สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 515

“หม่ามี้ทำเปาหมูน้อย แล้วก็เค้กข้าวเหนียวนึ่งค่ะ น่ากินมากๆ เลย” เย่ว์เย่ว์โบกมือหยอยๆ พร้อมตะโกนเรียกเยี่ยเจิ้นถิงด้วยเสียงอ้อแอ้ “รีบลงมาสิคะ”

“อย่าไปเร่งเขาสิ หม่ามี้ยังไม่ได้ทำหมี่ผัดเลย” เฟิงเชียนเสวี่ยนำสลัดผลไม้มาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มให้เยี่ยเจิ้นถิงพร้อมพูด “รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ”

“อื้ม” เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้าพร้อมยิ้มรับอ่อนๆ เขารู้สึกว่า ไม่เคยมีเช้าไหนที่จะสวยงามเท่าเช้านี้อีกแล้ว...

“ดีจริงๆ เลย!” เยี่ยฮุยที่เห็นภาพนี้ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจออกมา บางทีชีวิตแบบนี้อาจจะไม่มีความหมายสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับคุณชายเยี่ยนั้นกลับเป็นชิ้นส่วนหนึ่งเดียวที่ขาดหายไปตั้งเล็กจนโต

ในที่สุดตอนนี้เขาก็ได้พบกับมันแล้ว ไม่แปลกเลยที่จะมีรอยยิ้มอันอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนปรากฏขึ้นบนใบหน้า...

เยี่ยเจิ้นถิงเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะลงไปชั้นล่าง เฟิงเชียนเสวี่ยก็เสิร์ฟหมี่ผัดไว้บนโต๊ะแล้วเรียบร้อย อาหารเจ็ดอย่าง เครื่องดื่มสามอย่าง ช่างอุดมสมบูรณ์เสียจริง

เฉินเฉินกำลังช่วยจัดวางจานชาม และจัดการได้อย่างเชี่ยวชาญอีกด้วย “พวกเราสามคนนั่งฝั่งเดียวกัน ลุงเยี่ยกับหม่ามี้ก็นั่งอีกฝั่ง และซื่อเปาน้อยนั่งท้ายสุด”

“ขอบคุณนะต้าเป่า”

เย่ว์เย่ว์อยู่ภายใต้การดูแลของพี่พยาบาลสาว นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวสูง จากนั้นก็เริ่มรองผ้าเช็ดปากให้ตัวเอง

ดวงตาทั้งสองข้างของหลงหลงเป็นประกายยิบยับ น้ำลายก็ไหลหยดลงมา พร้อมปรบมือเล็กๆ อย่างอดรนทนไม่ไหว “ว้าว อาหารเช้าวันนี้อุดมสมบูรณ์มากๆ น่ากินทั้งนั้นเลย ผมรอไม่ไหวแล้ว”

ซื่อเป่าน้อยที่นั่งอยู่ตำแหน่งท้ายสุดมองดูอาหารสำหรับนกแก้วที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะหันไปดูอาหารเช้าที่แสนอุดมสมบูรณ์ที่อยู่ด้านหน้าอีกที จากนั้นก็กวาดอาหารนกแก้วที่อยู่ในจานทิ้งไป พร้อมกับกระพือปีกร้องตะโกน “จะกิน จะกิน!”

“อย่าวุ่นวายสิ” เย่ว์เย่ว์ขมวดคิ้วมุ่น พร้อมจ้องมองไปที่มันด้วยสายตาดุดัน “ของพวกนี้แกกินไม่ได้หรอกนะ แกกินได้แค่อาหารของนกแก้วเท่านั้น เข้าใจไหม?”

“ไม่เอา ไม่เอา!” ซื่อเป่าน้อยเริ่มอารมณ์ไม่ดี ก่อนจะกระพือปีกบินมาหา

“ไม่ได้นะ!” เย่ว์เย่ว์รีบใช้มืออวบทั้งสองคุ้มกันจานอาหารตรงหน้าของเธอ และรีบตะโกนเสียงดัง “ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซื่อเป่าน้อยจะมาแย่งข้าวเช้าไปแล้ว!”

เฉินเฉินที่จัดวางจานชามเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เขย่งเท้าปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ของตัวเอง พร้อมด้วยการรองผ้าเช็ดปากให้ตัวเองด้วยท่าทีที่สุภาพเรียบร้อย

“ทำไมถึงตั้งชื่อนี้ล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงมองเขาอย่างใจดี

“เพราะว่าลำดับอายุของมันอยู่อันดับที่สี่ฮะ” หลงหลงเอียงคอพร้อมอธิบายด้วยความตั้งใจ “พวกเราน่ะมีทั้ง ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่า ส่วนเขาก็เป็นซื่อเป่า และเพื่อแยกความแตกต่างจากพวกเรา ก็เลยเรียกมันว่าซื่อเป่าน้อยฮะ!”

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง” เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้าอย่างเข้าใจในทันที

“หนูยังมีตุ๊กตาบาร์บี้ชื่อว่าอู่เป่าน้อย ลิ่วเป่าน้อย ชีเป่าน้อยด้วยนะคะ...” เย่ว์เยว์นับนิ้วพร้อมทำปากจู๋พูด “พวกเขาทั้งหมดเป็นเด็กน้อยในครอบครัวของเรา น่ารักมากๆ ไว้คราวหน้าหนูจะแนะนำให้รู้จักนะคะ!”

“ได้สิ” เยี่ยเจิ้นถิงยกยิ้มมุมปาก มองดูเด็กๆ ทั้งสามคน เขายังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตนเองนั้นจะเป็นพ่อคนแล้วจริงๆ...