สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 179

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบปิดตาของเธอและหันหลังกลับไปโดยเร็ว “คุณ คุณกำลังอาบน้ำ งั้นฉันออกไปก่อนนะ”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้สนใจเธอ

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเดินจ้ำอ้าวออกมา แต่หลังจากก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว เธอพลันนึกขึ้นได้ ทำไมไม่ใช่โอกาสนี้ตรวจสอบดูสักหน่อยว่าเขามีรอยสักหัวหมาป่านั่นที่ด้านหลังหรือไม่?

เมื่อคิดได้ดังนี้ เธอหยุดฝีเท้าลงและรวบรวมความกล้าพูดขึ้น “ฉัน ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณค่ะ”

“หืม?” เยี่ยเจิ้นถิงส่งเสียงตอบรับ

“พัสดุที่น่ากลัวในวันนี้ตอนเย็น คุณเป็นคนส่งมาหรือเปล่าคะ?” เฟิงเชียนเสวี่ยถามตรงประเด็น

เยี่ยเจิ้นถิงลืมตาขึ้น “มีคนแอบอ้างว่าเป็นผม ส่งพัสดุที่น่ากลัวให้คุณหรือไง”

“ใช่ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้า “วันนี้ช่วงพลบค่ำ ฉันได้รับพัสดุกล่องหนึ่ง ในนั้นมีศพลูกแมว แล้วยังมีระเบิดด้วย...”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เธอยังคงหวาดผวาเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น “โชคดีที่รู้ตัวก่อน และระเบิดก็ไม่รุนแรงมาก ไม่อย่างนั้น ฉันคงตายไปแล้ว”

เยี่ยเจิ้นถิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาเหลยอวี่ “มีการจัดส่งพัสดุที่น่าสะพรึง ไปสืบหาว่าใครเป็นคนส่งมา”

“ได้ค่ะ”

“ไม่ใช่คุณหรือ งั้นเป็นใครกัน...” เฟิงเชียนเสวี่ยนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก “ใครกันที่กล้าสวมรอยเป็นคุณ?”

ไม่ใช่เรื่องแปลกหากมีคนต้องการทำร้ายเธอ แต่ที่น่าประหลาดใจคือ มีคนกล้าแอบอ้างเป็นเยี่ยเจิ้นถิงมาทำร้ายเธอ

“ผมได้ให้คนไปสืบดูแล้ว น่าจะได้เรื่องในเร็ววันนี้” เยี่ยเจิ้นถิงเช็ดน้ำบนใบหน้าของเขา “ยังมีเรื่องอื่นอีกไหม”

“ยังมีเรื่องสร้อยเส้นนั้น...”

“เธอยังมีเวลาอีกหนึ่งวัน” เยี่ยเจิ้นถิงไม่เปิดโอกาสให้ต่อรองเลย

“แต่ว่า...”

เฟิงเชียนเสวี่ยอยากจะเอ่ยขอร้องเขา แต่เยี่ยเจิ้นถิงหลับตาลง แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ต้องการจะฟังต่อ

เฟิงเชียนเสวี่ยหน้ามุ่ย ถลึงตาใส่เขาอย่างเกลียดชัง

“งานบริการอะไร” เยี่ยเจิ้นถิงถามกลับอย่างรู้ทัน

“ก็...เอ่อ...” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดไม่ออก ทั้งยังโกหกไม่เก่ง เธอจึงทำได้เพียงหาข้ออ้างที่จะหลบเลี่ยง “ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่มีอารมณ์จะเถียงกับเธอแล้ว เขายกมือขึ้นโบกไล่ให้เธอออกไป

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้ตัวว่าแผนการของตนไม่สำเร็จ จึงจำต้องยอมเดินออกไป

แต่เมื่อหันหลังกลับ เธอไม่ทันระวัง เข่าของเธอกระแทกเข้ากับกำแพง เธอเจ็บจนชา เธอร้องเสียงหลง แล้วทรุดนั่งถูขาตัวเองอยู่ที่พื้น

“ทำไมเธอถึงได้เป็นผู้หญิงซื่อบื้อขนาดนี้นะ” เยี่ยเจิ้นถิงหมดคำพูด “หมูยังฉลาดกว่าเธออีก!”

“ฮือๆ...เจ็บจะตายอยู่แล้ว...” เฟิงเชียนเสวี่ยที่นั่งอยู่กับพื้นร้องไห้ออกมา “เจ็บจังเลย...”

“เยี่ยเจิ้นถิงเห็นเธอร้องไห้อย่างเจ็บปวด อดจะใจอ่อนไม่ได้ จึงลุกขึ้นและเดินเข้าไปหา

เมื่อได้ยินเสียงที่ด้านหลัง สายตาของเฟิงเชียนเสวี่ยที่กำลังนั่งคุดคู้อยู่ที่พื้นก็พลันลุกวาว โอกาสมาถึงแล้ว...