สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 533

แม่จูทำอาหารไว้มากมายเต็มโต๊ะ ล้วนเป็นอาหารที่เฟิงเชียนเสวี่ยและเด็กๆ ชอบกัน แล้วก็มีอาหารฝรั่งเศสที่เยี่ยเจิ้นถิงชอบ

อันนั้นแม่หลงเป็นคนเตรียมเอง

ทุกคนนั่งลงกันอย่างครึกครื้น

แม่จูพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “นายท่าน ฉันได้เรียนรู้กับแม่หลงมา เธอบอกว่านายท่านชอบกินอาหารฝรั่งเศส ฉันทำไม่เป็น แม่หลงก็เลยเป็นคนทำค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะเรียนกับเธอ ครั้งหน้าจะทำให้นะคะ”

“ไม่เป็นไร ฉันเองก็อยากจะลองชิมอาหารฝีมือคุณหน่อย”

เยี่ยเจิ้นถิงดึงเก้าอี้ข้างๆ ออกมา แล้วให้เฟิงเชียนเสวี่ยนั่งลงก่อน จากนั้นค่อยนั่งลงที่ข้างๆ เธอ

“ได้สิๆ นายท่านลองชิมดูว่าชอบไหมนะคะ”

แม่จูรีบเอาตะเกียบกลางคีบเนื้อให้เยี่ยเจิ้นถิงชิ้นหนึ่ง

“ขอบคุณครับ” เยี่ยเจิ้นถิงลองชิมดูแล้วพยักหน้าชื่นชมว่า “อื้ม อร่อยมาก”

“จริงเหรอคะ ดีจังเลย” แม่จูรู้สึกดีใจมาก “ฉันยังกลัวว่านายท่านจะไม่ชินกับอาหารฝีมือของฉัน ชอบก็ดีแล้วค่ะ”

“ชอบ” เยี่ยเจิ้นถิงเองก็คีบให้เฟิงเชียนเสวี่ยชิ้นหนึ่ง หันหลังมาก็เห็นว่าแม่จูและเด็กๆ กำลังมองเขาอยู่ “อย่ามองฉัน กินข้าวสิ”

“คุณอาสีกินข้าว หม่ามี้กินข้าว คุณยายกินข้าวครับ/ค่ะ!”

หลังจากที่เด็กๆ พูดอย่างมีมารยาทแล้ว ก็เริ่มกินข้าวกัน รู้สึกว่าอาหารฝีมือคุณยายนี่อร่อยมากจริงๆ

แม่จูเองก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก บอกว่าต่อไปจะไม่ไปโรงพยาบาลแล้ว จะอยู่ทำกับข้าวให้พวกเขาที่บ้าน

เฟิงเชียนเสวี่ยตักน้ำซุปให้เธอถ้วยหนึ่ง กำชับเธอว่าให้ดูแลสุขภาพดีๆ จะได้อยู่ดูเด็กๆ เจริญเติบโตกัน

แม่จูน้ำตาคลอแล้วพยักหน้าตอบรับ

เยี่ยเจิ้นถิงนั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ มาตลอด แต่สายตาของเขานั้นกลับอ่อนโยนอย่างมาก

นับตั้งแต่จำความได้ เขาไม่เคยเป็นเหมือนแบบนี้มาก่อนเลย ได้นั่งกินข้าวกับทุกคนในครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน

ตลอดยี่สิบแปดปีที่ผ่านมาของเขา เขาชินกับการมีชีวิตคนเดียวมาโดยตลอด

มีอยู่กับคุณตาบ้าง แต่บรรยากาศก็ค่อนข้างที่จะเคร่งเครียด

อีกอย่างการสั่งสอนของคุณตานั้นเข้มงวดอย่างมาก เขาตั้งกฎเกณฑ์มากมานของเขามาตั้งแต่เด็ก ตอนกินข้าวห้ามพูด แล้วก็ห้ามหัวเราะ…

แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าการที่มีบรรยากาศครึกครื้นแบบนี้ ถึงจะมีความรู้สึกของความเป็นครอบครัว

หลงหลงจับที่ราวบันได คิดหาวิธีปีนขึ้นไปเอง แม้จะใช้แรงหน่อย แต่สุดท้ายก็ปีนขึ้นไปจนได้

“ผมขึ้นมาแล้ว ผมขึ้นมาแล้ว!”

หลงหลงยกมือขึ้นแล้วร้องอย่างดีใจ แต่กลับลืมขาที่บาดเจ็บของตนเองไป ยืนไม่นิ่งก็เลยตกลงมาจากบันได

“กรี๊ดดด” เฟิงเชียนเสวี่ยและแม่จูร้องออกมาด้วยความตกใจ

ยังไม่ทันจะรู้สึกตัวกลับมา ก็มีเงาดำวิ่งพุ่งออกไปราวกับสายฟ้า จากนั้นก็รับหลงหลงไว้อย่างมั่นคง

หลงหลงกลัวจนหน้าขาวซีด เขานอนอยู่ในอ้อมอกของเยี่ยเจิ้นถิง หายใจอย่างแรง จากนั้นก็ร้องสะอื้นขึ้นมาเพราะความตกใจ “อึก คุณอาสี…”

“ลูกผู้ชาย เรื่องแค่นี้เอง ห้ามร้องไห้” เยี่ยเจิ้นถิงสั่ง

“ครับ” หลงหลงรีบกลั้นน้ำตาเอาไว้ เขาทำปากเบะแล้วสูบหายใจเข้า จากนั้นก็มองเยี่ยเจิ้นถิงอย่างรู้สึกขอบคุณ “ขอบคุณครับคุณอาสี!”

“เรียกพ่อ” เยี่ยเจิ้นถิงสั่ง

“พ่อ!” หลงหลงพูดออกมาทันที พอเรียกเสร็จเขาเองก็อึ้งไป…