สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 426

“คุณเป็นอะไรอีกแล้วเนี่ย?” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วจ้องเขม็งมาที่เธอ

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่มองไปที่โทรศัพท์ของเขา

เยี่ยเจิ้นถิงมองตามสายตาของเธอไป และเห็นสายเรียกเข้ายังคงกระพริบอยู่ เขาจึงวางสายไปดื้อๆ จากนั้นก็ปิดเครื่อง

เฟิงเชียนเสวี่ยก้มหน้า ไม่พูดอะไร

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้อธิบาย และไม่ได้ชี้แจงอะไรใดๆ ออกมา ทำเพียงแค่ขับรถต่อไปเงียบๆ

ไม่นานก็ขับรถมาถึงทางเข้าหมู่บ้านหมู่ที่หนึ่ง ในถนนซิ่งฝู

เฟิงเชียนเสวี่ยปลดเข็มขัดนิรภัยเตรียมจะลงไป เยี่ยเจิ้นถิงจึงเตือน “คืนนี้ตอนสี่ทุ่ม!”

เฟิงเชียนเสวี่ยเต็มไปด้วยความโมโหที่อยู่ภายใน แต่กลับทนไว้ไม่ระเบิดออกมา ทำเพียงแค่ตอบกลับไปว่า “รู้แล้วน่า”

หลังจากนั้น เธอก็ลงจากรถไป และรีบเดินเข้าไปในหมู่บ้าน...

เยี่ยเจิ้นถิงที่นั่งอยู่ในรถมองตามหลังของเธอไป จู่ๆ เขาก็รู้สึกวิตกกังวลขึ้นมา เหมือนกับว่านับวัน...เขาจะยิ่งหลงรักผู้หญิงคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเดินกลับมาที่บ้าน เด็กๆ ทั้งสามคนที่กำลังเล่มเกมกับพยาบาลผู้ดูแลอยู่นั้น เมื่อเห็นเฟิงเชียนเสวี่ยมากลับบ้านแล้ว เย่ว์เย่ว์ก็รีบวิ่งเตาะแตะมาด้วยขาสั้นๆ ทันที...

เฟิงเชียนเสวี่ยย่อตัวลงอย่างรู้กัน และปล่อยให้เย่ว์เย่ว์โผเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง

“หม่ามี้ ในที่สุดหม่ามี้ก็กลับมาแล้ว” เย่ว์เย่ว์กอดคอเฟิงเชียนเสวี่ย กลั้นปากน้อยๆ เอาไว้ และพูดอย่างสะอึกสะอื้น “ซานเป่าคิดว่าหม่ามี้จะไม่ต้องการพวกเราแล้ว”

“เด็กบ๊องเอ๊ย จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบอธิบาย “ขอโทษนะ คราวหลังหม่ามี้จะไม่เป็นแบบนี้อีก”

“หม่ามี้ทำงานหนักจังเลย” เย่ว์เย่ว์น้ำตาคลอหน่วย และบีบๆ ไหล่ของเฟิงเชียนเสวี่ย “ซานเป่านวดให้หม่ามี้”

“ขอบคุณนะซานเป่า” เฟิงเชียนเสวี่ยประทับจูบลงบนแก้มของเย่ว์เย่ว์อย่างอ่อนโยน

“หม่ามี้ หัวหน้านิสัยไม่ดีคนนั้นรังแกหม่ามี้อีกแล้วเหรอ?” หลงหลงกำหมัดน้อยๆ และถามด้วยความไม่พอใจ “ถ้าเขากล้ามารังแกหม่ามี้อีก ผมจะไปต่อยเขา”

“เปล่าๆ เขาไม่ได้รังแกหม่ามี้”

“หม่ามี้ต้องไปเคี่ยวซุปอีกหน่อย เดี๋ยวจะเอาไปให้คุณยายน่ะ”

“อ้อใช่ ต้าเป่า ซานเป่า ให้อาหารซื่อเป่าน้อยกินด้วยนะ เดี๋ยวเราพาซื่อเป่าน้อยไปหาคุณยายด้วย ล่าสุดคุณยายยังพูดถึงอยู่ตลอดเลยว่าไม่เจอซื่อเป่าน้อยมานานแล้ว”

“ได้ฮะ/ค่ะ!”

เฉินเฉินจูงมือเล็กๆ ของเย่ว์เย่ว์เดินไปที่ระเบียง ก่อนจะยืนบนม้านั่งเล็กๆ และป้อนอาหารให้ซื่อเป่าน้อย

เย่ว์เย่ว์ลูบปีกของซื่อเป่าน้อยเบาๆ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ซื่อเป่าน้อย แกต้องเป็นเด็กดีนะ เดี๋ยวเราจะพาแกไปหาคุณยายด้วย”

“คุณยาย คุณยาย!” ซื่อเป่าน้อยกระพือปีกร้องเรียกอย่างร่าเริง

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังเคี่ยวซุปอยู่ในครัวขณะตรวจสอบข้อมูลบัตรธนาคารในโทรศัพท์มือถือ ไม่กี่วันมานี้เธอมีรายได้หลายหมื่นหยวนจากบาร์เยี่ยเซ่อ ครั้งล่าสุดก็จ่ายค่ารักษาพยาบาลไปห้าหมื่นหยวนแล้ว วันนี้ก็จ่ายไปอีกห้าหมื่น แต่ก็ยังไม่พอ...

หลังจากที่ผ่านเรื่องเมื่อวานมา เธอจะไม่สามารถไปทำงานที่บาร์เยี่ยเซ่อได้อีก ในวันถัดๆ ไป กลัวว่าเยี่ยเจิ้นถิงคงจะต้องจ้องเขม็งเธอแน่

ดูเหมือนว่าจะต้องติดต่อที่ปรึกษาทางการเงินของสวิตเซอร์แลนด์นั่นก่อน เพื่อถอนเงินฉุกเฉินออกมาก้อนหนึ่ง