สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 392

เฟิงเชียนเสวี่ยตกตะลึงจนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ พลางมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงด้วยความประหลาดใจ

เยี่ยเจิ้นถิงหน้าหัน เขาขมวดคิ้วแต่ไม่พูดอะไรเลย

ไม่นานนักแก้มของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง รอยฝ่ามือที่ชัดเจนค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า...

"ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันไม่เคยตบแกเลย" น้ำเสียงของคุณท่านเยี่ยต่ำมากจนน่ากลัว นัยน์ตายังคงร้อนผ่าวไปด้วยไอสังหารไม่เปลี่ยน "เพราะแกฉลาด เชื่อฟัง รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลย แต่ว่าครั้งนี้..."

"ผมไม่ใช่หุ่นเชิด!" เยี่ยเจิ้นถิงพูดขัดชายชรา "และก็ไม่ใช่เครื่องมือที่ท่านจะใช้แก้ไขข้อผิดพลาด!"

"แกว่าอะไรนะ" น้ำเสียงของคุณท่านเยี่ยสั่นเครือขึ้นมา จ้องมองเขาอย่างตื่นตะลึง

"ไม่ใช่หรือไง?" เยี่ยเจิ้นถิงหัวเราะเย้ยหยัน "ปีนั้นพ่อของผมเป็นทุกข์เพราะความรัก เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ดังนั้นคุณปู่จึงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ผม ควบคุมอารมณ์ความรู้สึกของผมอย่างเข้มงวด ผมมีความรักกับใคร แต่งงานกับใคร หรือแม้กระทั่งเป็นเพื่อนกับใคร ทั้งหมดล้วนต้องให้คุณปู่อนุญาต!"

“เยี่ย เจิ้น ถิง...”

"อะไร? ตบครั้งนึงยังไม่พอใช่ไหม?" เยี่ยเจิ้นถิงเชิดหน้าขึ้น "งั้นก็ตบอีกสักสองสามฉาดจะเป็นไร ถือว่าผมตอบแทนบุญคุณพวกคุณ!"

"แก แกมันเดรัจฉาน..."คุณท่านเยี่ยโกรธจนสั่นไปทั้งตัว เงื้อมมือจะตบอีกครั้ง

"คุณท่าน..." หลิงเฟิ่งเซียว รีบเข้าไปหยุดเขา "ท่านใจเย็นๆ ก่อน ใจเย็นๆ!"

"ขอโทษนะคะคุณปู่ ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของฉันเอง" หลิงหลงรีบร้อนเดินเข้าไป ดึงแขนเสื้อของคุณท่านเยี่ยเอาไว้ ร้องไห้อ้อนวอน "ขอร้องคุณปู่ล่ะอย่าได้ตบเจิ้นถิงเลยนะคะ อย่าทำให้เขาลำบากใจ ขอร้องท่านล่ะ!"

เยี่ยเจิ้นถิงหลับตาลงอย่างหงุดหงิด หันหลังกำลังเดินจากไป...

"แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ!" ”คุณท่านเยี่ยตะคอกตามหลังอย่างเกรี้ยวกราด

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้เดินช้าลงแม้แต่น้อย เขาเดินจากไปทั้งๆ แบบนั้น

"คุณชายเยี่ย!" เยี่ยฮุยรีบเดินตามไปในทันที

ภายในห้อง!" ทุกคนล้วนก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

หลิงหลงรีบร้อนกล่าวขึ้นมาพลางสะอื้นไห้ "คุณปู่คะ หนูไม่เอาความแล้วค่ะ อย่าสืบสาวราวเรื่องต่ออีกเลย อย่าให้เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้กระทบความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับเจิ้นถิงเลยนะคะ หนูเองก็ไม่อยากให้เขาเกลียดหนูเหมือนกัน ขอร้องท่านล่ะ "

"หากไม่ใช่เพราะวันนี้พวกเขาขอร้องฉันแทนเธอ เธอจะต้องตายแน่" คุณท่านเยี่ยชี้ไปที่เฟิงเชียนเสวี่ย พลางกล่าวเตือนอย่างดุดัน "ไสหัวออกไปซะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!"

เฟิงเชียนเสวี่ยลุกขึ้นมาจากพื้น ก้มหน้าก้มตากำลังจะจากไป

เหลยอวี่ขยิบตา หมอพยาบาลจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงเธอ

"คุณท่าน ใจเย็นๆ" หลิงเฟิ่งเซียว กล่าวปลอบ "ที่นี่คือบริษัทของเจิ้นถิง พวกเราไม่ควรจะอยู่นาน ฉันพาหลงเอ๋อร์ออกไปก่อนนะ"

"ได้" คุณท่านเยี่ยตบหลังมือของเขา "เจ้าเด็กบ้านั่นขาดการอบรมบ่มนิสัย วันนี้ทำให้พวกคุณรู้สึกไม่ดีไปเสียแล้ว กลับไป ฉันจะต้องสั่งสอนเขาให้ดี"

"ท่านอย่าพูดถึงขนาดนั้นเลย" ”หลิงเฟิ่งเซียว อยู่มาครึ่งชีวิตแล้ว แต่ก็ยังคงมีมารยาทที่ดีมิเปลี่ยน "เด็กๆ ก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีความคิดเป็นของตนเอง นี่คือเรื่องที่ปกติมาก ท่านอย่าโกรธอีกเลย ผมจะหาเวลาพูดคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว"

"อืม"