สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 183

ฟังมาถึงประโยคนี้ อารมณ์ของเฟิงเชียนเสวี่ยก็สับสนมาก ก่อนหน้านี้ซือเฮ่าเซวียน ทะเลาะกับเยี่ยเจิ้นถิงจนกลายเป็นแบบนั้น เยี่ยเจิ้นถิงยังลงมือทำร้ายเขาจนบาดเจ็บอีก เขากลับยอมลดเกียรติ ไปขอร้องเยี่ยเจิ้นถิง...

"เสวี่ยเอ๋อร์ คุณกำลังฟังผมอยู่หรือเปล่า"

เสียงของซือเฮ่าเซวียนดังลอยออกมา ขัดจังหวะเฟิงเชียนเสวี่ยที่กำลังคิดใคร่ครวญอยู่

"กำลังฟังอยู่" เฟิงเชียนเสวี่ยพูดเสียงค่อย "เฮ่าเซวียน ขอบคุณคุณมาก!"

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก เพราะว่าผมติดหนี้คุณ..."ซือเฮ่าเซวียนกล่าวอย่างเศร้าใจ "ตอนนี้ผมเสียใจมาก เสียใจมากจริงๆ ปีนั้นทำไมผมถึงไม่รีบต่อต้านคนในตระกูล ปกป้องคุณให้ดี..."

"เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ..."

"เจ้าหมูโง่ ลุกขึ้นมาทานอาหารเช้าซะสิ!"

จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังลอยมา ขัดจังหวะการพูดของเฟิงเชียนเสวี่ย

ซือเฮ่าเซวียนที่อยู่ปลายสายก็ตกตะลึง เหมือนสัญญาณขาดหาย ไร้ซึ่งเสียงรบกวนใด ๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบปิดเสียงไมค์ ขมวดคิ้วพลางกล่าวกับเยี่ยเจิ้นถิง "ทำไมคุณถึงไม่เคยเคาะประตูเลย"

"นี่คือบ้านของผม" หลังจากสิ้นคำพูดที่เย็นชา เยี่ยเจิ้นถิงก็เดินจากไปแล้ว

เฟิงเชียนเสวี่ยก็ถลึงตาใส่ จากนั้นเธอก็เอ่ยถามซือเฮ่าเซวียนที่อยู่ปลายสายอย่างระมัด "คุณยังอยู่ไหม"

"คุณ อยู่ด้วยกันกับเขาแล้วเหรอ" น้ำเสียงของซือเฮ่าเซวียนฟังดูข่มอารมณ์เอาไว้

"ไม่ใช่..." เฟิงเชียนเสวี่ยไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไรดี

ซือเฮ่าเซวียนสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามระงับความตื่นตระหนก "เสวี่ยเอ๋อร์ พวกเราเจอกันสักหน่อยไหม มาที่บลูไดมอนด์ตอนนี้ ผมจะรอคุณนะ"

"เฮ่าเซวียน..."

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะพูดต่อ แต่ซือเฮ่าเซียนก็วางสายทันที

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้อยากไปเลย แต่หากเธอไม่ไป เขาเกรงว่าเขาจะรอต่อไป

นึกถึงจุดนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็รีบลุกขึ้นมาล้างหน้าบ้วนปากและเปลี่ยนชุด พกสร้อยข้อมือเส้นนั้นไปหาซือเฮ่าเซวียน

ออกมาจากห้อง ลงไปข้างล่าง ทุกๆ ที่ที่เดินผ่าน เหล่าคนใช้ล้วนก้มหัวโค้งตัว คำนับทักทายเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างให้ความเคารพ

เฟิงเชียนเสวี่ยได้รับความสำคัญอย่างไม่คาดฝัน จึงรีบพยักยิ้มตอบกลับไป

"คุณเฟิง คุณชายเยี่ยรอคุณอยู่ที่สวนดอกไม้" แม่บ้านกล่าวอย่างให้ความเคารพ "ให้อิฉันพาคุณไปนะคะ"

เฟิงเชียนเสวี่ยไปยังภัตตาคารบลูไดมอนด์อย่างเร่งรีบ

ซือเฮ่าเซวียนจองภัตตาคารเอาไว้ เขานั่งรอเธออยู่เพียงลำพังที่ริมหน้าต่าง มองจากข้างหลังแลดูช่างอ้างว้างและหมองหม่น

เฟิงเชียนเสวี่ยสูดลมหายเข้าลึก ปรับอารมณ์ให้ดี รีบสับเท้าก้าวเข้าไปหา

"มาแล้ว!" ซือเฮ่าเซวียนดึงสายตาออกมาจากริมหน้าต่างหันไปมองยังร่างเธอ อย่างอ่อนโยนที่สุด

"อาการบาดเจ็บของคุณดีขึ้นหรือยัง" เฟิงเชียนเสวี่ยนั่งลงพลางเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

"ดีขึ้นมากแล้ว"

ซือเฮ่าเซวียนมองไปบนรอยจ้ำแดงบนคอเธอ มือที่จับแก้วกาแฟเอาไว้ก็แน่นขึ้นในทันที

เฟิงเชียนเสวี่ยกลับไม่รับรู้ถึงความเปลี่ยนไป เธอหยิบสร้อยข้อมือจากกระเป๋าและส่งให้เขา "อันนี้ คืนให้คุณ"

"ความจริงแล้วสร้อยข้อมือเส้นนี้ เดิมก็ต้องมอบให้คุณอยู่แล้ว" ซือเฮ่าเซวียนมองสร้อยข้อมือไปพลาง ก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกมากมาย "นี่เป็นสร้อยที่ตระกูลซือจะมอบให้แก่ลูกสะใภ้..."

"อย่างนั้นก็ควรมอบให้กับไป๋ลู่ เธอต่างหากคือสะใภ้ของตระกูลซือของคุณ" เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มเล็กน้อย

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ซือเฮ่าเซวียนก็เงียบไป สักพักผ่านไป เขาจึงเอ่ยถามเสียงต่ำ "เสวี่ยเอ๋อร์ หากผมหย่ากับไป๋ลู่ คุณจะให้โอกาสผมได้ไหม"