สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 6

อากาศซบเซาและอุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว

ร่างกายสูงบางของชายคนนี้ตั้งตรงดูน่าเกรงขามเหมือนเทพเจ้า เขายืนอยู่ด้านหลังเธอและทำให้เธอรู้สึกตัวเล็กลง

เฟิงเชียนเสวี่ยกัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้ เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ จากแสงที่สะท้อนกระจกของลิฟต์ทำให้เธอเห็นว่าเยี่ยเจิ้นถิงกำลังมองเธออยู่ ดวงตาคู่นั้นเย็นชาและแหลมคม ทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมา

เหมือนกับสิงโตที่กำลังจ้องมองเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าของมัน

เร็วหน่อย เร็วหน่อย เร็วขึ้นอีกหน่อย

เฟิงเชียนเสวี่ยตั้งตารอให้ลิฟต์ถึงที่หมายอย่างใจจดใจจ่อ เธอจะได้หนีออกจากสถานการณ์อันกดดันนี้เสียที

เลขลิฟต์กำลังเปลี่ยนอย่างช้าๆ 13 12 11 10...

จิตใจของเฟิงเชียนเริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ ตามการเปลี่ยนแปลงของเลขชั้น ที่ด้านหลังของเธอ เยี่ยเจิ้นถิงค่อยๆ เข้าใกล้เธอทีละนิด

“ติง!” ในที่สุดลิฟต์ก็ถึงแล้ว

พอประตูลิฟต์เปิดออก เฟิงเชียนเสวี่ยก็รีบวิ่งออกไปในทันที แต่เพราะว่าเธอวิ่งออกมาเร็วเกินไป เธอจึงสะดุดล้มลงที่หน้าประตูลิฟต์เสียงดัง “ปัง”

เธอนอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้นเหมือนกบ!

ที่นอกประตูเกิดความโกลาหลขึ้น กลุ่มคนที่ออกมาจากลิฟต์ธรรมดาเห็นเหตุการณ์นี้เข้าพอดี ทุกคนทำหน้าตกตะลึงและมีบางคนกำลังกลั้นขำ

เฟิงเสวี่ยนเสวี่ยเขินจนอยากซึมเข้าไปกับรอยแตกบนพื้น เธอรีบลุกขึ้นมาอย่างร้อนรน เธอใช้มือปิดหน้าและวิ่งออกไป

ที่ด้านหลังมีสายตาของชายคนนี้มองตามแผ่นหลังของเธอไป มุมปากของเขายกขึ้นราวกับปีศาจ

**

เฟิงเสวี่ยนเสวี่ยนึกว่างานต้อนรับพนักงานใหม่จะเป็นการไปทานข้าวที่ร้านอาหาร นึกไม่ถึงว่าจะต้องไปดื่มในตอนกลางคืน เรื่องที่พูดไม่ออกที่สุดคือ เฮ่อเหวินเจ๋อก็ไปด้วย!

งานเลี้ยงของแผนกบริหาร เกี่ยวอะไรกับแผนกทรัพยากรบุคคลด้วย

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ค่อยสบอารมณ์มากนัก แต่เพื่อนร่วมงานของเธอทุกคนต่างอยู่ที่นี่ เธอจึงไม่สามารถไล่เขาออกไปได้

ผู้จัดการแผนกบริหาร หยางรุ่ย รีบคว้าตัวเธอไว้และตำหนิเพื่อนร่วมงานของเธอ “พวกคุณเป็นอะไรกัน ปฏิบัติกับเพื่อนร่วมงานใหม่แบบนี้ได้อย่างไร ในอนาคตทุกคนยังต้องทำงานร่วมกันอีก อย่าไปพูดจี้จุดให้คนอื่นเจ็บใจเลย”

“ได้ๆๆ ขอโทษนะ”

เพื่อนร่วมงานขอโทษเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างร้อนรน

เมื่อเฟิงเชียนเสวี่นเห็นใบหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มของเฮ่อเหวินเจ๋อ เธอก็รีบวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วราวกับหนีเอาชีวิตรอด

เธออยากหนีจากอดีตและเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ภาพของอดีตก็ตามหลอกหลอนเธอไปทุกที่ จะตัดอย่างไรก็ตัดไม่ขาด

เฟิงเชียนเสวี่ยหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามให้ตัวเองใจเย็นลง

“ทำไม แค่นี้ก็รับไม่ไหวแล้วหรือ” เฮ่อเหวินเจ๋อตามเธอออกมา เขาเหน็บแนมพร้อมกับยิ้มเย้ย “แล้วต่อไปนี้คุณจะใช้ชีวิตยังไงล่ะ”

“คุณตั้งใจใช่ไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยจ้องเขม็งและตอบกลับไปอย่างโกรธเคือง “ตั้งใจรับฉันเข้ามาทำงาน ตั้งใจยุยงให้เพื่อนร่วมงานของฉันจัดงานเลี้ยงต้อนรับและให้ฉันเป็นคนจ่าย ตั้งใจทำให้ฉันอับอาย...ทั้งหมดนี้เพื่อที่ต้องการจะแก้แค้นฉัน!”

“ใช่แล้ว” เฮ่อเหวินเจ๋อพยักหน้าและยิ้มออกมา “ผมยังตั้งใจสั่งไวน์ราคาหลักแสนไว้เป็นหน้าเป็นตาให้คุณอีกด้วย”