สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 548

หลังจากวางสาย เฟิงเชียนเสวี่ยมองออกไปนอกรถ มีดวงจันทร์สว่างไสวลอยอยู่บนท้องฟ้า ส่องแสงในคืนที่มืดมิดราวกับจุดตะเกียงให้กับโลกที่มืดมัวใบนี้

ทันใดนั้นเธอก็จุดประกายความหวังอีกครั้ง และพูดกับตัวเองในใจ ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เธอจะเผชิญมันอย่างกล้าหาญ！

...

เมื่อกลับถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว

แม่จูกำลังรอเฟิงเชียนเสวี่ยอยู่ในห้องนั่งเล่น และเมื่อได้ยินเสียงรถ เธอรีบออกมาทักทาย "คุณหนูกลับมาแล้ว ฉันทำรังนกตุ๋นไว้ให้"

"แม่จูทำไมยังไม่นอน" เฟิงเชียนเสวี่ยลงจากรถพร้อมกับถือของของเธอ

แม่จูรีบสวมเสื้อคลุมให้เธอ "ฉันเป็นห่วงคุณหนู ถ้าคุณหนูไม่กลับมา ฉันจะไม่สบายใจ"

"โธ่แม่จู ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก" เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มและจัดปกเสื้อแทนเธอ

"คุณหนูไปหาตระกูลไป๋ ฉันไม่เป็นห่วงได้ไง" แม่จูขมวดคิ้วสีหน้าจริงจัง "ไป๋ชิวอวี่เป็นคนชั่วร้าย ฉันกลัวว่าเธอทำอะไรคุณหนู"

"ไม่หรอก มีบอดี้การ์ดอยู่ด้วย ยิ่งไปกว่านั้น..." เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจ "ช่วงนี้มีหลายสิ่งเกิดขึ้น แม่จูไม่รู้ด้วยซ้ำ"

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น" แม่จูถาม

"ไปนั่งคุยที่ห้องของแม่จูแล้วฉันจะเล่าให้ฟังอย่างช้าๆ"

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะพูดคุยกับแม่จู

"ตกลง ฉันจะเสิร์ฟรังนกและของว่างให้" แม่จูนำอาหารมาให้และพาเฟิงเชียนเสวี่ยไปที่ห้องของเธอ "คุณหนูกินก่อน เสร็จแล้วค่อยคุยกัน"

"ไม่อยากอาหาร…" เฟิงเชียนเสวี่ยยื่นใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ให้แม่จู "แม่จู ฉันจะฝากสิ่งนี้ไว้ให้แม่จูดูแล"

"นี่คือ..." แม่จูเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ "ใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ของบ้านหลังเก่า？ ใครเป็นคนมอบให้คุณหนู"

"ไป๋ชิวอวี่และเฟิงซื่อหยวน..."

"ฉันมีอะไรจะถามแม่จูอีก" เฟิงเชียนเสวี่ยจับมือแม่จูแล้วถามว่า "คุณรู้จักแม่ของฉันไหม"

"ทำไมจู่ๆ ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ"

เมื่อหัวข้อนี้ถูกกล่าวถึง ใบหน้าของแม่จูรู้สึกกระวนกระวาย

"วันนี้ฉันได้ข่าวมาว่าคนที่ฆ่าพ่อของฉันอาจจะเป็นศัตรูของแม่ฉัน" เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว "ฉันก็เลยอยากรู้เรื่องของแม่..."

"มันผ่านไปแล้ว อย่าพูดถึงมันอีกเลย" แม่จูเกลี้ยกล่อมอย่างจริงจัง "ตอนนี้คุณมีคุณชายเยี่ย เขาปฏิบัติต่อคุณและลูกเป็นอย่างดี พวกคุณจะแต่งงานในไม่ช้า ต่อไปต้องใช้ชีวิตแต่ละวันให้เต็มที่ หยุดจมอยู่กับอดีต และมองไปข้างหน้า"

"ก็ได้..." เมื่อเห็นว่าแม่จูไม่อยากพูดถึง เฟิงเชียนเสวี่ยจึงหยุดเซ้าซี้ "งั้นฉันจะขึ้นไปก่อน ดื่มรังนกให้ด้วย ฉันไม่อยากกิน"

"โอเค รีบๆ ไปพักผ่อน" แม่จูส่งเธอออกไป

เฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นไปชั้นบนและกลับไปที่ห้อง ถูกกอดด้วยแขนที่แข็งแรงคู่หนึ่ง เธอยิ้มมุมปาก "อยู่กับเด็กนานๆ คุณก็กลายเป็นกลายเด็กซะละ"