สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 439

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาถึงสตูดิโอ เพ้ยซานซานก็รีบวิ่งเข้ามาแล้วลากเธอไปที่ห้องน้ำชา "เป็นยังไงบ้าง ทางตำรวจว่ายังไง สรุปคดีได้หรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "ยังเลย ก็แค่ถามถึงเรื่องราวทั่วไปเท่านั้น"

เพ้ยซานซานเบ้ปาก "มองดูแล้วหลี่เฟิงคงทำให้คนจำนวนไม่น้อยขุ่นเคืองสินะ จึงไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นฆาตกร"

หร่วนซิงหว่านกระหายน้ำขึ้นมาพอดีเธอจึงหันไปหยิบแก้วมารินน้ำแล้วพูดว่า "ฉันพบกับเวินเฉี่ยนที่สถานีตำรวจ"

เวินเฉี่ยนเหรอ "เธอไปทำไม?"

"ก็เหมือนฉันนี่แหละ ไปให้ปากคำ" หร่วนซิงหว่านดื่มน้ำเข้าไปก่อนจะพูดต่อว่า "แต่ฉันรู้สึกว่า......"

เพ้ยซานซาน "รู้สึกว่าอะไร?"

หร่วนซิงหว่านครุ่นคิดแล้วถอนหายใจ "เฮ้อ ไม่มีอะไรหรอก รอการสืบสวนจากตำรวจเถอะ"

เพ้ยซานซานพูดว่า "นี่ ฉันนัดกับหยาวเยาไว้ที่จะไปบาร์ครั้งนั้น เธอไปด้วยกันสินะไปพักผ่อนหน่อย ฉันเองก็ว่าจะเอาDanielไปด้วย เธอก็เรียกผู้ชายของเธอมาด้วยดีไหม?"

"อย่าเลย สองวันนี้เขาโกรธฉันอยู่"

นับตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงบัดนี้ไม่มีข้อความหรือสายโทรศัพท์จากชายหนุ่ม ตอนเช้าเธอส่งคำทักทายไปอรุณสวัสดิ์เขา แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ

เพ้ยซานซานจึงพูดอย่างร่าเริงว่า "ดีเลย พวกเราไปกันเองจะได้สนุกได้เต็มที่โดยไม่มีเขา"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจออกมา "ช่างเถอะ พวกเธอไปกันเถอะนะ ตอนนี้ฉันต้องเร่งงานออกแบบ งานกองเป็นภูเขาเลย"

เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนี้ เพ้ยซานซานก็ไม่ได้บังคับอีก "เอาเถอะ อย่าทำงานให้ดึกมากเลย พักผ่อนด้วย"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้น "อืม"

ตลอดช่วงบ่าย หร่วนซิงหว่านอยู่แต่ในห้องทำงานเพื่อเร่งงานของเธอให้เสร็จ

จนกระทั่งเธอวาดภาพสุดท้ายเรียบร้อยแล้วจึงได้ยืดเส้นยืดสาย เมื่อมองไปด้านนอกพบว่าท้องฟ้ามืดแล้ว และเวลาก็เดินทางไปถึงห้าทุ่ม

มืดขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย?

หร่วนซิงหว่านหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูและพบว่าไม่มีข้อความตอบกลับจากชายหนุ่มเลย

ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ใจแคบ

หร่วนซิงหว่านรีบเก็บข้าวของแล้วโทรศัพท์หาหลินหนานขณะเดินออกไปข้างนอก

เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งรับสายหลินหนานก็ถามขึ้นว่า "คุณหร่วนครับ มีอะไรหรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านถามว่า "โจวฉือเซินยังอยู่ที่บริษัทเหรอ?"

"ใช่ครับ ประธานโจวยังประชุมอยู่ ช่วงนี้มีงานมากมาย วันนี้ประชุมทั้งวันเลย"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจออกมาแล้วถามขึ้นว่า "แล้วช่วงนี้เข้าพักที่ไหน ที่คฤหาสน์ซิงหูหรืออพาร์ทเม้นท์ใจกลางเมือง?"

หลินหนานไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ถึงถามเรื่องนี้ขึ้น แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าหร่วนซิงหว่านไม่ค่อยชอบคฤหาสน์ซิงหู เขาจึงได้พูดออกไปว่า "น่าจะเป็นที่อพาร์ตเมนต์ใจกลางเมืองครับ"

"เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว คุณทำธุระไปเถอะ"

หลังจากวางสายลง หร่วนซิงหว่านก็ปิดประตูห้องสตูดิโอแล้วขับรถออกไปที่อพาร์ทเมนท์ในใจกลางเมือง

หลินหนานกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้ เขาทำตัวไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง

หลังจากนั้นสิบนาที เมื่อโจวฉือเซินออกมาจากห้องประชุม

หลินหนานก็รีบตรงเข้าไปแล้วพูดว่า "ประธานโจวครับ เมื่อสักครู่คุณนายโทรศัพท์มา"

โจวฉือเซินเอ่ยถามอย่างเฉยเมยว่า "เธอพูดว่าอะไร?"

