สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 156

“คราวที่แล้วเราอยู่ในรถแบบนี้ คุณกระตือรือร้นมากและเป็นฝ่ายรุก…” ต้วนเทียนหยาใช้เหตุผลเดียวของเขาเพื่อเกลี้ยกล่อม ต้วนเทียนหยา“อย่ากลัว ฉันจะอ่อนโยน…”

“ไม่” เฟิงเชียนเสวี่ยผลักเขาแรงๆ แต่ไม่สามารถผลักเขาออกไปได้

ต้วนเทียนหยาอาการกำเริบที่เกิดจากยา ความกระตือรือร้นสูง ร่างกายรุกเหมือนไฟ

เขาถอดเสื้อออกจับมือเฟิงเชียนเสวี่ยแล้วก้มหน้าจูบเธอ

เฟิงเชียนเสวี่ยหลีกเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ แต่คราวนี้เธอบังเอิญเห็นหลังส่วนล่างของเขา ...

ว่างเปล่า ไม่มีรอยสักหัวหมาป่าเลย! !

เธอเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ จิตใจของเธอสับสนวุ่นวาย ไม่ใช่เขา มันไม่ใช่! ! !

เป็นไปได้อย่างไร?

"ที่รัก ฉันต้องการเธอ ให้ฉัน~~~"

ริมฝีปากบางเซ็กซี่ของต้วนเทียนหยากวาดผ่านแก้มของเธอและกำลังจะจูบริมฝีปากสีแดงของเธอ

“คนโกหก!” เฟิงเชียนเสวี่ยตบหน้าเขา “คุณโกหก”

“อะไรนะ?” ต้วนเทียนหยาตะลึงที่โดนเธอตบหน้า

“คุณไม่ใช่เขาเลย ไม่มีแม้แต่รอยสักหัวหมาป่าที่หลัง” เฟิงเชียนเสวี่ยตะโกนอย่างโกรธเคือง “คุณเป็นใคร ทำไมคุณถึงปลอมเป็นเขา คุณกำลังพยายามทำอะไร?”

“ใช่หรือไม่ใช่...มีความสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?”

สรรพคุณทางยาของต้วนเทียนหยาลุกโชนขึ้นอย่างสมบูรณ์ และตอนนี้เขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และมีเพียงความคิดเดียว นั่นคือการครอบครองเฟิงเชียนเสวี่ย

“ฉันชอบคุณ ฉันต้องการคุณ คุณเป็นของฉัน...”

เขากำข้อมือของเฟิงเชียนเสวี่ยไว้แน่น ล็อกไว้บนศีรษะของเธอ จากนั้นจึงเหยียดมือออกเพื่อฉีกเสื้อผ้าของเธอออก...

“อย่า—” เฟิงเชียนเสวี่ยพยายามต่อสู้ดิ้นรนไม่หยุด

ในเวลานี้ก็มีเสียงรถเข้ามา และจากนั้นด้วยเสียง "ปัง" โรลส์-รอยซ์ก็พุ่งชนแลมโบกินี่

แลมโบกินี่กระตุกอย่างรุนแรง และต้วนเทียนหยาก็ปล่อยมือออกจากเฟิงเชียนเสวี่ย

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเปิดประตูรถ ต้องการจะหนี แต่ตกจากรถโดยตรงแล้วกลิ้งไปบนพื้นหญ้า

อาการปวดอย่างรุนแรงมาจากบาดแผลที่ไหล่และคอ

เธอพยายามจะยืนขึ้น แต่แขนของเธอดูเหมือนจะเคล็ด และเธอก็ล้มลงอีกครั้ง...

และดวงตาเหล่านั้นก็เต็มไปด้วยรัศมีอาฆาตของปีศาจ! !

“พี่ พี่ใหญ่...”

เสียงของต้วนเทียนหยาต่ำมาก ต่ำมากจนมีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยิน

แม้ว่าอาการชักที่เกิดจากยา ความรู้สึกเลือนรางแต่เขาก็ยังตระหนักได้อย่างชัดเจน แค่เยี่ยเจิ้นถิงยื่นมือก็สามารถฆ่าเขาได้

แน่นอนว่าเยี่ยเจิ้นถิงคว้าคอของเขาด้วยมือเดียว และความแข็งแกร่งนั้นอาจทำให้เขาหายใจไม่ออกในทันที...

"อ๊า……"

ดวงตาของต้วนเทียนหยา เบิกกว้างใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วง การต่อสู้ที่ไร้อำนาจของเขาดูเหมือนช่วยไม่ได้และไม่จำเป็น

“บัดซบ!” เยี่ยเจิ้นถิงกัดฟันด้วยความโกรธ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเปลวเพลิงที่ลุกโชน

"พี่…ใหญ่..."

ต้วนเทียนหยาทำเสียงนี้จากลำคอของเขา พยายามปลุกเหตุผลของเยี่ยเจิ้นถิง

แต่ความแข็งแกร่งในมือของเยี่ยเจิ้นถิงเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ......