สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 213

“เธอดูอะไรอยู่หรือ” ฉู่จือมั่วเดินเข้ามาและถามขึ้น

“ไม่มีอะไร พวกเราไปกันเถอะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว เธอรู้สึกหนักใจและผิดหวังในตัวซือเฮ่าเซวียนมาก...

ถ้าเกิดบอกว่าตอนแรกพ่อแม่เป็นคนยกเลิกงานหมั้น เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามนั้น ที่เมาแล้วไปมีอะไรกับไป๋ลู่ก็เป็นแค่ความเลอะเลือนชั่วขณะเท่านั้น

แล้วตอนนี้...

วันก่อนยังสาบานว่าจะปกป้องเฟิงเชียนเสวี่ย เพียงชั่วพริบตาเดียวก็นอกใจมาอยู่กับฉู่จือหัน...

นี่มันเป็นปัญหาที่ตัวคนแล้ว!

“เชียนเสวี่ย เป็นอะไรไป” ฉู่จือมั่วเห็นว่าเฟิงเชียนเสวี่ยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “เธอไม่ต้องสนใจไป๋ลู่หรอก หล่อนเป็นบ้า ตอนนั้นฉันก็บอกแล้ว ผู้หญิงคนนั้นจิตใจไม่ปกติ บอกให้เธออย่าไปยุ่งกับหล่อน...”

“เฮ้อ...” เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจและเหลือบไปมองฉู่จือมั่ว จากนั้นก็ระบายความในใจออกมา “จือมั่ว ในบรรดาเพื่อนร่วมชั้นในตอนนั้นก็มีแค่นายนี่แหละที่ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลย!”

ใช่ ซือเฮ่าเซวียน ฉู่จือหัน ไป๋ลู่ ทุกคนเปลี่ยนไปแล้ว...

มีแค่ฉู่จือมั่วที่เรียบง่าย บริสุทธิ์ อ่อนโยนและจริงใจเหมือนเดิม!

“แน่นอนสิ!” ลูปผมเธอเบาๆ ด้วยความเอ็นดู “เมื่อกี้ยังกินไม่อิ่มใช่ไหม พวกเราเปลี่ยนร้านกันเถอะ”

“ไม่กินแล้ว พวกเราไปหาที่เงียบๆ นั่งกันเถอะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกเหนื่อยไปทั้งตัวและใจ

“ได้ ถ้างั้นพวกเราไปนั่งรับลมที่ชายหาดแล้วกัน”

ฉู่จือมั่วขับรถไปที่ชายหาด เปิดหลังคารถมองดวงดาวบนฟ้าพร้อมกับพูดคุยเรื่องในใจกับเฟิงเชียนเสวี่ย

สี่ปีมานี้ เขาท่องเที่ยวไปทั่วโลกด้วยตัวคนเดียว มองดูความงดงามของโลก จากนั้นก็วาดสิ่งเหล่านั้นเข้าไปในภาพของตัวเอง...

สี่ปีผ่านไปเร็วเหมือนผ่านไปหนึ่งวันเท่านั้น เป็นชีวิตที่ทั้งเรียบง่ายและบริสุทธิ์ ซึ่งเหมาะกับคนแบบเขามาก

ส่วนชีวิตของเฟิงเชียนเสวี่ย ได้เปลี่ยนจากกระดาษขาวไปเป็นรูปภาพที่ถูกขีดเขี่ยอย่างยุ่งเหยิง ไปตั้งนานแล้ว

เธอมีอดีตที่สุดจะทนได้และข่าวฉาวมากมาย ตอนนี้ก็มีคนพยายามจะกำจัดเธอออกไป ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเลยสักอย่าง และเรื่องพวกนี้ เธอไม่สามารถพูดกับฉู่จือมั่วได้เลย

เฟิงเชียนเสวี่ยกลับมาถึงบ้านและส่งข้อความไปหาแม่จู [แม่จูคะ เย่ว์เย่ว์เป็นอย่างไรบ้าง เธอดีขึ้นหรือยัง]

แม่จูโทรมาหาเธอ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า “คุณหนู พวกเราเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลค่ะ เย่ว์เย่ว์หลับไปแล้ว ต้าเป่าเอ้อร์เป่าอยู่ที่บ้านรอพวกเรา ตอนนี้กำลังดูแลเย่ว์เย่ว์อยู่ ส่วนฉันต้มบะหมี่อยู่ค่ะ...”

“แม่จู ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะคะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกผิดมาก เธอรู้ว่าแม่จูดูแลเด็กๆ ทั้งสามคนด้วยตัวคนเดียวต้องเหนื่อยขนาดไหน โดยเฉพาะตอนที่เย่ว์เย่ว์ป่วย ถ้าเกิดแม่จูทั้งร้อนใจและกังวลอยู่แบบนั้น ความดันเลือดก็จะสูงขึ้นอีก

หลายปีมานี้ โชคดีที่ยังมีแม่จูคอยอยู่ข้างๆ เฟิงเชียนเสวี่ยถึงผ่านมันมาได้

รวมถึงเด็กๆ ทั้งสามคนด้วยที่ผ่านความทุกข์ยากต่างๆ มากับเธอ พวกเขาไม่เคยมีชีวิตที่สงบสุขเลยสักครั้ง

เธอรู้สึกผิดมากจริงๆ

“คุณหนูคะ ต้าเป่าเรียกฉันอยู่ ฉันวางสายก่อนนะคะ คุณหนูรีบพักผ่อนเถอะค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ”

หลังจากสายถูกตัดไป เฟิงเชียนเสวี่ยนั่งมองโทรศัพท์ด้วยใจที่ลังเล ถ้าฉู่จือมั่วเต็มใจ บางที บางทีอาจจะ...