"เธอถามว่า...... คุณยังอยู่ที่บริษัทหรือเปล่า" โจวฉือเซินทบทวนคำตอบตามหลักการของผู้ช่วยที่มีประสบการณ์ "ผมบอกว่าคุณยังอยู่ที่บริษัทและวันนี้ประชุมทั้งวัน" โจวฉือเซินจึงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าหร่วนซิงหว่านส่งข้อความมาหาเขาแล้วเขายังไม่ได้ตอบ

เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วมองไปทางหลินหนาน "ไม่มีอะไรแล้วเหรอ?"

"ไม่......" ดูเหมือนหลินหนานจะนึกขึ้นมาได้ "คุณนายถามว่าช่วงนี้คุณพักอยู่ที่คฤหาสน์ซิงหูหรืออพาร์ทเม้นท์ใจกลางเมือง"

เมื่อได้ยินดังนี้โจวฉือเซินก็ขมวดคิ้ว แล้วถามว่า "ตอบไปที่ไหน?"

"อพาร์ทเม้นท์ใจกลางเมืองครับ"

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปาก ฝีเท้าของเขาหยุดลงเล็กน้อยแล้วหันไปทางลิฟต์

ระหว่างทาง เขาโทรศัพท์หาหร่วนซิงหว่านหลายครั้งแต่เธอไม่รับสาย

โจวฉือเซินกำชับด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "เร็วหน่อย"

"ไม่!"

โจวฉือเซินจึงพูดว่า "ก็ได้ ถ้างั้นกลับบ้านกับผม"

เขาช่างร้ายกาจดุจงูพิษจริงๆ

โจวฉือเซินดึงแขนเธอแล้วเลื่อนมือลงไปประสานนิ้วเอาไว้

หร่วนซิงหว่านหลับตาลงแล้วพูดว่า "คุณพอได้แล้ว ตอนนี้เราทะเลาะกันอยู่ไม่ใช่หรือไง?"

"เรื่องอะไรกัน?"

โจวฉือเซินไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เขาเดินจูงมือเธอเดินไป

เขามีความรู้สึกว่าในเมื่อเธอมาถึงหน้าประตูแล้ว อย่าหวังว่าจะวิ่งหนีไปได้

เมื่อขึ้นลิฟต์ หร่วนซิงหว่านก็ดึงแขนของเธอกลับ แต่หลังจากพยายามอยู่หลายครั้งก็ไม่เป็นผล ดังนั้นเธอจึงต้องยอมแพ้

เมื่อมองดูตัวเลขของลิฟต์ที่เปลี่ยนไป หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยถามขึ้นว่า "เมื่อสักครู่ดูเหมือนฉันจะเห็นหลี่เสวี่ย เธออยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?"

โจวฉือเซินชำเลืองมองเธอ น้ำเสียงของเขาไม่ได้ผันผวนแต่อย่างใด "ดูเหมือนผมจะต้องพาคุณไปหาหมอตาจริงๆ"

หร่วนซิงหว่านพ่นลมหายใจออกมา "ถ้าเมื่อสักครู่คุณไม่ได้เข้ามาบ้างฉันเอาไว้ ฉันก็รู้แล้วว่าเป็นใครกันแน่ มันเหมือนมากนะคะ"

"ตอนบ่ายคุณวาดแบบร่างทั้งวันเลยเหรอ?"

"ค่ะ ใช่ค่ะ......"

"คุณใช้สายตามากเกินไปจนทำให้รู้สึกเวียนหัว อืมเป็นเรื่องปกติ ไม่ต้องกังวลหรอก"

ใครกังวลใครกันแน่

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มพูดจาไม่น่าเชื่อถือ หร่วนซิงหว่านก็ไม่อยากจะสนใจเขาอีก จึงพยายามดึงมือกลับ

ดูเหมือนว่าเธอใกล้จะประสบความสำเร็จแล้ว แต่กลับถูกชายหนุ่มดึงเข้าไปในอ้อมแขน

น้ำเสียงอันต่ำทุ้มของโจวฉือเซินดังขึ้นข้างหูเธอ "มีกล้องวงจรปิดในลิฟต์ อย่าจับไปเรื่อย"

หร่วนซิงหว่าน "......"