สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 151

“คุณคิดอย่างไร?” เยี่ยเจิ้นถิงบีบคางของเธอเงยหน้าขึ้น ปล่อยให้เธอเห็นดวงตาที่มืดมนของเขา “ไม่มีใครกล้าส่งต่อของของฉันให้คนอื่น คุณคือคนแรก!”

“ไม่ ฉัน…” เฟิงเชียนเสวี่ยเพียงต้องการอธิบาย แต่เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน

“ดูเหมือนว่าคุณมีอะไรปิดบังนะ” เยี่ยเจิ้นถิงหัวเราะเยาะเย้ย “ดังนั้นคุณจะอธิบายให้ฉันอย่างไร?”

“ฉันขอโทษ...” เฟิงเชียนเสวี่ยก้มศีรษะและกล่าวขอโทษ “ที่จริงฉันควรชดเชย แต่นี่มัน 100 ล้านหยวน ต่อให้เอาฉันไปขายก็ยังไม่สามารถชดใช้ได้…

“ได้ งั้นก็ตามที่คุณบอก!”

เยี่ยเจิ้นถิงขัดจังหวะพูดของเธอ หันหลังกลับมานั่งที่เก้าอี้ หยิบปากกาและกระดาษขึ้นมาเพื่อเขียนอะไรบางอย่าง

“เอ่อ...” เฟิงเชียนเสวี่ยตะลึงตาค้าง “นี่คุณ กำลังทำอะไร?”

“คุณพูดเอง ขายคุณเพื่อชำระหนี้” เยี่ยเจิ้นถิงรีบร่างข้อตกลงการชำระหนี้สั้นๆ แล้วยื่นให้เธอ “เซ็นชื่อ พิมพ์ลายนิ้วมือของคุณ!”

"..."

เฟิงเชียนเสวี่ยรับมาดูอย่างอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ข้อตกลงการชำระหนี้: เฟิงเชียนเสวี่ยเป็นหนี้เยี่ยเจิ้นถิงร้อยล้านหยวนหักโบนัสสองล้าน ยังคงเป็นหนี้เก้าสิบแปดล้านหยวนและสมัครใจจำนนให้กับเยี่ยเจิ้นถิง จากนั้นเฟิงเชียนเสวี่ยเชื่อฟังคำสั่งของเยี่ยเจิ้นถิง เชื่ออฟังทุกประการ เรียกเมื่อไหร่ต้องมาเมื่อนั้น...

“ถ้าไม่อย่างนั้นตอนนี้จ่ายคืนให้ฉันเก้าสิบแปดล้าน หรือไม่ก็คืนสร้อยคอทับทิมให้ฉัน หรือลงชื่อข้อตกลงการชำระหนี้ คุณตัดสินใจเอง！”

เยี่ยเจิ้นถิงเคาะข้อตกลงด้วยปลายปากกา ราวกับผู้พิพากษากำลังประกาศชะตากรรมของเธอ

เฟิงเชียนเสวี่ยก็รู้สึกถึงฟ้าร้องระเบิดเหนือศีรษะ รู้สึกวิงเวียนศีรษะ แทบจะเป็นลม...

เธอลืมไปได้อย่างไรว่าแก่นแท้ของปิศาจร้ายคือการกินเนื้อโดยไม่คายกระดูก!

เธอกล้าดียังไงมายั่วโมโหเขา?

นี่ไม่ใช่การรนหาที่ตายหรอกเหรอ?

“หือ?” เยี่ยเจิ้นถิงเริ่มหมดความอดทนทีละน้อย

“ฉันสามารถให้สร้อยคอมูลค่าร้อยล้านกับเธอหรือจะโยนทิ้งก็ได้ แต่ฉันไม่อนุญาตให้สร้อยคอสวมอยู่ที่คอผู้หญิงคนอื่น นั่นถือว่าไม่ให้เกียรติฉัน!”

เยี่ยเจิ้นถิงเตือนอย่างจริงจังว่า “คุณต้องจ่ายสำหรับความโง่เขลาของคุณ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยพูดไม่ออก เธอไม่ควร ไม่ควรประเมินความปรารถนาในการควบคุมของเขาต่ำไป

ยิ่งไม่ควรประเมินไอคิวไป๋ลู่สูงเกินไป

ผู้หญิงโง่เขลาคนนั้นที่สวมสร้อยคอทับทิมเพื่ออวดไม่เพียงทำร้ายเธอเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตัวเธอด้วย .

“ฉันไม่มีความอดทนที่จะรั้งคุณต่อไป” เย่เจิ้นถิงมองดูนาฬิกาของเขา “ถ้าคุณไม่เซ็น ฉันจะให้ทนายจัดการ”

“ฉัน...” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกสับสนและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พูดอย่างไม่มั่นใจ “ให้เวลาฉันหน่อย แล้วฉันจะคืนสร้อยคอให้คุณตกลงไหม?”

“ตกลง ฉันจะให้โอกาสคุณ” เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้าอย่างสบาย “คุณบอกเวลามา”