สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 460

พูดจบฉู่จือหันก็กดตัดสายไป...

เฟิงเชียนเสวี่ยถือโทรศัพท์ไว้ ในใจของเธอซับซ้อนมาก เธอไม่รู้ว่าทำไมฉู่จือหันถึงมีจดหมายฉบับนั้นได้ บางทีอาจจะเป็นกับดักก็ได้ แต่เธอก็อยากรู้เนื้อหาของจดหมายฉบับนั้นมาก

แต่หลังจากผ่านเรื่องราวมามากมาย ทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยรู้จักที่จะป้องกันตัวไว้

เธอต่อสายไปหาฉู่จือมั่วที่ไม่ได้โทรไปเป็นเวลานานแล้ว

เพียงไม่นานก็มีคนรับสาย น้ำเสียงตื่นเต้นของฉู่จือมั่วดังขึ้นมา “เชียนเสวี่ย!”

“จือมั่ว จดหมายที่พ่อฉันเขียนให้นายยังอยู่ไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยเข้าประเด็นทันที

“ยังอยู่” ฉู่จือมั่วตอบไปแบบไม่ได้คิดอะไร “ที่ในบ้านของฉันที่ไห่เฉิง ตอนนี้ฉันอยู่ที่ฝรั่งเศส เธอเป็นอะไรหรือเปล่า เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ ฉันจะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้แหละ”

“ไม่เป็นไร” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบพูดขึ้น “ฉันแค่อยากจะถามว่าในจดหมายเขียนว่าอะไรบ้างหรือ”

“เรื่องนี้...” ฉู่จือมั่วเหมือนจะลำบากใจเล็กน้อย

“เกี่ยวกับความลับที่พ่อของฉันล้มละลายไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยซักไซ้ “เขาได้บอกนายในจดหมายไหมว่าใครเป็นคนบีบบังคับเขา”

“เธอรู้ได้อย่างไร” ฉู่จือมั่วโพล่งออกไป หลังจากพูดออกไปเขาก็รีบปลอบเธอทันที “เรื่องนี้ก็ผ่านไปแล้ว เธออย่าคิดมากอีกเลย คุณอาเฟิงเคยกำชับฉันไว้ว่าอย่าให้เธอรู้เรื่องนี้เด็ดขาด เขาไม่อยากให้เธอเข้าไปพัวพันด้วย...”

“เข้าใจแล้ว”

เฟิงเชียนเสวี่ยเข้าใจนิสัยของฉู่จือมั่วดี เรื่องที่เขาไม่อยากพูดถึง ไม่ว่าเธอจะถามอย่างไรเขาก็จะไม่ยอมพูด

“เธอไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม” ฉู่จือมั่วถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ได้เป็นอะไร” เฟิงเชียนเสวี่ยแกล้งพูดอย่างผ่อนคลาย “จือหันนัดฉันไปกินข้าวน่ะ”

“อย่างนั้นหรือ เธอยังคบหากับจือหันอยู่หรือ” ฉู่จือมั่วดีใจมาก “แบบนี้ก็ดีสิ เธออยู่ทางนั้นไม่มีที่พึ่งพิงที่ไหน ถ้ามีเรื่องอะไรก็ไปขอความช่วยเหลือจากเธอได้นะ เธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน พวกเธอไปๆ มาๆ ด้วยกันสะดวกกว่า”

“อื้ม” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มออกมา “ฉันจะออกไปแล้ว พวกเรานัดกันที่ภัตตาคารซิลเวอร์ไดมอนด์น่ะ”

“เธอเรียกฉันมาเพราะจะพูดเรื่องนี้หรือ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามกลับ “อะไรที่ควรพูดฉันก็บอกกับตำรวจไปหมดแล้ว ระหว่างพวกเราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก”

“เธอควรจะรู้ดีนะ ว่าตระกูลไป๋ทำอะไรฉันไม่ได้” ฉู่จือหันพูดเตือนเสียงด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันแนะนำให้เธออย่ายุ่งไม่เข้าเรื่องจะดีกว่า!”

“เธอประเมินฉันสูงเกินไปแล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะออกมาเบาๆ “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปยุ่งหรอกนะ ฉันแค่ทำหน้าที่ที่พลเมืองควรจะทำก็เท่านั้น”

“เธออยากจะต่อกรกับฉันใช่ไหม” สายตาของฉู่จือหันเยือกเย็นขึ้นมา “เธอคงจะรู้ใช่ไหมว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร”

“ฉันบอกไปแล้วว่าฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง” เฟิงเชียนเสวี่ยย้ำอีกครั้งหนึ่ง “ฉันจะพูดความจริงกับตำรวจและผู้พิพากษาเท่านั้น เรื่องที่ฉันไม่รู้ฉันจะไม่ไปพูดพร่ำที่ไหน ส่วนเรื่องฉันรู้ฉันก็จะพูดออกไป!”

“ดีนี่” ฉู่จือหันยกยิ้มขึ้น เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงและโบกมือเป็นสัญญาณ

บอดี้การ์ดสองคนเดินเข้ามาหาเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยท่าทางดุดันทันที

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ถอยหนี ทำเพียงแค่จ้องมองโทรศัพท์ของฉู่จือหันเท่านั้น