สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 580

“ไม่ได้นานขนาดนั้น...” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้ว่า เขาไม่ยอมให้ตัวเองจากไปเดือนนึง ดังนั้นก็เลยเกลี้ยกล่อมเขา “มากสุดก็ครึ่งเดือน ดูสถานการณ์อีกทีนึง”

“ครึ่งเดือนนานเกินไป” เยี่ยเจิ้นถิงคุ้นชินกับการมีเธออยู่ข้างกาย

“ถึงตอนนั้นค่อยดูอีกทีละกัน ฉันจะกลับมาให้เร็วที่สุด” เฟิงเชียนเสวี่ยปลอบเขา “พวกเด็กๆรอฉันอยู่ที่บ้าน ฉันจะไปเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกเป็นเวลานานได้ยังไงล่ะ?”

เยี่ยเจิ้นถิงคิดดูแล้วก็จริงดังนั้น ต่อให้เธอตัดใจจากเขาได้ แต่ตัดใจจากพวกเด็กๆ ไม่ได้

“พรุ่งนี้ผมจะให้เยี่ยฮุยไปจัดการ” เยี่ยเจิ้นถิงห่มผ้าให้เธอ “ตอนนี้ควรนอนได้แล้วนะ”

“อื้ม...” เฟิงเชียนเสวี่ยขยับเข้าไปในอ้อมกอดของเขา เหมือนกับแมวเชื่องตัวหนึ่ง

เยี่ยเจิ้นถิงลูบผมเธออย่างแผ่วเบา จูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน กอดเธอแล้วหลับไป...

ในค่ำคืนนี้เฟิงเชียนเสวี่ยนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่หลายครั้ง ดังน้ันต่อมาก็เลยหลับสนิท เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าเยี่ยเจิ้นถิงนั้นไปแล้ว

เธอยืดตัวบิดขี้เกียจ ลุกขึ้นไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตา มองตัวเองในกระจกก็เหมือนกับคนปกติทั่วไป

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ดูเหมือนจะเป็นแค่ความฝัน

เธอตรวจดูร่างกายของตัวเองอย่างละเอียด ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ นอกจากประจำเดือนที่ยังไม่มา

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็ไม่ค่อยสบายใจ แต่อีกความคิดหนึ่ง อาจเป็นเพราะยาพิษเลยทำให้ประจำเดือนของเธอคลาดเคลื่อน...

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เสียงแม่จูดังขึ้นมา “คุณหนู ตื่นหรือยังคะ?”

“ตื่นแล้วค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยตอบกลับ “เข้ามาสิ แม่จู”

แม่จูเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารเช้า แล้วพูดด้วยความเป็นห่วง “วันนี้รู้สึกยังไงบ้างคะ? ยังปวดตัวอยู่อีกไหม?”

“ไม่ปวดแล้วค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยพลางทาครีมที่มือ พลางเดินออกมาจากห้องน้ำ “ทุกครั้งมักจะปวดอยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่ปวดแล้ว ไม่มีร่องรอยอะไร รู้สึกเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”

แม่จูหันกลับไปมองที่ประตู แล้วพูดเสียงเบา “คงต้องไปหาหมอหวาตรวจดูหน่อยนะคะ”

พอวางสายแล้ว แม่จูก็พยุงเฟิงเชียนเสวี่ยให้นั่งลง “กินอาหารเช้าก่อนนะคะ เก้าโมงกว่าแล้ว จะปล่อยให้ท้องว่างนานไม่ได้นะคะ”

“อืม” เฟิงเชียนเสวี่ยดื่มนม ไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่ “เมื่อคืนฉันคุยกับเยี่ยเจิ้นถิงแล้วนะ ฉันว่า พวกเราออกไปกันเร็วหน่อยเถอะ ก่อนที่จะเจอตัวหมอหวา ลองไปหาหมอคนอื่นดูก่อนดีกว่า”

“ได้ค่ะ งั้นฉันไปเก็บของก่อนนะคะ”

แม่จูกำลังช่วยเฟิงเชียนเสวี่ยเก็บกระเป๋า เวลานั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น หลังจากนั้นแม่หรงก็พูดรายงานทันที “คุณเฟิงคะ ชุดราตรีของคุณมาส่งแล้วค่ะ”

“ชุดราตรี?” เฟิงเชียนเสวี่ยงุนงงเล็กน้อย เธอไม่ได้สั่งชุดราตรีอะไรนี่หน่า

แม่จูเดินไปเปิดประตู แม่หรงและดีไซเนอร์อีกสองคนยืนอยู่ที่ประตู ด้านข้างยังมีผู้ช่วยดีไซเนอร์อีกสองสามคน ถือกล่องใส่เสื้อผ้ามา

ดีไซเนอร์พูดอย่างนอบน้อม “คุณเฟิง สวัสดีค่ะ นี่คือชุดและเครื่องประดับที่ท่านประธานเยี่ยสั่งทำให้คุณค่ะ เชิญคุณตรวจรับด้วยค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองแวบเดียวก็รู้ว่านี่คือดีไซเนอร์ชื่อดังของพริ้นเซส คอนซอสต์ ก่อนหน้านี้เยี่ยเจิ้งถิงเคยพาเธอไปเลือกเสื้อผ้าที่นั่นอยู่เหมือนกัน