สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 669

เยี่ยเจิ้นถิงขับรถไปสนามบินอย่างบ้าระห่ำ ตอนนี้ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ ราวกับเลือดจะออก...

เขาเอาแต่พูดอยู่ในใจว่า "เชียนเสวี่ยรอผมก่อน รอผม ฉันจะไปหาคุณในไม่ช้า..."

เพื่อให้หลิงหวิ๋นมาแทนที่เฟิงเชียนเสวี่ย คุณท่านเยี่ยถึงกับวางยาเยี่ยเจิ้นถิงและขังเขาไว้ในห้องใต้ดินเองกับมือ

ทำให้เขาอยู่ในอาการโคม่าสามวันสามคืนและพอเขาตื่นขึ้น ทุกอย่างก็จะเสร็จสิ้น!

ร่องรอยทั้งหมดเกี่ยวกับเฟิงเชียนเสวี่ยถูกเปลี่ยนเป็นหลิงหวิ๋นแล้วถูกประกาศต่อโลกภายนอก

เมื่อเยี่ยเจิ้นถิงทราบข่าว เขาก็โกรธมาก แต่เขาถูกขังไว้และไม่สามารถออกไปได้ เขาไม่มีอำนาจที่จะเปลี่ยนแปลงอะไร...

คุณท่านเยี่ยขังเขาไว้จนถึงตอนนี้และพอวันพรุ่งนี้เฟิงเชียนเสวี่ยดื่มยาขวดสุดท้ายลงไปก็จะให้คนพาเธอไปที่อื่น ที่ที่เยี่ยเจิ้นถิงไม่รู้จัก แล้วค่อยปล่อยเยี่ยเจิ้นถิงออกมา...

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ยังไม่ถึงวันพรุ่งนี้ก็มาเกิดเรื่องซะก่อน

เยี่ยเจิ้นถิงเลยหาวิธีหนีออกมา เขาคว้าโทรศัพท์มือถือของบอดี้การ์ดและติดต่อเยี่ยจวินกับเยี่ยฮุยและเมื่อเขารู้เรื่องอุบัติเหตุของเฟิงเชียนเสวี่ย เขาก็จี้รถและรีบมาที่สนามบิน อย่างบ้าคลั่ง...

ในเวลาเดียวกัน คุณท่านเยี่ยก็รีบมาสนามบินพร้อมกับคนของเขา

เขาหวังว่าจะหยุดเยี่ยเจิ้นถิงได้ เพื่อไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ

และเยี่ยเซินก็ยังได้ติดต่อกับคนของตระกูลเยี่ยในกรุงเทพฯ ประเทศไทย และส่งพวกเขาไปยังเชียงใหม่เพื่อคุ้มกันเฟิงเชียนเสวี่ย

น่าเสียดายที่ช้าไป...

รถพยาบาลที่เฟิงเชียนเสวี่ยโดยสารอยู่ถูกชนจากด้านข้างโดยรถออฟโรด ห่างจากโรงพยาบาลไปสองกิโลเมตร

เสียงดัง ปัง รถพยาบาลชนเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างถนน พลิกคว่ำและตกลงแล้วรถก็ส่งเสียงไซเรน บี๊บ เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ในรถรีบคลานออกมา

อาเป่าก็คลานออกมาจากหน้าต่างแล้วคว้าเฟิงเชียนเสวี่ยที่หมดสติ

ห่างออกไปไม่ไกล หลิงหลงในรถออฟโรดที่กำลังแล่นอยู่นั้นเล็ง กล้องโทรศัพท์ ไปที่รถพยาบาลและพูดกับคนในวิดีโอว่า "คุณเห็นไหม"

"คนจากตระกูลเยี่ยจะมาในเร็วๆ นี้ ตัดสินใจให้ไวและยังไงก็ต้องให้เฟิงเชียนเสวี่ยมันตาย!"

แล้วบอดี้การ์ดผิวดำหลายคนก็ลงมาจากรถตามด้วยเสียงปืน "ปัง ปัง ปัง ปัง" ไม่กี่นัดก็สังหารเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ในทันที

“ปัง!” อาเป่าาล้มลงจมกองเลือด

“รีบอะไรเล่า”

หลิงหลงหยิกเฟิงเชียนเสวี่ย เธอต้องการให้เฟิงเชียนเสวี่ยฟื้นขึ้นมาและเธอต้องการเห็น เฟิงเชียนเสวี่ยร้องขอความเมตตา เพื่อที่เธอจะได้มีความสุข

"หลิงหลง เร็วเข้า!" เยี่ยเจิ้นอวิ๋นสั่งอย่างเร่งๆ "เธออยากตายหรือไงห้ะ"

หลิงหลงหมดความอดทนและวางสายโทรศัพท์ แล้วลุกขึ้นยืนและเตะเฟิงเชียนเสวี่ย สองสามครั้ง

ในที่สุดเฟิงเชียนเสวี่ยก็ขยับ...

"ใช่แล้ว แบบนั้นแหล่ะ" หลิงหลงหันเท้าไปที่ใบหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ย "เฟิงเชียนเสวี่ย มองมาที่ฉันสิ!"

แล้วเฟิงเชียนเสวี่ยก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ และมองด้วยเข้าเกลียดเข้ากระดูกหลิงหลงผ่านการมองเห็นที่พร่ามัวของเธอ ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ...

"ดีมาก นี่แหล่ะคือสิ่งที่ฉันต้องการ" หลิงหลงยิ้มอย่างตื่นเต้น และเล็งปืนไปที่เฟิงเชียนเสวี่ย "ขอร้องฉันสิ บางทีฉันอาจปล่อยเธอตายเร็วๆหน่อย!"