สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 585

“อะไรนะ คุณเจอคนรู้จักเหรอ”

เฟิงเชียนเสวี่ยที่อยู่กินกับเยี่ยเจิ้นถิงมานาน ก็รู้จักเขาเป็นอย่างดี ทั้งสายตาและท่าทางของเขาทำให้เธอสามารถเข้าใจได้ว่าเขาหมายถึงอะไร

“น่าจะใช่” เยี่ยเจิ้นถิงนั่งลงบนที่นั่งโดยมีเฟิงเชียนเสวี่ยอยู่ในอ้อมแขน

แพทย์และพยาบาลประคองเด็กๆ ให้ขึ้นไปนั่งรวมถึงซือเป่าน้อยก็มีที่นั่งพิเศษของเขาเองด้วย

แล้วผู้จัดการร้านก็ให้บริกรมาบริการอย่างให้เกียรติและกระตือรือร้น

ในตอนที่เยี่ยเจิ้นถิงกำลังจะสั่งอาหาร เยี่ยฮุยก็รีบเข้ามาและกระซิบบางอย่างแล้วคิ้วของเขาก็ขมวดเล็กน้อย เขาไม่ได้พูดอะไรแค่ส่งซิกให้ลูกน้อง

และทันใดนั้น เยี่ยฮุยรีบจัดให้บอดี้การ์ดชั้นนำสิบสองคนไปป้องกันด้านนอกอย่างระมัดระวังมากๆ และให้อีกหกคนที่เหลือคอยคุ้มกันในร้านอาหาร

เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้เฟิงเชียนเสวี่ยก็รู้สึกไม่สบายใจ

แม้ว่าปกติตอนที่เยี่ยเจิ้นถิงอยู่ที่บริษัทเขาจะค่อนข้างวางมาด แต่พออยู่กับครอบครัวแล้วเขาก็ยังเป็นคนที่เรียบง่ายคนหนึ่ง แต่สถานการณ์ในคืนนี้เข้มขรึมกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด

“แด๊ดดี้ เกิดอะไรขึ้นเหรอฮะ” เฉินเฉินสังเกตเห็นบางอย่างเช่นกัน

"ไม่มีอะไร" เยี่ยเจิ้นถิงลูบหัวของเฉินเฉินและพูดเบาๆ "ฝั่งนู้นมีโซนเด็ก เราพาน้องๆ ไปเล่นตรงนั้นสักพัก เดี๋ยวออเดิร์ฟมาแล้วแด๊ดดี้จะเรียกนะ"

"ฮะ" เฉินเฉินพยักหน้าและพูดกับหลงหลงและเยว่เยว่ "เอ้อร์เป่าซานเป่า เราไปเล่นสไลด์เดอร์ฝั่งนั่นกัน"

"ไปกัน"

เด็กทั้งสามคนเลื่อนตัวออกจากเก้าอี้และใช้ขาเล็กๆ ของตนวิ่งจ้ำอ้าวไปยังโซนสำหรับเด็ก

แล้วแพทย์กับพยาบาลสามคนและบอดี้การ์ดอีกสี่คนก็ตามไปคุ้มกันแทบไม่ให้คลาดแม้แต่ก้าว พวกเขาค่อยข้างระวังมาก

“เกิดอะไรขึ้น” เฟิงเชียนเสวี่ยถามอย่างกังวลใจ

"เป็นเรือยอทช์ของป้าผม" เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้ว

“หา” เฟิงเฉียนเสวี่ยหน้าซีดด้วยความตกใจ เหตุการณ์ที่เธอโดนลักพาตัวไปสามวันนั้นเป็นเงาคอยตามหลอกหลอนเธอ พอนึกขึ้นมาก็ยังรู้สึกกลัว...

และในตอนนี้ บริกรก็นำอาหารเรียกน้ำย่อยมาเสิร์ฟแล้วเด็กๆ รีบล้างมือแล้วก็วิ่งมากินอาหารแต่เยี่ยเจิ้นถิงหยุดพวกเขาไว้

เยี่ยฮุยหยิบเครื่องมือระดับมืออาชีพออกมาและตรวจสอบอาหารทุกอย่าง แล้วถึงมั่นใจว่าให้พวกเขากินได้

ตอนแรกเด็กก็ร่าเริงอยู่หรอก แต่ตอนนี้พวกเขากลับถูกเหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้สะเทือนใจ

หลงหลงมองไปรอบๆ และถามอย่างระแวดระวัง "แด๊ดดี้ฮะเกิดอะไรขึ้นเหรอ มีคนจะวางยาพวกเราเหรอ"

"เปล่า แค่ตรวจสอบว่ามีแมลงอยู่ในนั้นหรือเปล่า" เยี่ยเจิ้นถิงลูบผมหลงหลง "โอเค กินได้แล้ว"

ถึงเขาจะพูดแบบนั้นแต่เด็กๆ ก็ไม่กล้ากินแล้ว...

เยี่ยเจิ้นถิงเลยชิมก่อน พวกเขาถึงได้หยิบช้อนส้อมขึ้นมาตักอาหารกินได้

อย่างไรตาม เด็กๆ ก็ยังเด็กอยู่ แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะถูกทำให้เสียขวัญแต่พวกเขาก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจมากขนาดนั้น ในไม่ช้าพวกเขาก็ถูกดึงดูดด้วยอาหารอร่อยและเริ่มกินคำใหญ่

แต่เฟิงเชียนเสวี่ยไม่มีความอยากอาหาร เธอแค่รู้สึกว่าหากเรื่องของผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้รับการจัดการ เธอและเยี่ยเจิ้นถิงก็จะไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุข...