สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 336

“เชียนเสวี่ย ใจเย็นๆ หน่อย” ฉู่จือมั่วเกลี้ยกล่อม “เด็กอยู่ในมือของเขานะ เธอใจร้อนแบบนี้คิดถึงผลที่จะตามมาบ้างหรือเปล่า?”

“แล้วฉันควรทำยังไงฉันควรทำยังไงดีล่ะ เฟิงเชียนเสวี่ยทั้งร้องไห้และตัวสั่น “ฉันทำอะไรเขาไม่ได้เลยเหรอ เขามันก็แค่ไอ้คนบ้า”

“หายใจเข้าลึกๆ ใจเย็นๆ...” ฉู่จือมั่วกดไหล่ของเธอเพื่อปลอบเธอ โทรหาเขาแล้วถามว่าเขาต้องการอะไร ตราบใดที่เขาไม่ทำร้ายเด็ก เราก็ยังคุยกันได้”

เฟิงเชียนเสวี่ยหายใจเข้าลึก ๆ ตามที่เขาบอก และโทรหาเยี่ยเจิ้นถิงอีกครั้ง

คราวนี้โทรศัพท์ดังอยู่นานแต่ไม่มีใครรับสาย

เฟิงเชียนเสวี่ยรอคอยอย่างใจจดใจจ่อด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

หลังจากผ่านไปสักพักในที่สุดก็ต่อสายได้ ครั้งนี้เยี่ยเจิ้นถิงไม่ส่งเสียง

“ได้โปรดปล่อยลูกของฉันไปเถอะ...”

เสียงของเฟิงเชียนเสวี่ยทั้งสั่นและร้องไห้ เพราะเห็นแก่เด็กเธอเลยยอมลดศักดิ์ศรีของเธอลงและขอร้องเขา

“ต้องแบบนี้สิ!” เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มมุมปาก “เมื่อต้องขอความช่วยเหลือ คุณต้องมีท่าทีอ้อนวอนแบบนี้สิ”

“คุณต้องการอะไร” เฟิงเชียนเสวี่ยถามอย่างลุกลี้ลุกลน “ตราบใดที่คุณปล่อยลูกของฉันไป ฉันจะเชื่อฟังคุณ”

“ดีมาก” เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มด้วยความพึงพอใจ “ฉู่จือมั่วอยู่ข้างๆคุณไหม เปิดสปีกเกอร์โฟนหน่อยสิ”

เฟิงเชียนเสวี่ยเชื่อฟังและเปิดสปีกเกอร์โฟน

“บอกเขาว่าทีหลังอย่าเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น เยี่ยเจิ้นถิงสั่ง “อย่ามายุ่งเรื่องของฉันกับเธอบอกเขาไปซะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมองฉู่จือมั่วและพูดทั้งน้ำตาว่า “จือมั่วคุณได้ยินไหม ขอร้องล่ะต่อไปนี้อย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับฉันอีก”

“เชียนเสวี่ย...” ฉู่จือมั่วกัดฟันเขาโกรธมาก แต่ตอนนี้เพื่อความปลอดภัยของเด็ก เขาทำได้เพียงพยักหน้าแล้วบอกว่า “ผมเข้าใจแล้ว”

“เอาล่ะ สาบานด้วยชีวิตของลูก...” เยี่ยเจิ้นถิงสั่งเธออีกครั้ง “ต่อไปเราจะทำตามสัญญาชำระหนี้ของเรา และเธอจะต้องไม่ขัดขืนฉัน หักหลังฉัน หรือต่อต้านฉัน!”

“เยี่ยเจิ้นถิง นี่มันเกินไปแล้วนะ” ฉู่จือมั่วตะโกนอย่างโมโห “แกจะต้องได้รับผลกรรมแน่!”

พูดจบเขาก็วางสายไป...

“เยี่ยเจิ้นถิง…”

เฟิงเชียนเสวี่ยตะโกนอย่างร้อนรน แต่โทรศัพท์ก็มีแต่เสียงสายไม่ว่างที่ดังขึ้นมา เธอถือโทรศัพท์และหยุดร้องไห้

“เชียนเสวี่ย อย่าใจร้อนไปเลย เด็กจะไม่เป็นไร” ฉู่จือมั่วรีบปลอบเธอ “ผมจะช่วยคุณแน่นอนและผมจะไปหาเยี่ยเจิ้นถิงเดี๋ยวนี้...”

“มันไร้ประโยชน์” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบคว้าตัวฉู่จือมั่ว เธอร้องไห้และส่ายหัว “ยิ่งฉันต่อต้านเขามากเท่าไหร่ เด็กๆ ก็จะยิ่งอันตราย เยี่ยเจิ้นถิงมันเป็นปีศาจ เราสู้เขาไม่ได้...”

ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่ามีเพียงการเชื่อฟังเท่านั้นที่จะช่วยครอบครัวของเธอได้

เธอไม่ควรต่อต้านเขาตั้งแต่แรกและไม่ควรสงสัยเขา ไม่ควรหนีออกจากโรงพยาบาลและไม่ควรเข้าไปพัวพันกับฉู่จือมั่ว...

ถ้าเธอเชื่อฟัง อย่างน้อยจือมั่วและลูกก็จะปลอดภัย

เธอมองมันออกหมดแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะหนีจากฝ่ามือของเยี่ยเจิ้นถิงเธอทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมของเธอ...