สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 599

เมืองหงส์เป็นเมืองโบราณที่มีชื่อเสียง ทิวทัศน์สวยงาม ชาวบ้านใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย

เฟิงเชียนเสวี่ยลงจากรถไฟ ก็ตกหลุมรักที่นี่แล้ว ฟ้าสีครามเมฆสีขาว เป็นเมืองโบราณเก่าแก่ที่มีอากาศสดชื่นดีจริงๆ

แม่จูมองไปยังบรรยากาศโดยรอบ อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ "เกือบจะยี่สิบปีแล้วที่ฉันไม่ได้มาที่นี่ ตอนที่ฉันยังสาว เคยมาที่นี่กับคุณท่านครั้งหนึ่ง"

"พ่อของฉัน?" เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกแปลกใจ มาก

"ใช่ค่ะ พาคุณหนูมาด้วยตอนที่อายุสามขวบ" แม่จูถอนหายใจพลางกล่าว "ในเวลานั้นคุณ คุณยังเด็กกว่าลูกแฝดสามของคุณ สุขภาพไม่ดี มักจะป่วยอยู่บ่อยๆ นายท่านกับอิฉันพาคุณหนูมารักษากับหมอหัวที่นี่

พูดไปก็แปลก คุณรักษากับหมอมากมายจากโรงพยาบาลใหญ่ๆ ก็ไม่หาย พอมาพักรักษากับหมอหัวที่นี่ได้สองวัน ทานยาจีนหลายขนาน ไม่ช้าก็หายดี"

"จริงเหรอคะ? ฉันจำไม่ได้เลยค่ะ" เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะพลางกล่าว "อย่างนั้น พวกเรามาหาหมอหัวก็ถือว่าถูกแล้ว"

"แน่นอนค่ะ"แม่จูพยักหน้าซ้ำๆ "หมอหัวจะต้องรักษาอาการป่วยของคุณให้หายขาดได้อย่างแน่นอน คุณวางใจได้!"

"โอเคค่ะ" เฟิงเชียนเสวี่ยเกิดความหวังขึ้นในใจ 'แม่จูคะ พวกเราเรียกรถให้ไปส่งที่บ้านหมอหัวกันเถอะ"

"สถานที่นี้ค่อนข้างจะเป็นธรรมชาติ ยังไม่ได้มีการพัฒนาสักเท่าไร ดังนั้นจึงไม่มีรถแท็กซี่ แต่ฉันรู้ว่าใครคือชาวพื้นเมือง คนพวกนี้ปฏิบัติกับผู้อื่นอย่างจริงใจ ไม่หลอกลวงลูกค้าหรอก ตามฉันมาค่ะ"

มือหนึ่งของแม่จูดึงเฟิงเชียนเสวี่ยไป อีกมือหนึ่งลากกระเป๋าเดินทางมุ่งไปข้างหน้า

เฟิงเชียนเสวี่ยตามแม่จูไปติดๆ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอมักจะรู้สึกว่ามีคนในฝูงชนกำลังจ้องมองมาที่ตนเอง เธอหันไปมอง ก็ไม่พบคนท่าทางแปลกๆ อะไรเลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนจำนวนมากที่แออัดอย่างนี้ ที่มาส่วนมากก็เป็นนักท่องเที่ยว มองไม่ออกเลยว่ามีปัญหาอะไร

เธอยังคิดเลยว่าตนเองหวาดระแวงเกินไป จึงดึงสายตากลับมา เดินตามแม่จูออกจากสถานีไป

แม่จูพบรถคันเล็กเก่าๆ อยู่ข้างถนน พอเจรจาราคาแล้ว และกําลังจะขึ้นรถ จู่ๆ ก็มีรถตู้คันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็วสูง ชายชุดดําหลายคนลงจากรถและวิ่งตรงมาทางเฟิงเชียนเสวี่ย

"ผมยังคิดว่าเป็นพวกที่ชักชวนทำธุรกิจอยู่เลย คิดดูแล้ว คนต่างถิ่นชักชวนทำธุรกิจกันโหดขนาดนี้เลยเหรอ" คนขับรถที่เป็นคนท้องที่กล่าวอย่างติดตลกอีกว่า "ต่อมาพอเห็นว่า หนุ่มๆ เหล่านั้นล้วนใส่ชุดสูทที่ดูเนี้ยบ ต้องไม่ใช่พวกชักชวนทำธุรกิจแน่ๆ"

"ก็ใช่น่ะสิ ฉันว่ารถคันนั้นก็ดูแพงมากด้วย" แม่จูคิดย้อนไป "เป็นใครกันแน่นะ?"

"ไม่รู้สิ ไม่สนใจแล้ว หาหมอหัวเจอแล้วค่อยว่ากันเถอะ"

เฟิงเชียนเสวี่ยแอบถอนหายใจ ยังดีที่เยี่ยเจิ้นถิงส่งคนมาคอยคุ้มครองอย่างเงียบๆ ไม่อย่างนั้นเมื่อครู่นี้คงเกิดเรื่องขึ้นแล้ว

คนขับในท้องถิ่นนี้คุ้นเคยกับสภาพถนนดี ทักษะก็ดี แต่ถึงอย่างนั้น เส้นทางบนภูเขาด้านหลังยังคงสูงชันราวกับรถไฟเหาะอยู่ดี

ตลอดเส้นทางสามชั่วโมงครึ่ง เฟิงเชียนเสวี่ยเกือบจะอาเจียนออกมาแล้ว เธอเอาตัวพิงไปที่แม่จูอย่างอ่อนแรง สีหน้าซีดเซียวมาก

แม่จูคุ้นชินกับมันดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งโตมาในภูเขาด้วยแล้ว สำหรับถนนบนเขานี้ ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกไม่สบายตัว แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยอีกด้วย