สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 9

“เธอคิดว่าหนึ่งคืนฉันสามารถทำเงินได้เท่าไหร่” ชายคนนั้นนั่งควงแก้วไวน์แดงอู่บนโซฟา เขามองไปที่เธออย่างสงบสติอารมณ์ “ถ้าเกิดว่าไม่ได้รับงานล่ะ”

“หน้าตาอย่างนายแค่พยายามขึ้นอีกหน่อยคงจะได้เป็นตัวท็อปในยามราตรี”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองประเมินร่างกายเขา พลางใช้สายตามองไปที่ส่วนต่างๆ ของร่างกายเขา

“ฉันเคยได้ยินมาว่าซื้อบริการครั้งหนึ่งประมาณสี่ถึงห้าพันหยวน ถ้าซื้อแบบทั้งคืนก็ประมาณแปดพันถึงหนึ่งหมื่นหยวน นายทำงานอย่างน้อยคืนละหนึ่งหมื่นหยวนได้ไหม”

“ถ้างั้น ฉันแบ่งให้เธอคืนละห้าพันหยวนก็พอแล้วหรือ” ชายคนนั้นยกมุมปากขึ้นยิ้มแบบมีเลศนัยมากกว่าเดิม “เธอหวังน้อยจริงๆเลย”

“ใครบอกนาย!” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบตะโกนออกไป “บอกว่าอย่างน้อย อย่างน้อยไง นายต้องให้เงินฉันอย่างน้อยคืนละห้าพันหยวนเพื่อชดเชยการกระทำที่ผิดพลาดของนายในตอนนั้น นายต้องตั้งใจทำงานหาเงินเยอะๆ รู้ไหม”

“เงินไม่ใช่ปัญหา” ชายคนนี้ใจป้ำมาก หลังจากนั้นเขาก็ถามขึ้นมาอย่างสงสัย “แต่ว่า เมื่อกี้เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นใคร”

“รอยสักหัวหมาป่าที่เอวของนายไง หรือว่ามันเป็นของปลอม” เฟิงเชียนเสวี่ยกลัวว่าเขาจะปฏิเสธ

“งั้นเธอก็ไม่รู้ว่าหน้าตาฉันเป็นยังไงเหรอ” ชายคนนั้นมองเธออย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

“คงจะเป็นผีที่รู้ว่านายหน้าตาเป็นยังไง” เฟิงเชียนเสวี่ยตอบออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ “คืนนั้นฉันดื่มจนเมา ก็เลยมองเห็นหน้านายไม่ชัด”

ผู้ชายคนนั้นจิบไวน์และยิ้มออกมาแต่ไม่ได้พูดอะไร

“นายอย่าคิดตุกติกนะไม่งั้นฉันจะไปฟ้องร้องนายที่ผู้จัดการของนาย” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบพูดออกมา “ยังมีอีกนะ ฉันเคยได้ยินว่านายเป็นกะเทย ถ้าเกิดว่าสืบรู้แล้วนายก็ไม่ต้องคิดที่จะทำงานที่นี่อีกแล้ว”

ชายคนนั้นถึงกับช็อก เขาชำเลืองมองมาอย่างอันตราย “กะเทย?”

“หึ! กลัวละสิ?”

เฟิงเชียนเสวี่ยหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากกระเป๋า เธอรีบเขียนสัญญาง่ายๆ ลงไป

“วันนี้ฉันยังไม่ได้รับใครเลย ฉันจะเอารายได้มาจากไหน”

จู่ๆ ชายคนนั้นก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนและโอบที่เอวของเธอ ริมฝีปากบางเซ็กซี่ของเขาแตะที่แก้มเธอ และกระซิบที่ข้างหูว่า “ทำไมเธอไม่ซื้อฉันล่ะ ฉันจะลดให้เธอห้าสิบเปอร์เซ็นต์...”

“นาย ฝันไปเถอะ!” เฟิงเชียนเสวี่ยหนีออกมาจากอ้อมแขนเขาอย่างกระเสือกกระสน เธอหยิบสัญญาขึ้นมาและผลักตัวเองออกไปอีกฝั่งหนึ่งด้วยความหวาดกลัว “นายอย่าคิดอะไรเลอะเทอะนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หน้าที่ของนายคือตั้งใจทำงานเป็นหนุ่มบาร์โฮสต์เพื่อมาใช้หนี้!”

“เธอไม่เสียดายหรือ” ชายคนนั้นหรี่ตาลงและมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง

“นายเป็นแค่บ่อเงินบ่อทองของฉัน มีอะไรที่ฉันจะต้องเสียดายกัน” เฟิงเชียนเสวี่ยหยิบโทรศัพท์ออกมา “เรามาแลกเบอร์โทรศัพท์กันไว้ดีกว่า จะได้ติดต่อกันได้”

ชายคนนั้นหยิบโทรศัพท์ของเธอไปกดเบอร์ตัวเอง ขณะที่กำลังจะบันทึกชื่อ เฟิงเชียนเสวี่ยก็ดึงโทรศัพท์ออกไปบันทึกว่า ’โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ !

ชายคนนั้นขมวดคิ้วและแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบชื่อนี้