สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 725

“เธอไม่เห็นสัญญาณของคุณเหลิ่งหรือไง” เหลิ่งปิงขมวดคิ้ว “ถ้าพวกเราตามไปก็เหมือนกับไปทำลายเรื่องดีๆ ของเหลิ่งเชียนเสวี่ย ถ้าโกรธขึ้นมาเธอก็รู้ว่าจะเป็นอย่างไร”

“แต่ชายคนนั้นเป็นใครมาจากไหนไม่รู้ ถ้าเขาวางแผนอะไรไว้จะทำอย่างไร...”

“เพราะฉะนั้นเราต้องแอบตามไป” เหลิ่งปิงมองดูเหลิ่งเชียนเสวี่ยที่วิ่งตามชายลึกลับคนนั้นออกไป จากนั้นก็วิ่งตามไป “อย่าตามใกล้เกินไป และก็อย่าให้เกิดอะไรขึ้นด้วย”

“คุณเหลิ่งเป็นอะไรไปกันแน่ ปกติเป็นคนเย็นชา ทำไมวันนี้เจอชายหนุ่มก็ทำตัวเหมือนวิญญาณหลุดแบบนั้น...”

“แม้แต่ผู้กล้าก็ฝ่าด่านหญิงงามไปไม่ได้!”

“...”

ในที่มืด อาไห่มองดูเยี่ยเจิ้นถิงลักพาตัวเหลิ่งเชียนเสวี่ยมาได้สำเร็จ และอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ “คุณชายเยี่ยทำสำเร็จแล้ว!”

“หญิงสาวพวกนั้นน่ารำคาญจริงๆ” เยี่ยฮุยขมวดคิ้วมองดูเหลิ่งปิงกับเหลิ่งมั่ว

“ทำไงดี ต้องไปขวางพวกเขาไว้ไหม” อาไห่รีบถามขึ้นมา

“ขวางเขาไว้ก็โป๊ะพอดี” เยี่ยฮุยมั่นใจมาก “สบายใจเถอะ จากความสามารถของคุณชายเยี่ย ไม่นานก็สลัดพวกเขาได้แล้ว

“แบบนี้นี่เอง!” อาไห่ทำหน้านับถือเขามาก “พวกเราจะไปดูไหม”

“อยู่ตรงนี้ก็เห็น”

เยี่ยฮุยผลักหน้าต่างออกไป ด้านนอกหน้าต่างคือด้านหลังของลานจอดรถ

และเห็นเข้ากับเยี่ยเจิ้นที่ถิงสวมหน้ากากและดึงเหลิ่งเชียนเสวี่ยวิ่งออกไปอย่างลึกลับ...

“กล้าไปนั่งรถกินลมกับผมไหม” เยี่ยเจิ้นถิงหยิบกุญแจรถออกมา

“ควรจะเป็นคุณมากกว่าที่กล้าหรือไม่กล้า!”

เหลิ่งเชียนเสวี่ยกดปุ่มที่กุญแจรถ จากนั้นปากานีสีเงินก็ขับออกมาจากที่จอดรถโดยอัตโนมัติอย่างรวดเร็วและมาจอดอยู่ข้างๆ พวกเขาอย่างช้าๆ

“...”

เยี่ยเจิ้นถิงเก็บกุญแจรถโฟล์คสวาเกนกลับไปอย่างเงียบๆ

เดิมทีเขาคิดจะใช้สถานะอีกอย่างนึงไปสนิทกับเหลิ่งเชียนเสวี่ย เพื่อซ่อนตัวตนให้ลึกเข้าไปอีกหน่อย ควรจะใช้สถานะต่ำๆ เขาจึงขอให้เยี่ยฮุยซื้อรถโฟร์คสวาเกนคันละห้าแสนกว่าบาท

คิดไม่ถึงว่า...

“บอกราคามาสิ” เหลิ่งเชียนเสวี่ยไม่เพียงแค่ไม่รังเกียจเขา เธอยังยกยิ้มขึ้นอีกด้วย “หนึ่งคืนราคาเท่าไร”

“เหมาทั้งคืนห้าหมื่น” เยี่ยเจิ้นถิงโพล่งออกมา “ไม่มีลดราคา!”

บทสนทนาที่เลี่ยนขนาดนี้ ใครจะรู้ว่าเขาจะพูดออกมาได้ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังคิดว่ามันไร้สาระมาก!

“ฮ่าๆๆ...” เหลิ่งเชียนเสวี่ยหัวเราะออกมาอีกครั้งหนึ่ง “แล้วนายทำอะไรให้ฉันได้บ้าง”

“คุณอยากให้ผมทำอะไรบ้างล่ะ”

เยี่ยเจิ้นถิงเอื้อมมือไปวางบนเก้าอี้ของเธอและเข้าไปใกล้

“เมื่อก่อนพวกเราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า”

เหลิ่งเชียนเสวี่ยรู้สึกแปลกใจมากที่ไม่ได้รังเกียจความใกล้ชิดของเขาเลย ทั้งๆ ที่คำพูดของเขามันเลี่ยนมาก และวิธีการยั่วยุก็ไม่ได้ต่างกับนายท่านคนอื่นๆ เลย แต่เธอกลับรู้สึกสนิทสนมกับเขามาก...

ตอนที่เขาเข้ามาใกล้ เธอถึงกับใจเต้นเลยทีเดียว...

เยี่ยเจิ้นถิงตะลึงไปครู่หนึ่ง หรือว่าเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ หรือต้องบอกว่าเธอแกล้งทำเป็นความจำเสื่อม