สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 161

ซือเฮ่าเซวียนรู้สึกคาดไม่ถึงนิดหน่อยที่เฟิงเชียนเสวี่ยจะโทรมาหาเขาด้วยตัวเองก่อน

เฟิงเชียนเสวี่ยเล่าถึงสาเหตุที่โทรมาอย่างรวบรัด เขาตอบกลับอย่างจำใจ: “วันนั้นที่ออกมาจากอนุบาลมา ผมได้สั่งให้ไป๋ลู่เอาสร้อยคอไปคืนคุณ เธอก็ตอบรับด้วยดี ช่วงนี้ผมยุ่งอยู่กับงานก็เลยไม่ได้กลับบ้านอยู่ตลอด จึงไม่รู้เลยว่าเธอสร้างปัญหาเพิ่มอีกแล้ว...”

“ขอโทษที ผมไม่น่ามารบกวนคุณ”

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกถึงความเหนื่อยหน่ายและความจำใจจากเสียงของซือเฮ่าเซวียน

“ไม่ไม่ไม่ ฉันดีใจมากที่คุณโทรมาให้ฉัน” ซือเฮ่าเซวียนพูดต่ออย่างอ่อนโยน: “สบายใจได้เลย เรื่องนี้เดี๋ยวผมจะจัดการเอง ผมรับรอง รอให้พวกเธอกลับมาจากฝรั่งเศส ผมจะนำสร้อยขอไปคืนคุณด้วยตัวเองแน่นอน!”

“พวกเธอจะกลับมาวันไหน” เฟิงเชียนเสวี่ยถามต่อ

“น่าจะอีกสิบวัน เธอบอกว่าจะพามู่ฟงไปดูโรงผลิตไวน์ของผมที่บอร์กโดซ์หน่อยนะ...”

“สิบวัน...”

เฟิงเชียนเสวี่ยเสมือนร้องไห้อย่างไม่น้ำตา เวลาที่เยี่ยเจิ้นถิงให้เธอคือสามวัน ตอนนี้ผ่านไปแล้วหนึ่งวัน เหลืออีกแค่สองวันแล้ว ถ้าเอาสร้อยคอมาให้ไม่ได้ เขาต้องบีบบังคับให้เธอเซ็นสัญญาขอตกลงนั่นแน่เลย

ทำไงดี

“ประธานเยี่ยว่าเธอหรือเปล่า” ซือเฮ่าเซวียนถามอย่างใส่ใจ “ผมจะไปอธิบายกับเขาเอง...”

“ไม่เป็นไร”

เฟิงเชียนเสวี่ยนึกถึงตัวเองที่โดนเยี่ยเจิ้นถิงทุบหัวไปครั้งที่แล้ว เลยไม่กล้าให้เขาไปเสี่ยง

“แต่ว่า...”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะเป็นคนบอกสาเหตุให้เขาเอง เขาไม่ทำอะไรฉันหรอกนะ”

เฟิงเชียนเสวี่ทำเป็นเหมือนว่าสบายๆ

“ก็ได้” ซือเฮ่าเซวียนฝืนยิ้มไปทีหนึ่ง “ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา ก็ดีกว่าผมจริง...”

“ฉัน...” เฟิงเชียนเสวี่ยเพิ่มอยากจะอธิบาย แต่คิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าไม่จำเป็น ก็เลยเปลี่ยนคำพูด “สร้อยมือฉันทำความสะอาดเสร็จจะส่งให้คุณพรุ่งนี้นะ ถ้าพวกเธอกลับว่าแล้ว ต้องรบกวนคุณต้องนำสร้อยคอมาคืนฉันด้วย”

“สบายใจได้ ผมไม่คืนคำแน่นอน” ซือเฮ่าเซวียนรับรองกับเธอ “อีกอย่าง ของที่มีค่าขนาดนั้น ไม่ต้องส่งไปรษณีย์หรอก ถ้าคุณไม่ว่าอะไร พรุ่งนี้ผมไปเอากับคุณเอง?”

“อันนี้...” เฟิงเชียนเสวี่ยลังเลไปครู่หนึ่ง กล่าวว่า “เราเจอกันข้างนอกดีกว่า”

“ได้ งั้นก็ไปบลูไดมอนด์ไหม หกโมงเย็นพรุ่งนี้”

“อืม”

เฟิงเชียนเสวี่ย ‘พูชือ’ หัวเราะออกมาทีหนึ่ง เห็นในบ้านคึกคักอย่างนี้ แม้จะมีอุปสรรค เธอก็ยังรู้สึกว่าอบอุ่นดีใจ

“พวกเธอหยุดจอแจกับเซี่ยวซื่อเป่าได้แล้ว รีบมากินข้าว ที่ต้องเรียนก็ไปเรียน ที่ต้องทำงานก็ไปทำงาน ถ้ายังเถลไถลลงไปอีกเดี๋ยวจะสายเอา”

แม่จูตะโกนมาจากได้ห้องน้ำ

“ไอ๊หยา แย่แล้ว เจ็ดโมงสี่สิบแล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยดูไปที่นาฬิกา รีบไปยังห้องครัวจัดว่างอาหารเช้า “รีบออกมากินข้าวเช้าได้แล้ว”

“โอ้!” เด็กสามคนไปล้างมือในห้องครัว นั่งอยู่หน้าโต๊ะ รอเฟิงเชียนเสวี่ยแบ่งเอาโจ๊กที่ทำเสร็จมาให้

ขณะนั้น จู่ๆ มีเสียง ‘พาลา’ หนึ่งที เซี่ยวซื่อเป่าขี้ลาดไปทีหนึ่ง หล่นลงหม้อพอดี...

ทั้งผู้ใหญ่เด็กเล็กต่างตกตะลึง จากนั้น ในบ้านก็ต่างส่งเสียงด้วยความเกรี้ยวโกรธ

“อ๊ากกก อาหารเช้าฉัน!!!”

“เซี่ยวซื่อเป่า ฉันจะเลิกคบกับแก!!!”

“เซี่ยวซื่อเป่า ฉันจะถอนขนแกให้หมด…”