สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 769

“เฮ้อ ฉันใจดีเกินไปแล้ว”

เฉินเฉินถอนหายใจออกมายาวๆ และเงยหน้าขึ้นไปมองนกอินทรีตัวนั้น

นกอินทรีก็กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน ครั้งนี้ สายตาของนกอินทรีตัวนั้นไม่ได้เย็นชาขนาดนั้นแล้ว ราวกับว่าอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย

เฉินเฉินขมวดคิ้วน้อยๆ ของตัวเอง ในขณะที่กำลังคิดอยู่ว่า ในเมื่อไม่สามารถใช้ก้อนหินทุบมันได้ ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องเสี่ยงดูแล้ว

เฉินเฉินกัดฟันเดินเข้าไปใกล้และพยายามแกะแหวนออกจากขาของนกอินทรี

นกอินทรีกระพือปีกเพื่อระมัดระวังตัว เฉินเฉินตกใจมาก มันจึงเก็บปีกและไม่ทำให้เขาตกใจอีก

เฉินเฉินแกะแหวนต่อ เขาแกะแหวนไปพลางพูดขึ้น “อย่าดิ้นนะ ผมแค่จะเอาแหวนคืนเท่านั้นเอง ไม่ได้อยากจะทำร้ายพี่เลย แหวนวงนี้เป็นของหม่ามี้ผม มันควรจะกลับไปที่ของมัน”

ขาของนกอินทรีบาดเจ็บ มันจึงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ทำได้แค่มองดูเฉินเฉินนิ่งๆ ราวกับว่าฟังรู้เรื่องอย่างไรอย่างนั้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเฉินเฉินก็ถอดแหวนออกมาได้ เขาหยิบทิชชูเปียกในกระเป๋าออกมาและเช็ดแหวนที่เปื้อนเลือดอย่างละเอียด พร้อมกับเก็บแหวนไว้เป็นอย่างดี จากนั้นเขาก็สะพายกระเป๋าเตรียมจะเดินออกไป

แต่พอมองนกอินทรีตัวนั้น เฉินเฉินอดใจไม่ไหว

มันบาดเจ็บบินไม่ได้ ตอนนี้ตกลงมาในหุบเขา เจ้านายของมันอาจจะยังตามหามันไม่เจอ ถ้าเกิดว่ามันถูกสัตว์ร้ายโจมตีเข้า คงทำได้แค่รอความตายอยู่ที่นี่เท่านั้น...

พอคิดได้แบบนั้น เฉินเฉินก็เปิดกระเป๋าและหยิบยาออกมา จากนั้นก็เข้าใกล้นกอินทรีอย่างระมัดระวัง “ผมจะพันแผลให้พี่ พี่อย่าดิ้นนะ เข้าใจไหม”

นกอินทรีไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไร ทำเพียงแค่มองมาที่เขา ตอนนี้สายตาของมันอ่อนโยนขึ้นมากแล้ว

เฉินเฉินใช้ยาไอโอดีนฆ่าเชื้อให้มัน จากนั้นก็ใช้ผงยาทาไปที่บาดแผลพร้อมกับใช้ผ้าก๊อซพันแผลให้มัน

เฉินเฉินมักจะเข้าโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ ที่บ้านก็มีพยาบาลคอยประจำการอยู่ ดังนั้นเขาจึงรู้วิธีการรักษาพยาบาลอย่างง่ายๆ ทั้งหมด เพียงแต่ยังไม่เคยทำจริงเท่านั้น แผลที่พันออกมาจึงไม่ค่อยสวยเท่าไร

สุดท้าย เมื่อมองดูนกอินทรีที่ถูกเขาพันจนเป็นเหมือนบ๊ะจ่าง เฉินเฉินก็ถอนหายใจออกมายาวๆ “ผมตั้งใจว่าวันนี้จะมาสืบสถานการณ์ทางด้านนี้แล้วกลัวว่าจะได้รับบาดเจ็บ ก็เลยพกกระเป๋ายามาด้วยโดยเฉพาะ คิดไม่ถึงว่าจะได้ใช้จริงๆ”

จู่ๆ นกอินทรีก็ส่งเสียงร้อง ‘กูกู’ ออกมา แสดงออกว่าเต็มใจให้ทำ

เฉินเฉินชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะพรวดออกมา “เสียงของพี่เหมือนเสียงของซื่อเป่าน้อยเลย”

“นายน้อยเฉินเฉิน!”

“นายน้อย..”

“เฉินเฉิน! รีบออกมาได้แล้ว อย่ามาทำให้ปู่ตกใจแบบนี้นะ!”

ด้านหน้าเป็นเสียงของพวกบอดี้การ์ด ส่วนด้านหลังเป็นเสียงของคุณท่านเยี่ย

เฉินเฉินหันกลับไปมองนกอินทรีตัวนั้นและรีบพูดขึ้น “แย่แล้ว ปู่เจิงพาคนมาตามหาผมแล้ว”

“กูกู!” นกอินทรีร้องออกมา

“เฉินเฉิน...”

เสียงเรียกเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เฉินเฉินขมวดคิ้วและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ให้พวกเขาเห็นพี่ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเขาจะเข้าใจผิด ผมต้องไปแล้ว ผมจะคิดหาวิธีให้เจ้านายของพี่มาช่วยพี่ที่นี่ให้ได้ พี่เชื่อใจผมนะ!”