สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 680

เสียงรถชนกันดัง "ปัง!" หลังจากนั้นรถทั้งสองคันก็ค่อยๆ หยุดลงพร้อมกัน

ความเร็วของรถสองคันนั้นเร็วมาก ข้างหน้ารถชนกันทำให้รถทั้งสองคันเสียรูปเล็กน้อย

บอดี้การ์ดจากรถทั้งสองคันรีบลงจากรถมาพร้อมๆ กันอย่างรวดเร็วปานสายลม!

"พวกเรากำลังรีบ ไม่ต้องการความรับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น ดังนั้นรีบถอยไปเร็วเข้า!"

ก่อนที่เยี่ยฮุยจะพูด บอดี้การ์ดหญิงของอีกฝ่ายก็ออกคำสั่งขัดขึ้นมาอย่างแข็งขัน

"เดี๋ยวนะ ใครควรรับผิดชอบกันแน่?" เยี่ยฮุยถามกลับด้วยความไม่พอใจ "เรากำลังไปทางตรง ส่วนคุณกำลังกลับรถ คุณคือฝ่ายที่ฝ่าฝืนกฎจราจร และคนที่ควรถอยรถไปคือคุณ!"

เป็นเวลาหลายปีในไห่เฉิง ครั้งนี้เยี่ยฮุยได้พบเจอกับคนที่กล้าหยิ่งผยองต่อหน้าพวกเขาเป็นครั้งแรก ผู้หญิงคนนี้ไม่มีตาหรือไงถึงไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร?

“เลอะเทอะมาก!” บอดี้การ์ดหญิงจ้องมองเขาอย่างเย็นชา พร้อมกับกำหมัดแน่น “คุณจะถอยไปไหม”

“ทำไม? อยากสู้งั้นเหรอ?”

เยี่ยฮุยยืดอกเผชิญหน้า ในฐานะบอดี้การ์ดอันดับหนึ่งของตระกูลเยี่ยเขาจจะยอมโดนผู้หญิงคนนี้ท้าทายได้อย่างไร?

"เยี่ยฮุย!" เสียงทุ้มๆ ของเยี่ยเจิ้นถิงดังมาจากในรถ "ช่างเถอะพอแล้ว รีบเร็วเข้า"

“ครับผม” เยี่ยฮุยจ้องมองบอดี้การ์ดหญิงด้วยความโกรธ “นี่ถือว่าเธอโชคดีนะ ที่เจอกับผู้ชายดีๆ ที่เขาไม่ทำร้ายผู้หญิงน่ะ!”

"สุนัขที่ดีจะไม่มาขวางทางหรอกนะ!" บอดี้การ์ดหญิงตอบอย่างไม่เกรงใจ

"นี่เธอ..." ใบหน้าของเยี่ยฮุยแดงก่ำด้วยความโกรธ และเกือบจะโกรธแล้ว จนเกือบจะแสดงอารมณ์โกรธออกไปแล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่เดินไปขึ้นรถเสียก่อน

“เหอะ มีอย่างที่ไหนไม่มีเหตุผลเอาซะเลย!” เยี่ยฮุยเข้าไปในรถด้วยความโกรธ “คนอะไรหยิ่งชะมัด ถ้าฉันไม่รีบ วันนี้ฉันคงจะมอบบทเรียนให้เธอแน่นอน...”

ยังไม่ทันที่เยี่ยฮุยจะพูดจบจู่ๆ เขาก็ตกตะลึง เพราะกระจกรถของอีกฝ่ายที่ค่อยๆ ลดระดับลง เผยให้เห็นใบหน้าด้านข้างที่คุ้นเคย...

ขาวราวกับหิมะในฤดูหนาว บริสุทธิ์ หนาวเย็น และสวยงาม!

เหลิ่งเชียนเสวี่ยมองไปด้านข้างที่ด้านนอกของรถ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าคนขับของเธอฝ่าฝืนกฎ เธอขมวดคิ้วและแสดงท่าทาง

คนขับหญิงจึงกลับรถทันทีเพื่อหลีกทาง

เยี่ยเจิ้นถิงมองไปยังรถที่กำลังแล่นออกไปด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้นมาก เขาแน่ใจว่านั่นเป็นเธอ เป็นเธอจริงๆ เธอกลับมาแล้ว...

กลับมาแล้วจริงๆ!

ในรถโรลส์-รอยซ์ แฟนทอมสีเงิน บอดี้การ์ดหญิงที่นั่งข้างคนขับมีปฏิกิริยาขึ้นมาอย่างงไม่รู้ตัว "รถเมื่อครู่นี้ดูเหมือนจะเป็นของเยี่ยเจิ้นถิงผู้นำตระกูลเยี่ยนะคะ!"

เหลิ่งเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นจากเอกสารและมองไปยังชายที่อยู่กลางถนนผ่านกระจกมองหลังของรถอย่างเย็นชา

เนื่องจากระยะทาง ทำให้ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจน แต่ร่างกายที่สูงยาวดูมีอำนาจให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก...

และจู่ๆ บางจุดในใจของเธอก็รู้สึกราวกับถูกทิ่มแทง ความรู้สึกที่ซับซ้อนอย่างสุดจะพรรณนาค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเป็นระลอก

เหลิ่งเชียนเสวี่ยยกมือขึ้นกุมหัวใจของเธอและขมวดคิ้ว "พี่ชายบอกว่า พวกเราและตระกูลเยี่ยเป็นศัตรูเก่ากัน อาจเป็นไปได้ว่านี่คือความรู้สึกเกลียดชังก็ได้!"

“ถ้าฉันรู้ว่าเป็นเขา ฉันน่าจะต่อยเขาไปเมื่อกี้” บอดี้การ์ดหญิงพูดด้วยความโกรธ

"อย่ารีบร้อน!" เหลิ่งเชียนเสวี่ยหรี่ตาของเธออย่างอันตราย และจ้องมองไปที่ร่างที่ค่อยๆ ห่างไกลออกมานั้นอย่างเย็นชา "เยี่ยเจิ้นถิง…หวังว่าเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีก"