สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 455

บนรถแท็กซี่ เฟิงเชียนเสวี่ยโทรไปหาเยี่ยเจิ้นถิง แต่ไม่มีใครรับสาย เธอนึกขึ้นมาได้ว่าตอนบ่ายเขาบอกวันนี้จะกลับมาดึกหน่อย

คงจะกำลังยุ่งอยู่ล่ะมั้ง

เฟิงเชียนเสวี่ยวางสายโทรศัพท์ไปและหันออกไปมองนอกหน้าต่าง พอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอไม่สามารถทำใจให้สงบได้เลย...

เธอคิด ใครเป็นคนบงการให้ทำร้ายไป๋ลู่กันแน่

ฉู่จือหันหรือ

คงจะเป็นเธอแหละ

แล้วซือเฮ่าเซวียนรู้เรื่องนี้ไหม

ตอนนั้นซือหย่วนไปช่วยไป๋ลู่แล้วจริงๆ หรือ

หรือเขาก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

เฟิงเชียนเสวี่ยยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เธอถอนหายใจออกมายาวๆ เพื่อทำให้ตัวเองหยุดคิดได้แล้ว...

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ และไม่ใช่เรื่องที่เธอจะเข้าไปยุ่งได้

เมื่อเธอกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว เด็กๆ หลับไปหมดแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยเปลี่ยนชุดเสร็จก็ขึ้นมาที่ชั้นสอง

เยี่ยเจิ้นถิงยังไม่กลับมา ห้องใหญ่โตว่างเปล่าเละเงียบเหงา

อารมณ์ของเฟิงเชียนเสวี่ยดิ่งมาก ทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ เธอจึงนำกระโปรงตัวนั้นไปซักและนำไปผึ่ง

จากนั้นก็ไปยืนอยู่ที่ระเบียงมองรถที่ผ่านไปผ่านมา หวังว่าจะได้เห็นรถของเยี่ยเจิ้นถิง

ตอนนั้นเธอคิดถึงเขามากจริงๆ

ขอแค่มีเขาอยู่ข้างกาย เธอถึงจะรู้สึกปลอดภัย...

เมื่อรอจนถึงตีสอง เยี่ยเจิ้นถิงก็ยังไม่กลับมา

เฟิงเชียนเสวี่ยเพลียมาก เธอจึงไปอาบน้ำและเข้านอน

คงจะเป็นเพราะเรื่องในวันนี้ทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยสะเทือนใจมากเกินไป กลางดึกเธอจึงฝันร้าย เธอฝันเห็นไป๋ลู่ที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด และถามเธอว่าทำไมเธอจึงไม่เข้าไปช่วย

ในฝัน เธออยากจะอธิบายไป แต่ทำอย่างไรก็ส่งเสียงออกไปไม่ได้เลย...

กริ๊งงง จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เธอไม่รู้ว่าควรจะปลอบใจและอธิบายอย่างไรดี และก็ไม่อยากถูกเข้าใจผิดด้วย บางทีการเงียบก็คงจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว

หวังว่าไป๋ชิวอวี่จะไม่ทำอะไรไร้สาระและโยนความผิดมาให้เธอ

ขณะที่กำลังคิดถึงเรื่องต่างๆ มากมายอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นมาจากด้านนอก เฟิงเชียนเสวี่ยรีบลุกขึ้นจากเตียงและวิ่งออกไปทันที

เยี่ยเจิ้นถิงถอดเสื้อสูทโยนลงกับพื้น เขาแกะกระดุมไปพลางเดินไปยังห้องนอน เมื่อเห็นเฟิงเชียนเสวี่ยเขาก็กางแขนออกทันที

เฟิงเชียนเสวี่ยพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและกอดเอวเขาไว้แน่น

“ทำไมดึกขนาดนี้แล้วยังไม่นอนอีก” เยี่ยเจิ้นถิงลูบหัวเธอเบาๆ “รอผมหรือ”

“ทำไมคุณกลับมาดึกขนาดนี้ล่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเขาไว้แน่น เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวและไม่สบายใจ ตอนนี้พอได้กอดเขาแล้ว เธอถึงรู้สึกว่าไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นแล้ว

“มีเรื่องนิดหน่อย” เยี่ยเจิ้นถิงกุมใบหน้าของเธอขึ้นมาและปัดผมที่ยุ่งเหยิงของเธอออก จากนั้นก็จูบดวงตาของเธอเบาๆ “คิดถึงผมหรือ หืม?”

“อื้อ” เฟิงเชียนเสวี่ยทำเขย่งปลายเท้าและจูบตอบอย่างเร่าร้อน