สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 198

“หืม?” เยี่ยเจิ้นถิงเลิกคิ้วขึ้น “ไม่เอาเหรอ งั้นก็ช่างเถอะ!”

เขาทำท่าจะเก็บ...

“เอา เอา เอา” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบโผเข้าไปหยิบเช็คธนาคารมา เมื่อเห็นตัวเลขที่อยู่บนนั้น เธอก็ยิ้มแย้มขึ้นทันที “สองล้านแหนะ ขอบคุณค่ะประธานเยี่ย”

“ไม่ต้องเกรงใจ เธอสมควรได้รับมันอยู่แล้ว” เยี่ยเจิ้นถิงฉีกยิ้ม “นี่เป็นเงินรางวัลที่เธอเกลี้ยกล่อมให้กรรมการกินยาถ่ายลงได้วันก่อน!”

“นั่น ไม่สู้ให้รางวัลเธอไปก่อน เธอไม่ต้องหนักใจเรื่องกินเรื่องอยู่ จะได้มีเวลาปรนนิบัติฉันดีๆไง”

เฟิงเชียนเสวี่ยมีลางสังหรณ์ไม่ดีอยู่ในใจ

ซือเป่าน้อยตัวสั่นอยู่บนไหล่เธอ เหมือนกับว่าเยี่ยเจิ้นถิงเป็นสัตว์ป่ากินคน

“ติดหนี้ร้อยล้านกับเก้าสิบแปดล้านมันต่างกันยังไง” เยี่ยเจิ้นถิงพูดด้วยความเย็นชา “ไม่สู้ให้รางวัลเธอไปก่อน เธอไม่ต้องหนักใจเรื่องกินเรื่องอยู่ จะได้มีเวลาปรนนิบัติฉันดีๆไง”

ปรนนิบัติ!

ได้ยฟังคำนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็หวาดกลัวอยู่ในใจ เธอรีบพูด “ประธานเยี่ย ฉันเป็นแค่คนทำงาน ฉัน...ฉันไม่ได้ขายตัว”

“ขายตัว ขายตัว!” ซื่อเป่าน้อยเลียนเสียงร้องของเธอ

เยี่ยเจิ้นถิงมองไปที่มัน

มันกลัวจนหุบปาก มันหลบเข้าไปในผมหนาๆ ของเฟิงเชียนเสวี่ยและยังใช้ปากงับเส้นผมมาบังหน้าตัวเองไว้เหมือนกับว่าทำอย่างนี้แล้วคนเลวจะหามันไม่เจอ

“ขายไปเมื่อคืนแล้วนี่” เยี่ยเจิ้นถิงหยิบสัญญาฉบับนั้นออกมา แกว่งไปแกว่ามาหน้าสายตาเธอ หน้าตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเส้นผมแขนขาทุกตางรางนิ้วของเธอเป็นของฉันทั้งหมด”

เฟิงเชียนเสวี่ยเบิกตาโพลงด้วยความตะลึง เธอสัญญาชำระหนี้ในมือเขาอย่างมึนงง ย้อนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...

เธอโดนหมาป่าทำร้าย เธอวิ่งอย่างสุดชีวิตมาจนถึงนอกประตูคฤหาสน์ ทุบประตูเหล็กเพื่อขอความช่วยเหลือ...

หลังจากนั้นเขาก็ขู่จนฉันเผลอรับปากว่าจะเซ็นสัญญา แต่ว่าหลังจากนั้นเธอก็กลัวหมดสติไป ยังไม่ได้เซ็นมันจริงๆ สักหน่อย

เฟิงเชียนเสวี่ยหยิบใบสัญญามาดูอย่างละเอียด ในนั้นไม่ได้ลงชื่อจริงๆ ด้วยแต่กลับมีลายนิ้วมือสีแดงสด ถึงแม้ว่ามันจะแห้งไปแล้ว แต่ก็ยังได้กลิ่นเลือดสดๆ อยู่ดี...

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง เธอยกมือขึ้นมองนิ้วโป้งที่มีแผลของตัวเอง สุดท้ายก็เรียบเรียงเรื่องราวสำเร็จ“เยี่ยเจิ้นถิง คุณ...ไอ้คนเลว!”

“คนเลว คน...”

“คุณ...” เฟิงเชียนเสวี่ยริมฝีปากสั่นระริก เธออยากจะร้องไห้

“ทำตัวดีๆ หน่อย" เยี่ยเจิ้นถิงหยิบสัญญาชำระหนี้กลับไปและพับมันเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ “หากทำตัวดีๆ ก็จะมีรางวัลให้ ถ้าทำตัวไม่ดีก็ทำตาข้อสัญญา และก็ต้องโดนลงโทษด้วย”

เขาลุกขึ้นตบไปที่หน้าแก้มของเธอเบาๆ “เธอคิดเอาเองนะ ว่าแบบไหนคุ้มกว่ากัน?”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่เขาด้วยความเกลียดชัง แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร

“ฉันไปก่อนนะ” เยี่ยเจิ้นถิงเดินจากไป เขาพูดโดยไม่หันหลังกลับมา “หวังว่าตอนที่ฉันกลับมา เธอคงจะคิดออกแล้วนะ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยชูหมัดตามหลังเขาที่กำลังเดินจากไป และด่าไอ้บ้านั่นอยู่ในใจ คนเลว คนต่ำช้า ไอ้งี่เง่า...

หวังว่าพระเจ้าจะมีตา รีบเอาตัวเค้าไปเร็วๆ!

“ซานเป่า เอ้อร์เป่า ต้าเป่า...” จู่ๆ ซื่อเป่าน้อยก็ส่งเสียงออกมา “กลัวกลัว กลัวกลัว!”

เยี่ยเจิ้นถิงที่เพิ่งจะเดินออกไป ก็เดินกลับเข้ามา หันหน้าไปจ้องซื่อเป่าน้อย “มันพูดว่าอะไรนะ”