สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 169

พอได้ฟังแบบนี้ ใจของ เยี่ยเจิ้นถิงก็รู้สึกซาบซึ้งมาก แต่มือก็ยังเคาะคีย์บอร์ดต่อไป และยังมองเธอด้วยสายตาคลุมเครือ: “เป็นห่วงฉัน”

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้ตัวว่าตัวเองพูดหลุดปากไป หน้าแดงขึ้นทันที กัดปากไม่กล้าพูดต่อ

เยี่ยเจิ้นถิงเห็นท่าทีที่เขินของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้น ใช้ขาที่อยู่ใต้โต๊ะ เตะไปที่ขาเธอเบาๆ : “มานี้!”

“มีอะไร…”

เฟิงเชียนเสวี่ยแอบมองเขาแบบกล้าๆ กลัวๆ แล้วหันไปทางอื่นแบบใจเต้นแรงมาก

“เร็วสิ” เยี่ยเจิ้นถิงสั่ง

เฟิงเชียนเสวี่ยขยับเข้าไปหาเขาช้าๆ ระยะทางแค่ไม่กี่กาว แต่ทำเหมือนพันกว่ากิโล ใช้เวลาไปเยอะเลยแต่ก็ยังไม่ ขยับไปไหน…

เยี่ยฮุยรู้สึกกังวลใจมาก ในเวลาคับขันแบบนี้สองคนยังจะมาล่อกันอีก???

‘อา~~’

เสียงตกใจของเฟิงเชียนเสวี่ยดังขึ้นมา เยี่ยเจิ้นถิงลากเธอเข้ามาที่อ้อมอกขอเขา

เฟิงเชียนเสวี่ยล้มลงไปนั่งบนตักของเขา ร่างกายที่ตัวเล็กของเขาสั่นไปหมด เธอกำลังจะออกแรงต่อต้าน แต่เขาสั่งด้วยเสียงนิ่งว่า “อย่าขยับ” แล้วใช้มือมาโอบรอบเอวของเธอไว้ แล้วกลับไปเคาะแป้นพิมพ์ต่อ

เฟิงเชียนเสวี่ยก็ไม่กล้าขยับอีกเลย…

โปรเจกต์ราคาร้อยล้านขึ้นไปนี้ อนาคตของบริษัทหนึ่ง กำลังบังคับผ่านเอวของเธออยู่ ถ้าเธอขยับอีกละก็มันต้องไปรบกวนการหมุนเวียนของโลกแน่ๆ

นั่นมันจะเป็นความชั่วร้ายขนาดไหน!

เยี่ยฮุยพลิกตาขาวไปทีหนึ่ง หมัดในมือดังก๊อกแก๊ก ในใจเกลียดจนรำคาญใจ…

ในเวลานี้ เขานึกถึงเรื่องที่ประธานเจียงกินยาถ่ายติดต่อกันสี่วันขึ้นมา รู้สึกเข้าใจท่านขึ้นมาเลย…

นายพลสู้กับศัตรูในสนามรบอยู่แนวหน้า เลือดสาดเต็มสนามรบ

แต่เจ้าเยี่ยกลับรวมอำนาจทุกอย่างไว้ในมือพร้อมกอดสาวสวยในเวลาเดียวกันไปด้วย...

ถึงแม้ไม่มีใครกล้าสงสัยอำนาจของเจ้าเยี่ย และเชื่อมั่นว่าเขาต้องชนะในที่สุด

แต่ความวิตกกังวลนี้ มีใครที่เข้าใจได้?

เฉ่าหนีหม่านับหมื่นตัวเดินผ่านไปบนหัว ยังไม่สามารถหยุดความทรมานนี้ได้!!!

“ในวินาทีที่สำคัญแบบนี้ คุณปล่อยฉันลงเถอะ ตั้งใจกับการตัดการระบบดีกว่า คุณมาทำแบบนี้มัน…”

เฟิงเชียนเสวี่ยดันเยี่ยเจิ้นถิงเบาๆ

‘ปุ้ม!’ เสียงดังมาจากข้างนอก

‘อา~~’ เฟิงเชียนเสวี่ยตะโกนยังตกใจ “คุณ ทำอะไรเนี่ย”

เยี่ยฮุยกระตุกปากไปทีหนึ่งตระหนกจนสีหน้าเปลี่ยน แต่ก็ทำได้แค่ลุกขึ้นเดินไปหยิบไม้กอล์ฟและเดินออกไปสู้…

พอเปิดประตู มีนักฆ่าหลายคนวิ่งเข้ามาพร้อมกัน เยี่ยฮุยกัดฟันสู้ต่อ

“ปล่อยฉันสิ ฉันจะได้ไปช่วย”

เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นแผลที่เลือดไหลของเยี่ยฮุย ในใจรู้สึกบาปมาก ผลักเยี่ยเจิ้นถิงไปด้วยพร้อมคิดว่าจะไปช่วยยังไงดี...

แต่เยี่ยเจิ้นถิงดันกอดเธอแน่นกว่าเดิม ริมฝีปากที่เย็นเฉียบมาจูบที่ไหปลาร้าของเธอเบาๆ มือก็อย่าพิมพ์คอมอยู่เหมือนเดิม

เฟิงเชียนเสวี่ยใจร้อนและเป็นห่วงมาก : “คุณหยุดล้อเล่นได้แล้ว ในเวลาที่คับขันแบบนี้ ทุกคนกำลังรอคุณอยู่...อะ~~”

เธอยังพูดไม่จบ ก็ออกเสียงแปลกๆ อีกครั้งพร้อมตัวสั่นไปหมด

ไอ้บ้าเยี่ยเจิ้นถิง บังอาจ บังอาจทิ่มเธอไปหนึ่งที...

ถึงแม้จะมีเสื้อบังอยู่ มันก็ให้ความรู้สึกชาเหมือนโดนไฟช็อตอยู่

พอได้ยินเสียงนี้ เยี่ยฮุยที่สู้อยู่นอกประตูมือสั่นไปครู่หนึ่ง แล้วโดนมีดบาดไปหนึ่งที...