สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 348

วันนี้ทั้งวัน เยี่ยเจิ้นถิงจ้องมองโทรศัพท์มือถือรอสายของเฟิงเชียนเสวี่ย

แต่เธอไม่โทรมาเลย

ตอนเย็น หมอเหลยอวี่มารายงานสถานการณ์ พูดรู้ใจว่า "แผลที่เอวของคุณเฟิงดีขึ้นมากแล้ว รักษาต่ออีกสักหน่อยก็จะหายเป็นปกติ จริงสิ เมื่อบ่ายฉันส่งข้อความหาเธอ เธอบอกว่าพรุ่งนี้จะกลับไปทํางานที่บริษัทนะ"

"อืม" เยี่ยเจิ้นถิงขานรับ"เธอได้พูดอะไรอีกมั้ย"

จริง ๆ แล้วเขาอยากถามว่าเธอได้พูดถึงเขาบ้างไหม

"เธอ เธอยังบอกอีกว่า คุณจัดการได้อย่างละเอียดและรอบคอบมาก..." หมอเหลยอวี่พูดขึ้นอย่างระมัดระวัง "และยังจัดห้องให้แพทย์และผู้ช่วย เพื่อช่วยอํานวยความสะดวกให้พวกเขาดูแลลูกเธอ คุณแก้ปัญหาใหญ่ให้เธอ เธอเลยซาบซึ้งใจมาก..."

"เธอมีความกล้ามากขึ้นแล้วนะ" เยี่ยเจิ้นถิงพูดขัดขึ้นมา จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา "กล้าโกหกฉันเหรอ"

"โปรดให้อภัยฉันด้วยค่ะ!" หมอเหลยอวี่รีบก้มหน้าขอโทษ

เยี่ยเจิ้นถิงคิ้วขมวดเป็นปม คำโกหกจริงๆด้วย คนอย่างยัยนั้น ไม่รู้จักแม้แต่บุญคุณ จะมีคำพูดแบบนี้ได้ยังไง

"ออกไปเถอะ" เยี่ยเจิ้นถิงหลับตาลงและดื่มต่อไป

"ค่ะ" หมอเหลยอวี่โค้งคำนับและออกไปพร้อมพบกับคุณท่านเยี่ยที่กําลังมา จึงรีบก้มหน้าลง"สวัสดีค่ะ คุณท่านเยี่ย!"

"อืม" นายใหญ่ราตรีขานรับและเดินไปนั่งบนเก้าอี้โซฟาตรงข้ามเยี่ยเจิ้นถิง"เรื่องจบหรือยัง"

"เรื่องอะไร" เยี่ยเจิ้งถงโพล่งออกมา พูดจบจึงนึกขึ้นได้ "อ้อ จบแล้ว"

"งั้นก็ดี" คุณท่านเยี่ยพยักหน้า "ตอนนี้เรากำลังเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นทุกวัน จําเป็นต้องให้ความสนใจกับขอวิจารณ์ของประชาชน หวังว่าการก่อเหตุครั้งนี้ของฉันจะไม่นําข่าวเชิงลบมาให้คุณ"

"ไม่มี สบายใจได้" เยี่ยเจิ้นถิงมองเขาที่แต่งตัวเรียบร้อย หน้าที่แดงก่ํา จึงแซวว่า "แต่งตัวสดใสขนาดนี้ จะไปเดทกับคุณยายคนไหนล่ะ"

"เมื่อก่อนฉันมักจะดูแลแก ไม่ให้แกออกไปทำอะไรมั่วข้างนอก แต่ตอนนี้เห็นเด็กสามคนนี้ เลยหวังว่าแกเคยมั่วข้างนอกบ้าง แม้มีแค่ครั้งเดียวก็ยังดี"

"ปู่แก่แล้วละเลือนเหรอ" สีหน้าของเยี่ยเจิ้นถิงจริงจังขึ้น "มาเพ้อเจ้ออะไรเนี่ย?"

"พอแล้วๆ ขี้เกียจจะคุยกับแก" คุณท่านเยี่ยลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก "ตอนนี้แกมันเป็นของเก่า น่าเบื่อ ฉันจะไปพบหลาน ๆ ของฉันดีกว่า พวกเขาน่ารัก"

เยี่ยเจิ้นถงหมดคำที่จะพูด พอคิดว่าปู่ตนเองมีความสัมพันธ์ที่ดีกับลูกของฉู่จือมั่วขนาดนี้ ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจมาก ยกแก้วไวน์ข้าง ๆ ขึ้นมาดื่มอย่างไม่หยุดหย่อน

"นายครับ" เยี่ยฮุยเตือนด้วยเสียงเบาๆว่า "คุณท่านจะค้นพบตัวตนของเด็กสามคนนั้นหรือเปล่าครับ นายอยากเตือนคุณเฟิงหน่อยไหมครับ"

"ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีสมองสักหน่อย" เยี่ยเจิ้นถงพูดอย่างอารมณ์เสีย "คิดเองไม่ได้เหรอ"

"ครับครับครับ!"