได้สนิท...”

“เฟิงเชียนเสวี่ยพูดยังไม่ทันจบ จู่ๆ ก็มีคนเข้ามาชนเธอจากทางด้านหลัง

เธอกระโจนไปด้านหน้า สปาเกตตีโบโลเนสในจานที่ยังทานไม่หมดกระเด็นไปที่หน้าของเฮ่อเหวินเจ๋อทั้งหมด ราวกับหน้ากากที่กำลังเลื่อนลมาอย่างช้าๆ

“โอ้” เพื่อนร่วมงานข้างๆ อุทานออกมาด้วยความตกใจ

เฮ่อเหวินเจ๋อนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็โกรธมากราวกับเป็นตัวตลก เขารีบใช้มือเช็ดสปาเกตตีโบโลเนสบนใบอย่างรวดเร็ว

“ฟู่” เฟิงเชียนเสวี่ยกลั้นขำไม่ไหว แต่ก็รู้สึกว่าเสียมารยาทเกินไปจึงขอโทษออกไปทันที “ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ เมื่อกี้มีคนเดินมาชนฉัน ก็เลย...”

ขณะที่เธอพูด เธอก็หันไปมองโดยไม่รู้ตัว นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเยี่ยเจิ้นถิง!