สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 249

“พ่อของฉันเขียนจดหมายให้คุณฉบับหนึ่งงั้นเหรอ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามอย่างรีบร้อน “บนจดหมายว่ายังไงล่ะ”

ฉุ่จือมั่วลังเลไปพักหนึ่ง จากนั้นจึงพูดให้เรื่องมันดูเบาที่สุด “ประมาณว่าให้ฉันปกป้องเธอให้ดี นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว อีกอย่าง เขาบอกฉันว่าเขาทิ้งบางอย่างไว้ให้เธอ ถ้าหากอีกห้าปีเธอไม่ได้ไปหาจูเจี้ยนซาน ก็ให้ฉันเอาของมาส่งให้เธอตรงหน้า”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ภายในใจของเฟิงเชียนเสวี่ยราวกับมีคลื่นใต้ทะเลซัดขึ้นมาอย่างรุนแรง ซับซ้อนเกินจะบรรยาย.....

ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ก่อนที่พ่อของเธอจะจากไป เขาได้เขียนจดหมายไว้ให้กับฉู่จือมั่ว

คุณพ่อน่าจะเป็นห่วงเธอ กลัวว่าผ่านไปห้าปีแล้วเธอจะยังเดินออกจากอดีตและเริ่มต้นชีวิตใหม่ไม่ได้ จึงมาขอให้ฉูจือมั่วช่วยเหลือ......

จากคำพูดเหล่านั้นของจูเจี้ยนซานเมื่อครั้งที่แล้ว ยืนยันได้อย่างหนึ่งว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุการจากไปของคุณพ่อ

งั้นคุณพ่อทิ้งอะไรไว้ให้เธอกันแน่?

“เชียนเสวี่ย...” เสียงของฉู่จือมั่วขัดความคิดเฟิงเชียนเสวี่ย เฟิงเชียนเสวี่ยได้สติ เธอเงยหน้าขึ้นไปมองเขา “ขอบคุณนะ จื่อมั่ว นายรีบกลับไปเถอะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ!”

“อืม แล้วเจอกัน”

ฉู่จือมั่วมองไปที่เธออย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็หันหน้าเดินหนี

เฟิงเชียนเสวี่ยมองแผ่นหลังที่ผอมบางของเขา ภายในใจรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เธอไม่น่าลากเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงๆ......

เธอหวังว่าเยี่ยเจิ้นถิงจะรักษาคำพูด และไม่ทำร้ายเขาจริงๆ

“หม่ามี้ หม่ามี้ หม่ามี้”

เยวี่ยเหยี่ยวิ่งออกมาจากในห้องพร้อมซื่อเป่าน้อย

ในมือของเขายกเค้กก้อนน้อยไว้สูง “หม่ามี้ เค้กนี้อร่อย ลองชิมดูสิ”

“ว้าว สวยมากเลย” เฟิงเชียนเสวี่ยย่อตัวลง อุ้มเยวี่ยเยวี่ยขึ้นมา พร้อมชิมเค้กไปด้วย “ อร่อยมาก!”

“หม่ามี้โยเกิร์ตกล้วยหอมอันนี้ก็อร่อย”

หลงหลงถือโยเกิร์ตกล้วยหอมของตนพร้อมป้อนให้กับเฟิงเชียนเสวี่ย

“อื้ม อร่อย หม่ามี้ชอบมาก” เฟิงเชียนเสวี่ยชิมโยเกิร์ตกล้วยหอมของหลงหลงอีกครั้ง

“หม่ามี้ คุณอาฉู่ไปแล้วเหรอครับ” เฉินเฉินเดินออกมาพร้อมถือไอศกรีมอยู่ในมือ ดวงตาคู่โตอันหล่อเหลาจดจ้องไปรอบๆ “คุณอาเขาชอบกินไอศกรีมรสวานิลลา ผมกำลังจะเอามาแบ่งกับเขาเลย”

“หม่ามี้ ซานเป่าก็อยากได้ ซานเป่าก็อยากได้......”

“หม่ามี้ หม่ามี้ ซื่อเป่าก็อยากได้!”

ทั้งห้องทานอาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ราวกับฟ้าหลังฝนที่เต็มไปด้วยแสงแดด

เฟิงเชียนเสวี่ยหันไปมองทางนอกหน้าต่าง รถของตระกูลฉู่ขับออกไปแล้ว รถของตระกูลเยี่ยเองก็ไปแล้วเช่นกัน......

ริมฝีปากของเธอผลิรอยยิ้มขมขื่นอย่างเอือมระอา คนของเยี่ยเจิ้นถิง ทำงานรอบคอบจริงๆ!

ในระหว่างที่เด็กๆ ทั้งสามไปเล่นกัน แม่จูก็เข้ามานั่ง พร้อมถามเฟิงเชียนเสวี่ยเสียงต่ำ “คุณหนู คุณชายฉู่ไปแล้วเหรอคะ”

“อืม ไปแล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้า

“คุณชายฉู่นี่เป็นคนดีจริงๆ” แม่จูกล่าวอุทาน “เขาขับรถไปรับพวกเราจากบ้านนอกด้วยตัวเอง ให้พวกเราได้มาอาศัยในบ้านของเขา ช่วงแรกๆ เพราะเด็กๆเพิ่งจะเจอเรื่องน่าตกใจมา จึงระวังตัวกับเขาอยู่พอควร แต่เขาก็ตั้งใจดูแลเด็กๆ เป็นอย่างดี จนค่อยๆ ได้รับความเชื่อใจ จนตอนนี้ตัวติดกับเด็กๆจนแทบจะแยกกันไม่ออกแล้ว”

“ฉันรู้......” เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจ แต่เธอรู้สึกว่าวิธีการตอบแทนฉู่จือมั่วที่ดีที่สุดคือการออกห่างจากเขา ไม่ไปสร้างปัญหาให้เขาอีก......