สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 374

เฟิงเชียนเสวี่ยกลับมาถึงบ้าน ถอดรองเท้าอย่างเบาเสียง เตรียมเอาของไปวางไว้ในห้อง เย่ว์เย่ว์วิ่งออกมาจากห้อง : “หม่ามี้กลับมาแล้ว หม่ามี้—”

“ไอหยา ซานเป่า หนูเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเหรอคะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบนั่งยองกอดเธอ ขยี้ผมเปียกของเธอ

“หม่ามี้ พวกเราเอาของกินมาฝากเยอะแยะเลย อยู่ในครัว”

เย่ว์เย่ว์ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ร่างกายถูกห่อด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำสีชมพูเล็ก ๆ น่ารัก ๆ ผมยังคงเปียกอยู่ หยดน้ำไหลลงใบหน้ารูปไข่เล็ก ๆของเธอ

“ขอบคุณนะซานเฟ่า!” เฟิงเชียนเสวี่ยจุ๊บที่หน้าเธอ แววตาเต็มไปด้วยความรัก “วันนี้ไปเล่นมาสนุกไหมคะ?”

“สนุกค่ะ คุณปู่ซื้อของกินให้พวกเราเยอะแยะเลย แล้วก็ซื้อปราสาทเทพนิยายด้วย และคุณปู่ก็ยังซื้ออนุบาลแอปเปิ้ลน้อยด้วย...”

เย่ว์เย่ว์เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ด้วยความตื่นเต้น แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึก

“ฮ่าฮ่าฮ่า พวกหนูมีความสุขก็ดีแล้วล่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองเย่ว์เย่ว์ดีใจแบบนี้ ในใจรู้สึกปลาบปลื้มมาก เธอรู้มาโดยตลอดว่าพวกเด็ก ๆนั้นไม่ได้ต้องการแค่ความรักจากแม่เท่านั้น แต่ควรได้รับความรักจากครอบครัวด้วย

แม้ว่าหม่ามี้จะทำดีมากแค่ไหน ก็ไม่อาจสามารถแทนที่ความรู้สึกอื่นได้...

“เสี่ยวเย่ว์เย่ว์ พวกเราไปเป่าผมกันดีกว่านะ ไม่อย่างนั้นจะเป็นหวัดเอาได้นะ” พยาบาลสาวยิ้มทักเย่ว์เย่ว์

“รีบไปเถอะ” เฟิงเชียนเสวี่ยผลักเย่ว์เย่ว์อย่างเบามือ

“หม่ามี้ งั้นหนูไปเป่าผมก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวจะมาคุยด้วยใหม่”

เย่ว์เย่ว์ส่ายก้นเล็ก ๆอ้วน ๆของเธอ ขาสั้น ๆวิ่งเข้าห้องน้ำไป

เฟิงเชียนเสวี่ยมองเธอด้วยรอยยิ้ม จนกระทั่งเงาของเธอหายลับตาไป เธอละสายตาละเห็นว่าเฉินเฉินยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องของเขา มองเธออยู่เงียบ ๆ

“ต้าเป่า หนูก็กินด้วยสิ” เฟิงเชียนเสวี่ยยื่นพิซซ่าหนึ่งชิ้นให้เฉินเฉิน

“ผมกินแล้วครับ ตอนนี้ยังอิ่มอยู่เลย” เฉินเฉินตีที่พุงน้อย ๆของตัวเอง “เพราะว่ากินอิ่มเกิน เลยนอนไม่หลับ”

“งั้นก็ไปเดินเล่น เล่นกับซื่อเป่าน้อยสิ” เฟิงเชียนเสวี่ยลูบที่พุงน้อย ๆของเขา

“สองวันมานี้ซื่อเป่าน้อยเอาแต่นอนอย่างเดียวเลย ดูเหมือนหลับไม่ตื่นเลย” เมื่อพูดถึงซื่อเป่าน้อย เฉินเฉินก็มีสีหน้าเศร้าหมอง “วันนี้ตอนเย็นตื่นมารอบหนึ่ง ร้องไม่กี่ครั้ง ก็นอนต่อ หม่ามี้มันป่วยหรือเปล่าครับ? พวกเราควรพามันไปหาหมอมั้ย?”

“หม่ามี้พาไปหาหมอแล้ว หมอบอกว่ามันแค่เมาเท่านั้นเอง พักสักสามวันเดี๋ยวก็ตื่นครับ ไม่เป็นไรแล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยดื่มน้ำผลไม้

“เอ่อ...เมางั้นเหรอ?” เฉินเฉินตาเบิกโพลง “ซื่อเสี่ยวเป่าเมาได้ยังไงเหรอครับ?”

“ก็แค่คนโง่ไร้สมองคนหนึ่ง เอาเหล้าให้มันกินน่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยพูดออกมาทันที พูดเสร็จ ใบหน้าเย็นชาราวภูเขาน้ำแข็งเยี่ยเจิ้นถิงก็แวบเข้ามาในหัว อดที่จะสั่นไหวไม่ได้...