สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 402

"คุณปู่ ขอบคุณจริงๆ ครับ..." เฉินเฉินซาบซึ้งจนขอบตาเริ่มแดง"ปู่รู้ได้ยังไงครับ ว่านี่คือสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด"

"แน่นอนสิ ปู่ต้องรู้" คุณท่านเยี่ยกล่าวด้วยความรักและเอ็นดู" เพราะความอยากมีความรู้และอำนาจของหนู เหมือนหลานชายของฉันตอนเขายังเด็กมาก!

บรรดาของเล่น และของขวัญเหล่านั้น ไม่สามารถทำให้หลานๆ พอใจได้ หลานๆ เกิดมาเป็นเด็กที่ไม่ธรรมดา สิ่งที่พวกหลานต้องมากที่สุดก็คือยืนอยู่บนโลกใบนี้อย่างสง่าและเป็นดั่งราชา"

คุณท่านเยี่ยนึกถึงเยี่ยเจิ้นถิง แววตาแสดงถึงความภาคภูมิใจ

เพียงแวบเดียวก็นึกถึงความกังวลขึ้นมา

เจ้าเด็กคนนั้น เมื่อวานเขาโมโหจนเส้นเลือดแทบจะแตก วันนี้เขาจึงมาดูหลานตัวเล็กๆ ทั้งสามคน ถึงจะอารมณ์ดีขึ้น

"คุณปู่ ปู่มีพระคุณกับผมมาก ในอนาคตผมจะตอบแทนอย่างแน่นอนครับ"

เฉินเฉินสูดหายใจเข้าจมูกเล็กๆ แล้ว น้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้ง เขารู้สึกว่า คุณปู่เป็นคนที่รู้จักเขามากที่สุดในโลกนี้แล้ว

"ต้าเป่า เราควรโทรบอกหม่ามี้หน่อยมั้ย ไม่งั้นเธอจะไม่รู้ว่าเราออกมากับคุณปู่ เดี๋ยวหม่ามี้จะเป็นห่วงเอา"

เย่ว์เย่ว์กําลังนั่งเล่นตุ๊กตาบาร์บี้อยู่บนเบาะ จู่ๆ ก็นึกถึงสิ่งนี้ จิ้มสมองเล็กๆ และเบะปากเล็กๆ เพื่อเตือนพี่ชาย

"จริงสิ พี่จะโทรหาหม่ามี้เดี๋ยวนี้"

เฉินเฉินใช้นาฬิกาโทรศัพท์เพื่อโทรหาเฟิงเชียนเสวี่ย

"ตึ้งตึ้ง!"

เฟิงเชียนเสวี่ยที่ซ่อนตัวอยู่ข้างถังขยะตกใจมาก รีบปิดเสียงเรียกเข้า แล้วรับโทรศัพท์ ใช้มือปิดไมโครโฟนและกระซิบเบาๆ ว่า "ฮัลโหล!"

"หม่ามี้ คุณปู่มารับพวกเราไปปราสาทเทพนิยาย หม่ามี้ไม่ต้องรอกินข้าวนะครับ" น้ำเสียงดีใจของเฉินเฉินดังลอดออกมา

"โอเค..." เมื่อเฟิงเชียนเสวี่ยพูด รถคันหนึ่งก็บีบแตรขึ้นมา

เฉินเฉินได้ยินเสียงที่ดังจากโทรศัพท์ก็อดตกใจไม่ได้

คุณท่านเยี่ยก็ได้ยินเหมือนกัน

เพราะ นาฬิกาโทรศัพท์เป็นแบบลำโพง

"หม่ามี๊ของหนูอยู่แถวๆ นี้เหรอ" คุณท่านเยี่ยเอ่ยถามด้วยความสงสัย "เธอมารับพวกหนูหรือเปล่า"

"หม่ามี้ มาที่โรงเรียนอนุบาลหรือครับ"

"เรียบร้อยแล้วครับนายท่าน" เยี่ยเซินตอบประโยคหนึ่ง

รถค่อยๆ สตาร์ทและค่อยๆ ขับออกไป

ในที่สุดโรลส์-รอยซ์คันใหญ่ก็ขับออกไป เฟิงเชียนเสวี่ยยืนขึ้นและถอนหายใจยาว

เธอกลับมาจากที่อยู่กับจูเจี้ยนซาน ในตอนแรกอยากแวะรับเด็กๆ ออกไปกินข้าว ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณท่านเยี่ย

หวังว่าเมื่อกี้ไม่ได้เผลอโผล่ไป ยังดีที่เฉินเฉินโทรมา เขาฉลาดขนาดนั้น ต้องให้เธอกลับอย่างปลอดภัยแน่

คุณท่านเยี่ยคงไม่สงสัยในคำพูดของเด็กอายุสามขวบหรอกนะ

เมื่อคิดได้ดังนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็เบาใจลง จึงนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินแถวนั้นกลับบ้าน

ระหว่างทาง เธอก็คิดว่า สองวันที่ผ่านมา เธอได้ส่งเรซูเม่มากกว่า 40 ฉบับบนอินเทอร์เน็ตแล้ว เพื่อจะหางานพาร์ทไทม์ทำ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีคําตอบแม้แต่ฉบับเดียว

จริงๆ แล้วเธอก็รู้ว่าตอนนี้หลายบริษัทต้องการพนักงานประจํามากกว่า ดังนั้นเธอจึงส่งประวัติย่อเป็นงานชั่วคราวบ้าง แต่ถึงยังงั้นก็ยังไม่มีบริษัทตอบกลับมา

ทำไมตอนนี้การหางานมันเป็นเรื่องยากขนาดนั้นกันนะ