สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 225

นอกจากนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่เยี่ยเจิ้นถิงจะฆ่าปิดปากไป๋ชิวอวี่และเฟิงซื่อหยวน พอถึงช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อพวกเขาก็จะเปิดเผยความลับนั้นเพื่อป้องกันตัวเองอย่างแน่นอน...

ดังนั้น ทางออกที่ดีที่สุดคือการไม่ให้เยี่ยเจิ้นถิงได้ไปสอบสวน...

และเรื่องทั้งหมด ก็จะจบลงเท่านี้

แต่ จะต้องทำอย่างไรล่ะ

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังคิดหนัก และจู่ๆโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง นั่นคือสายของหมายเลขใหม่จากประเทศมอลตา ลงท้ายด้วยเลขเจ็ดสี่ตัว

เฟิงเชียนเสวี่ยนึกขึ้นได้ทันทีว่าเป็นสายของฉู่จือมั่ว เขาชอบใช้เลขเจ็ดเป็นอยู่ท้ายเบอร์

เธอรับโทรศัพท์ทันที “ฮัลโหล”

“เชียนเสวี่ย เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม” น้ำเสียงของฉู่จือมั่วอ่อนลงแต่ยังแฝงไปด้วยความกังวล “ฉันเพิ่งรู้เรื่องของเธอ สื่อพวกนั้นน่ารังเกียจมากที่มาใส่ร้ายเธอแบบนั้น...”

“ฉันไม่เป็นอะไร สบายดี จือมั่วไม่ต้องเป็นห่วงนะ เรื่องถูกแก้ไขแล้ว...”

ก่อนที่เฟิงเชียนเสวี่ยจะพูดจบ เยี่ยเจิ้นถิงก็หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมากแล้วกดเปิดสปีกเกอร์โฟน...

เฟิงเชียนเสวี่ยต้องการจะคว้าโทรศัพท์คืน แต่เขาก็คว้ามือของเธอเอาไว้...

“แก้ไขแล้ว แก้ไขยังไง?” เสียงของฉู่จือมั่วดังขึ้น “ฉันเพิ่งจะขอให้ลุงติดต่อสื่อไปเมื่อครู่นี้ ถ้าจำเป็น ฉันจะเป็นพยานให้เธอเอง เมื่อคืนนี้เธออยู่กับฉันตลอด มันต้องไม่มี...”

“ไม่รบกวนหรอกครับคุณชายฉู่”

เยี่ยเจิ้นถิงเอ่ยขัดคำพูดของฉู่จือมั่ว ทั้งๆ ที่ดูสุภาพ แต่จริงๆ กลับเย็นชาและหยิ่งยโส

“คุณ คุณคือ...” ฉู่จือมั่วเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ “เยี่ยเจิ้นถิง?”

“พ่อของคุณเรียกฉันว่าคุณชายเยี่ยเสมอ คุณกล้าเรียกผมด้วยชื่อเฉยๆ อย่างนั้นหรือ เหอะ ยังเด็กอยู่จริงๆสินะ!” เยี่ยเจิ้นถิงหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ฉันได้ยินมาว่าคุณชายฉู่ไม่สบาย พักผ่อนเยอะๆ แล้วก็หายไวๆ นะครับ”

“คุณ...”

ไม่รอให้ฉู่จือมั่วได้พูด เยี่ยเจิ้นถิงก็กดตัดสายทันที

เฟิงเชียนเสวี่ยตกตะลึงอยู่กับที่ และต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะได้สติ “คุณทำได้อย่างไร...”

จูบของเยี่ยเจิ้นถิงค่อยๆ ประทับลงมาช้าๆ จากนั้นค่อยๆ ลากลงมากัดที่คอและกระดูกไหปลาร้าที่โค้งอย่างสวยงามของเฟิงเชียนเสวี่ย...

“เป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นกัน ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันเลย” เฟิงเชียนเสวี่ยตัวสั่น พยายามผลักเขาออกเบาๆ ด้วยมือน้อยๆ ทั้งสองข้าง “หยุดได้แล้ว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ...”

แม้ว่านี่จะเป็นรถตู้ แต่ก็มีม่านที่ช่วยกั้นห้องโดยสาร และหน้าต่างยังมีการตั้งค่าเพื่อความเป็นส่วนตัวอีกด้วย

แต่ถึงอย่างนั้นเฟิงเชียนเสวี่ยก็ยังรู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่มองมาที่พวกเขา เธอรู้สึกหวาดกลัว ละอายใจ และตื่นเต้น...

ในเวลานี้ จู่ๆ เยี่ยเจิ้นถิงก็กัดเข้าที่ไล่ของเธอ ใช้ความเจ็บปวดเป็นตัวย้ำเตือนว่าเธอเป็นของเขา

“อ๊า~” เฟิงเชียนเสวี่ยร้องด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับยื่นมือออกไปผลักเขาอย่างไม่รู้ตัว...

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอหันไปมอง และพบว่าสายที่โทรเข้ามาคือไป๋ลู่

ชื่อนี้เตือนให้เธอคิดถึงสถานการณ์ในปัจจุบัน...

ใช่ เธอควรรั้งเยี่ยเจิ้นถิงไว้ เพื่อไม่ให้เขาได้ไปสอบสวนไป๋ชิวอวี่และเฟิงซื่อหยวน...