สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 229

“ซื่อเป่าน้อย?” เฟิงเชียนเสวี่ยตกตะลึง “ทำไมแกมาอยู่ที่นี่”

เห็นชัดๆว่ามันอยู่บ้านใหม่ของเธอ…

“ฉันกังวลว่าซื่อเป่าน้อยจะอดตายอยู่ในบ้าน ดังนั้นจึงไปรับมันมาโดยไม่ได้ขออนุญาตค่ะ” เหลยอวี่อธิบายเสร็จ ก็ก้มหัวคำนับขออภัย “ไม่ได้รับความยินยอมจากคุณก่อน ต้องขอโทษด้วยนะคะ!”

“ไม่ๆๆ ไม่ต้องขอโทษค่ะ ขอบคุณนะคะ…”

ตั้งแต่เมื่อวานเช้าเฟิงเชียนเสวี่ยก็ยังไม่ได้กลับไป ซื่อเป่าน้อยโดนขังอยู่ในกรง อาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้จริงๆ

ดังนั้นเธอจึงรู้สึกขอบคุณเหลยอวี่มาก

แต่ว่า เธอก็ยังกังวลใจมาก เหลยอวี่ไปบ้านของเธอจะเห็นอะไรบ้างหรือเปล่า

แม้จะบอกว่าเธอไม่มีเวลาเก็บกวาดหลังจากย้ายบ้าน แต่ของใช้ของเด็กๆก็ยังทิ้งเอาไว้ในห้องไม่ได้หยิบออกมา ถ้ามีใจไปค้นหา ก็จะหาเจอ…

“คุณวางใจเถอะค่ะ ฉันแค่ไปรับซื่อเป่าน้อยออกมา ไม่ได้รุกล้ำความเป็นส่วนตัวของคุณ และไม่ได้ขยับข้าวของของคุณด้วยค่ะ” เหลยอวี่เหมือนจะดูความคิดของเฟิงเชียนเสวี่ยออก

“อ้อ เหอะเหอะ ก็ดีค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะอย่างเคอะเขิน

“หม่ามี๊ หม่ามี๊…”

ซื่อเป่าน้อยเมื่อกี้ยังเพิ่งขดตัวอยู่ ตอนนี้พอเห็นเฟิงเชียนเสวี่ยก็มีสติขึ้นทันที กระพือปีกที่บาดเจ็บส่งเสียงเรียกเฟิงเชียนเสวี่ย

“ซื่อเป่าน้อย!” เฟิงเชียนเสวี่ยปล่อยซื่อเป่าน้อยออกมาจากในกรง วางมันในอุ้งมือ และจูบหัวสีเขียวเข้มเล็กๆของมัน

“หม่ามี๊ คิดถึงมี๊ คิดถึงมี๊”

ซื่อเป่าน้อยใช้หัวที่มีขนปุกปุยถูไปกับใบหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ย

เป็นเวลานานหลายปีแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยไม่เคยทิ้งมันไว้ที่บ้านคนเดียวโดยไม่สนใจมัน เมื่อวานเธอออกจากบ้านตั้งแต่เช้าจนถึงดึกก็ไม่ได้กลับไป

ซื่อเป่าน้อยโดนขังอยู่ในกรง น้ำและอาหารก็หมดไปตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว มันหิวจนร้องลั่น

โชคดีที่เหลยอวี่ไปรับมันมา

“ขอโทษนะจ๊ะ ซื่อเป่าน้อย เมื่อวานจู่ๆก็เกิดเรื่องขึ้น หม่ามี๊ดูแลหนูไม่ได้ วันหลังหม่ามี๊จะไม่ทิ้งหนูอีกแล้วนะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยขอโทษซื่อเป่าน้อย

“ฮือๆ...”

ซื่อเป่าน้อยแกล้งร้องไห้เลียนแบบเย่ว์เย่ว์ และยังใช้ปีกปิดตาด้วย ดูท่าทางน่าสงสาร

“บอกว่าอย่าพูดไง” เฟิงเชียนเสวี่ยร้อนใจจะตายอยู่แล้ว “เงียบๆสักประเดี๋ยว อย่าพูด ไว้หม่ามี๊จะพาไปหาพวกเขา”

“เย้!” ซื่อเป่าน้อยยกปีกขึ้น ราวกับได้รับชัยชนะ

“กลัวแล้วจ๊ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยถอนใจ เธอต้องหาเวลาพาซื่อเป่าน้อยกลับบ้านนอก นำไปมอบให้แม่จู นอกจากนั้นจะได้ดูด้วยว่าเย่ว์เย่ว์หายป่วยหรือยัง

“ตื่นแล้วเหรอ” จู่ๆเสียงของเยี่ยเจิ้นถิงก็ดังมาจากข้างนอก

“ใช่ค่ะ คุณหนูเฟิงไปห้องน้ำ” เหลยอวี่ตอบคำถามด้วยความเคารพ

เยี่ยเจิ้นถิงทำสัญญาณมือ เหลยอวี่ก็พาคนรับใช้ออกไป

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบอาบน้ำ แล้ววางซื่อเป่าน้อยลงในอ่างอาบน้ำ พูดเสียงต่ำๆว่า “อย่าส่งเสียงนะจ๊ะ หม่ามี๊ออกไปเดี๋ยวกลับมา”

จากนั้นเปิดประตูเดินออกไป และปิดประตู...

“ถ้าไม่รู้คงคิดว่าคุณซ่อนผู้ชายเอาไว้ในห้องน้ำ” เยี่ยเจิ้นถิงเห็นท่าทางลับๆล่อๆของเธอ อดพูดเหน็บแนมไม่ได้ “ก็แค่นกแก้วตัวเดียว?”