สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 482

หลงหลงมองเยี่ยเจิ้นถิงอย่างขี้ขลาดและหยุดพูด เขารู้สึกว่าเขาควรขอโทษ แต่ไม่สามารถพูดมันออกมาได้

แม้ว่าเขาจะอายุเพียง 3 ขวบครึ่ง แต่ก็ต้องการไว้หน้า

"ช่างมันเถอะ!" เยี่ยเจิ้นถิงเปิดใจกว้าง "พักผ่อนให้สบายเถอะ"

จากนั้นเขาก็สั่งแพทย์สามคนนั้นว่า "ดูแลพวกเขาให้ดี"

"ค่ะ ประธานเยี่ย" หน่วยแพทย์สามคนรีบขึ้นไปดูเด็ก ๆ

เยี่ยเจิ้นถิงมองเฉินเฉินแล้วหันหลังไป

เยี่ยฮุยจึงรีบตามมา

เยี่ยเจิ้นถิงกระซิบกับเยี่ยฮุย เยี่ยฮุยกลับสั่งว่า “พวกแกทุกคน ดูแลเด็ก ๆ สามคนให้ปลอดภัยให้ดี”

"ครับ" บอดี้การ์ดสี่คนนั้นก้มหน้ารับคําสั่ง

"เฉินเฉิน หลงหลง เย่ว์เย่ว์ ไปพักที่ห้องพักกันเถอะ"

หน่วยแพทย์ทั้ง 3 คน ได้พาเด็กๆ เข้าไปในห้องผู้ป่วย

บอดี้การ์ดสี่คนนั้นเฝ้าเหมือนประติมากรรม ไม่ให้ใครมาเข้าใกล้

"พวกเขากําลังทําอะไรอยู่คะ" เย่ว์เย่ว์กลัวเล็กน้อย ซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนเสี่ยวจื่อ มองออกไปข้างนอกอย่างกลัวๆ

"ไม่ต้องกลัว พวกเขาเป็นคนที่ประธานเยี่ยส่งมาดูแลเรา" เสี่ยวจื่อเกลี้ยกล่อมเย่ว์เย่ว์

"ต้าเป่า หลานคนโตคนนั้นเป็นคนเลวเหรอ" หลงหลงขมวดคิ้วเล็ก ๆ และถามอย่างสับสน "เขาจับหม่ามี้ไปหรือป่าว"

"พี่คุยกับเขาแล้ว เขาไม่ได้จับหม่ามี้ไป" เฉินเฉินนอนอยู่บนเตียงคนไข้อย่างเหนื่อยล้า "เขาบอกว่าหม่ามี้จะกลับมาในคืนพรุ่งนี้"

"จริงเหรอ" หลงหลงดีใจมาก ใบหน้าเล็กหล่อเหลาก็ยิ้มแย้มแจ่มใส

"ดีมาก" เยว่เยว่ตบมืออ้วนๆอย่างตื่นเต้น "ในที่สุดก็ได้เจอหม่ามี้แล้ว"

"หม่ามี่ หม่ามี้!" เด็กปรบมือและส่งเสียงเชียร์

"เอาล่ะหลงหลง เย่ว์เย่ว์ ต้าเป่ากําลังจะพักผ่อนแล้ว เราก็พักผ่อนดีไหม" พยาบาลเสี่ยวหงเกลี้ยกล่อมหลงหลงและเย่ว์เย่ว์"มีเตียงเล็ก ๆ สองเตียงอยู่ข้าง ๆ พอดี พวกหนูนอนก่อน ฉันจะคอยเฝ้าพวกหนูเอง"

"ขวดนมของหนูเอามาหรือยังคะ" เย่ว์เย่ว์เปิดดวงตาโตที่สวยงามและถามตั้งตารอว่า "และลูกอัลปาก้าของหนูด้วย"

"เอามาหมดแล้วค่ะ สบายใจเถอะ" เสี่ยวจื่อหยิบของใช้ของพวกเขาออกมาจากกล่อง

"ครับ เพิ่งมาถึง" เยี่ยฮุยตอบว่า "เด็กสองคนทั้งตีและด่าคุณชายเยี่ย โชคดีที่คุณชายเยี่ยไม่สนใจพวกเขา"

"คุณชายจะเปรียบเทียบกับเด็กสามขวบได้อย่างไร" เยี่ยเซินถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"เด็กสามคนนั้นน่ารักมาก ถ้ารู้จักกันมากกว่านี้ คุณชายก็จะชอบพวกเขาด้วย"

"จริงครับ" เยี่ยฮุยยิ้ม

"ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากคุณอวิ๋น เธอบอกว่าคืนนี้จะมาเยี่ยมคุณท่าน" ทันใดนั้นน้ําเสียงของเยี่ยเซินก็เข้มขึ้น "คุณชายรู้เรื่องนี้ไหม"

เยี่ยฮุยไม่ตอบและยื่นโทรศัพท์ให้เยี่ยเจิ้นถิง

"ฉันรู้" เยี่ยเจิ้นถิงตอบอย่างเบื่อๆ "คืนพรุ่งนี้หนึ่งทุ่ม ฉันจะไปพบเธอที่ชั้นล่างของโรงพยาบาลและพาเธอไปหาคุณปู่ด้วยตัวเอง"

"โอเค เข้าใจแล้วครับ" เยี่ยเซินได้รับคําตอบ ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก "คืนนี้คุณท่านอาการดีขึ้นแล้ว เมื่อกี้เขาตื่นมาบอกว่าอยากเจอท่าน ท่านดูสิ พรุ่งนี้ท่านจะมาสักครั้งไหม"

"โอเค ฉันจะไปพรุ่งนี้เช้า" เยี่ยเจิ้นถิงตอบว่า "ทางเด็ก ผมจัดการแล้ว คุณก็ไม่ต้องมาแล้ว"

"ได้ครับ"