สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 200

เมื่อกลับมาถึงถนนใหญ่แห่งความสุข สิ่งแรกที่เฟิงเชียนเสวี่ยจะทำก็คือซื้อโทรศัพท์มือถือ

ครั้งนี้ เธอยอมกัดฟันเปลี่ยนเป็นโทรศัพท์ที่ดีที่สุด หวังว่าจะไม่พังง่ายอีกในครั้งต่อไป

ติดตั้งซิมการ์ดเสร็จ เธอก็โทรหาแม่จูในทันที

เมื่อคืนแม่จู่โทรหาเธอไม่ติด คิดว่าคงเกิดเรื่องขึ้นกับเธอ กังวลใจเป็นอย่างมาก

เฟิงเชียนเสวี่ยอธิบายว่าโทรศัพท์ของเธอเสีย จากนั้นก็วิดีโอคอลกับลูกๆ ทั้งสามทันที

ลูกๆ สวมใส่เสื้อกันหนาวลายดอกตามชนบท พวกเขายังคงหล่อสวยเหมือนเดิม

เฉินเฉินขมวดคิ้วและถามด้วยความห่วงใย “หม่ามี้ ไม่เป็นไรใช่ไหม พวกเราเป็นห่วงหม่ามี้มาก”

“หม่ามี้สบายดี ไม่ต้องห่วง” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดปลอบโยน

หลงหลงเข้ามาใกล้กล้อง โชว์กำปั้นเล็กๆ ของตัวเอง “หม่ามี้ สองสามวันมานี้ผมฝึกกังฟูอย่างหนัก รอหนูฝึกจนแข็งแกร่งกว่านี้ก็จะปกปกหม่ามี้ได้แล้ว”

“ขอบคุณนะเอ้อร์เป่า” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มอย่างปลื้มใจ “เอ้อร์เป่าเก่งมาก!”

“หม่ามี้ หม่ามี้ ...” แก้มตุ้ยนุ้ยของเยว่เยว่เข้ามาใกล้กล้อง เมื่อเห็นหม่ามี้ ตาโตๆ เหมือนลูกองุ่นก็เริ่มมีน้ำตาคลอ “หม่ามี้ ซานเป่าคิดถึง ฮือ...ฮือ..ฮือออ”

เมื่อเห็นเยว่เยว่ร้องไห้ ต้าเป่ากับเอ้อร์เป่าก็เริ่มตาแดง แต่เด็กชายน้อยทั้งสองคนก็พยายามไม่ร้องไห้ออกมา

“ซานเป่าเด็กดี หม่ามี้จัดการเรื่องทางนี้เรียบร้อยแล้วจะมารับพวกหนูนะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยพูดปลอบโยนทันที “ตอนนี้จับคนร้ายได้แล้ว หม่ามี้ต้องซ่อมบ้านให้เสร็จ แถมยังต้องจัดระเบียบภายในบ้านด้วย รอพวกหนูมาก็จะได้เห็นบ้านที่อบอุ่นสวยงามของพวกเราแล้ว

“ดีจังเลย” ลูกๆ ทั้งสามคนตื่นเต้นดีใจ

“หม่ามี้ พวกเราจะไปช่วยหมามี้จัดบ้านด้วย” เฉินเฉินรับหน้าที่พูด “จะให้หม่ามี้เหนื่อยคนเดียวไม่ได้”

“ใช่ เอ้อร์เป่าแรงเยอะ ทำงานได้เยอะมาก”

หลงหลงกำหมัด โชว์ให้เห็นกล้ามเนื้อน้อยๆที่แขนของตัวเอง

“หนูก็ช่วยหม่ามี้ได้...”

“ซื่อเป่าน้อยเพื่อที่จะช่วยหม่ามี้ก็เลยบาดเจ็บ แต่ว่าเชิญหมอมาดูอาการแล้ว ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว พักฟื้นสักพักก็จะดีขึ้น” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดปลอบโยน “ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่า พวกหนูต้องเป็นเด็กดีนะ รอหม่ามี้ไปรับพวกหนูนะ!”

“อืม...พวกเราจะเป็นเด็กดี”

เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นลูกๆ ก็รู้สึกว่าชีวิตเต็มไปความหวัง

หลังจากปลอบโยนลูกๆแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยก็กลับบ้าน เธอพบว่าเจ้าของบ้านเปลี่ยนลูกบิดประตูไปแล้ว แถมยังปิดป้ายเตือนตัวใหญ่ๆ ไว้ มันเตือนให้เฟิงเชียนเสวี่ยติดต่อกลับทันที!

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจ จึงรีบโทรศัพท์ไปหาเจ้าของบ้าน

เจ้าของบ้านเดินทางมาอย่างรีบร้อน ชี้นิ้วไปที่จมูกของเฟิงเชียนเสวี่ยพร้อมก่นด่าเธอยกใหญ่ หลังจากนั้นก็ขอให้เธอชดใช้ค่าเสียหายเป็นจำนวนสามหมื่น เงินมัดจำกับค่าเช่าก่อนหน้านั้นก็จะไม่คืน และยังขอให้เธอย้ายออกไปภายในวันนี้เลย

เฟิงเชียนเสวี่ยโต้เถียงกับเธอ ผลสุดท้ายเจ้าบอกบ้านก็บอกว่า “หลังจากที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ ก็เกิดเรื่องขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน เมื่อก่อนก็มีคนมาด่าถึงหน้าบ้าน ฉันก็อดทน แต่ครั้งนี้มันเกินไปแล้ว จู่ๆ ก็มีฆาตกรจับตัวเรียกค่าไถ่เรียกค่าไถ่เนี่ยนะ เธอคิดว่าที่นี่มันที่ไหนกัน?”

“พี่สะใภ้หวง ฟังฉันอธิบายก่อนสิ...”

“ฉันไม่อยากฟัง สรุปแล้วเธอต้องรีบย้ายออกไปทันที ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งความ” พี่สะใภ้ผมทรงหัวไม้กวาด พูดด้วยความโมโห “สองสามวันมานี้ ฉันไม่ได้แจ้งความ ไม่ได้เอาของของเธอไม่ทิ้ง รอให้เธอกลับมาเจรจาต่อหน้า ก็ถึอว่าใจดีมากแล้ว!”