สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 609

“แน่นอนว่าเด็กๆ ต้องเปลี่ยนมาแซ่เยี่ย” คุณท่านเยี่ยเหลือบไปมองเฟิงเชียนเสวี่ย “เธอยื่นข้อเสนอมา จะให้เด็กๆ เปลี่ยนไปใช้แซ่เยี่ย เธอจะเอาเงินเท่าไร ฉันจะเขียนเช็กให้เธอเดี๋ยวนี้เลย!”

“คุณปู่ ท่านจะพูดเรื่องอะไรก็ได้ ทำไมต้องเอาเงินมาดูถูกเหยียดหยามคนอื่นด้วยล่ะคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว “เดิมทีพ่อของเด็กก็คือเยี่ยเจิ้นถิง ให้พวกเขาให้แซ่เยี่ยตามเขา ฉันก็ไม่ขัดอะไร!”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี” คุณท่านเยี่ยยกยิ้มขึ้นด้วยความพอใจ จากนั้นก็หันไปมองเยี่ยเจิ้นถิง “แกได้ยินหรือยัง”

เยี่ยเจิ้นถิงพูดไม่ออก หญิงซื่อบื้อคนนี้ ทำเป็นเถียงเขา ตอนที่ควรจะเสนอข้อเสนอกับไม่พูดอะไรสักอย่าง!

“ปู่จะรังแกเธอแค่เพราะคำพูดของเธอไม่ได้นะครับ!” เยี่ยเจิ้นถิงทำได้เพียงต่อสู้อยู่คนเดียว และเริ่มเจรจากับคุณท่านเยี่ยอีกครั้ง “ทะเบียนบ้านของเด็กๆ ต้องมีชื่อของแม่ด้วย จะให้เด็กๆ ไม่มีแม่ไม่ได้หรอกครับ!”

“มีหรือไม่มีแม่ไม่สำคัญ มีแค่พ่อก็พอแล้ว” คุณท่านเยี่ยมองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ยอย่างเย็นชา “ให้เด็กๆ อยู่ที่ตระกูลเยี่ย จะต้องเป็นประโยชน์ในอนาคตอย่างแน่นอน ติดตามเธอไป ข้าวสามมื้อก็คงจะได้กินไม่ครบ ไหนจะถูกคนรังแกง่ายๆ อีก ถ้าเธอรักลูกจริงๆ คงจะคิดคำนึงถึงพวกเขาใช่ไหม”

“คุณปู่...”

“ท่านหมายความว่าอย่างไรคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยทนไม่ไหวอีกต่อไป “ให้เด็กๆ อยู่ที่ตระกูลเยี่ย อีกทั้งไม่เห็นด้วยกับเรื่องงานแต่งงาน นี่ท่านจะทิ้งแม้เก็บลูกหรือคะ”

“เธอพูดถูก” ในที่สุดคุณท่านเยี่ยก็พูดออกมา “เธอจะไปไหนก็ไปและทิ้งเด็กๆ ไว้ที่นี่ ฉันหมายความว่าแบบนี้แหละ! แน่นอน เธอคลอดเด็กๆ ทั้งสามคนให้ตระกูลเยี่ย ฉันไม่เอาเปรียบเธอหรอก เธอเสนอราคามา ฉันจะตอบรับแน่นอน”

“ปู่จะทำเกินไปแล้วนะ!” เยี่ยเจิ้นถิงตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธ

“หุบปาก” คุณท่านเยี่ยเบิกตามองเขา จากนั้นก็หันไปมองเฟิงเชียนเสวี่ย “ถือว่าฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยเรื่องของตระกูลเธอแล้วกัน ดูแค่ตัวเธอ เธอคู่ควรกับเยี่ยเจิ้นถิงไหม”

“อายุสิบกว่าปีเยี่ยเจิ้นถิงก็กลายเป็นอัจฉริยะทางด้านเทคโนโลยีแล้ว สร้างบริษัทเทคโนโลยีของตัวเองขึ้นมา ผลิตผลิตภัณฑ์ของเซิ่งเทียน อีกทั้งยังดูแลกิจการในเครือเซิ่งซื่อกว่าสามสิบแห่ง”

“ไม่ใช่แค่เท่านี้ เขายังพูดได้แปดภาษา เชี่ยวชาญความรู้ทางด้านกิจการมากมาย มีเกียรติบัตรปริญญาเอกสามใบและจะได้เป็นผู้สืบทอดมรดกหลายล้านล้านในอนาคต”

“ส่วนเธอ เรียนแค่มหาวิทยาลัยธรรมดา ไม่มีความสามารถในการทำงาน ไม่มีพรสวรรค์อะไร และไม่ถนัดในด้านการจัดการและการบริหาร”

“พอได้แล้ว...”

“แกให้ฉันพูดให้จบ”

คุณท่านเยี่ยไม่ให้โอกาสเยี่ยเจิ้นถิงได้พูดเลย จากนั้นก็พูดกับเฟิงเชียนเสวี่ยต่อ...

“เธอเป็นแม่ของเหลนฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะยอมรับเธอไม่ลง แต่เห็นแก่เด็กๆ ฉันจึงไม่อยากทำร้ายเธอ เธอเลี้ยงดูเด็กทั้งสามคนนั้นมาได้เป็นอย่างดี ฉันขอบใจเธอมาก”

“แต่ว่าประโยคที่บอกว่าตระกูลเศรษฐีเข้าออกได้ยากก็ไม่ถือว่าไม่มีเหตุผล ตระกูลของพวกฉันซับซ้อนมาก”

“ในฐานะผู้สืบทอดของตระกูลเยี่ย ในอนาคตเยี่ยเจิ้นถิงจะต้องรับช่วงต่อ ความรับผิดชอบที่เขาแบกอยู่มันหนักมาก ถ้าไม่มีใครที่สามารถมาช่วยแบ่งเบาภาระของเขาได้ ทางที่เขาจะต้องเดินไปมันจะลำบากมาก”

“ฉันก็แก่แล้ว คงจะอยู่ไปได้อีกไม่กี่ปี ไม่สามารถดูแลเขาไปได้ตลอด ฉันจึงต้องหาคนที่สามารถจูงมือจูงแขนเดินร่วมไปกับเขาได้ ไม่ใช่คนที่หลบอยู่หลังเขาและต้องการการปกป้องจากเขา...”