สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 334

เฉินเฉินเงยหน้าขึ้นและพบกับดวงตาที่ทรงอำนาจและเย็นชาคู่หนึ่งพร้อมกับยิ้มแสยะของเขา "เจ้าหนูน้อย เธอเคยได้ยินชื่อของเซิ่งเทียนเหรอ"

ร่างกายที่สูงเด่นของเยี่ยเจิ้นถิงราวกับสัตว์ป่าที่มองดูเฉินฉินที่อ่อนแออย่างได้ใจ

ในเวลานี้คนโตและเด็กน้อย ทั้งสองมองหน้ากันทำให้เกิดความแตกต่างที่เห็นได้ชัด

"คุณเองเหรอ" เฉินเฉินมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิง คิ้วของเขาขมวดแน่นและมือก็กำแน่น

"อ๊า..."

และทันใดนั้นเย่ว์เย่ว์ก็กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว จากนั้นก็ไปซ่อนอยู่ข้างหลังคุณท่านเยี่ยมือเล็กๆ ของเธอจับเสื้อของเขาตัวสั่นด้วยความตกใจ

"ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว" คุณท่านเยี่ยรีบกันเย่ว์เย่ว์ไว้ข้างหลังเขาแล้วก็ปลอบอย่างอ่อนโยน "เย่ว์เย่ว์นี่คือหลานชายของปู่ เขาไม่ใช่คนเลว"

เขาพูดแล้วก็เขาชี้ไปที่เยี่ยเจิ้นถิงอีกครั้งและพูดว่า "ดูแกสิ แกทำให้เด็กๆ กลัว"

“เขาเป็นหลานชายของปู่เหรอ” เฉินเฉินหน้าซีดด้วยความตกใจ

"เขา เขา เขา..."

เย่ว์เย่ว์กลัวมากจนพูดติดอ่าง จะพูดก็ยังพูดไม่ชัด เธอทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังคุณท่านเยี่ยและตัวสั่น

"ทำไมเหรอ ไม่เหมือนเหรอ" เยี่ยเจิ้นถิงยกมุมปากขึ้นและแสดงรอยยิ้มจอมปลอม "ไม่ต้องกลัว ลุงไม่ทำร้ายพวกเธอหรอก ลุงจะส่งพวกเธอกลับบ้าน"

"คุณไม่ต้องส่ง" เฉินเฉินขมวดคิ้วและจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

"เฉินเฉิน เราเป็นอะไรไป" คุณท่านรู้สึกว่าเฉินเฉินแปลกๆ ดังนั้นเขาจึงเดินไปเกลี้ยกล่อมเขาทันที "ไม่ต้องกลัวนะ พวกเราไม่อยากให้เขาไปส่งงั้นเดี๋ยวปู่ไปส่ง"

ทันใดนั้น เขาก็ขมวดคิ้วและพูดกับเยี่ยเจิ้นถิงว่า "ดูสิแกทำเด็กๆกลัวกันหมด แกไม่ต้องไปส่งพวกเขาแล้วฉันไปส่งเอง"

"ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย" เยี่ยเจิ้นถิงผายมืออย่างช่วยไม่ได้ "บางทีผมอาจดูน่ากลัว?"

"ออกไป อย่าทำให้เด็กกลัว" คุณท่านเยี่ยผลักเขาออกไปอย่างหมดความอดทน

“ปู่ครับ นี่ผมเป็นหลานแท้ๆของคุณนะ”

“ครู...” เมื่อหลงหลงเห็นครูก็เหมือนได้พบญาติคนหนึ่ง เขาอยากจะรีบลุกจากเตียง

“อย่าขยับนะอย่าขยับ” ผอ.หลิวเดินมาเพื่อปลอบหลงหลง “ไม่ต้องกลัว ครูมารับพวกหนูกลับบ้านแล้ว”

"ตอนนี้ก็สบายใจแล้วใช่ไหม" เยี่ยเจิ้นถิงผายมือให้คุณท่านเยี่ย "กลับบ้านด้วยความสบายใจเถอะครับ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม"

"รอบคอบดีนี่" คุณท่านเยี่ยจ้องเขาและกำชับอย่างจริงจัง "ต้องส่งเด็กๆให้ถึงมือพ่อแม่ของพวกเขา แล้วก็ต่อไปอย่าทำให้พวกเขากลัวอีก"

"ทำไงได้ ก็หลานชายของปู่มีใบหน้าที่สง่าโดดเด่นนี่" เยี่ยเจิ้นถิงดูทำตัวไม่ถูก

"แกช่วยยิ้มหน่อยไม่ได้เหรอแล้วก็ทำตัวให้เป็นมิตร" คุณท่านเยี่ยพูดอย่างอารมณ์เสีย "เจ้านายขแกทำหน้ามุ่ยและขมวดคิ้ว มีหรือที่เด็กๆ จะไม่กลัว"

"ก็ไม่ใช่ลูกของผม ทำไมผมต้องยิ้มให้เขาด้วย" เยี่ยเจิ้นถิงตอบ

"ไอ่สัตว์ร้าย ฉันชักจะมีน้ำโหแล้วนะ" คุณท่านเยี่ยฟาดก้นเขาอย่างแรงด้วยไม้เท้า "ถ้าแกสามารถให้กำเนิดลูกชายที่น่ารักเช่นนี้ได้ ฉันก็คงตายตาหลับ"