สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 703

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อเพ้ยซานซานกำลังจะเข้านอน ก็ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้นมา

เมื่อเธอเดินไปที่ประตู กำลังสงสัยว่าช่วงนี้ตัวเองไม่ได้ซื้อของอะไร เมื่อกี้ก็ไม่ได้สั่งอาหาร เปิดประตูออก กลับเห็นว่าคนที่ยืนอยู่นอกประตูคือหร่วนซิงหว่าน

เพ้ยซานซานงง "ซิงซิง เธอ... "

หร่วนซิงหว่านมีรหัสบ้านของเธอ ไม่จำเป็นต้องกดกริ่ง

ในตอนนี้เอง ก็มีคนโผล่หัวออกมาจากข้างหลังหร่วนซิงหว่าน เจียงชูหนิงตาแดง ดูออกว่าเธอพึ่งร้องไห้มา เธอก้มหน้าแล้วพูดเบาๆ "พี่ซานซาน ฉันขอโทษ..."

เพ้ยซานซานหยุดชะงักไปพักหนึ่ง "เธอสบายดีรึเปล่า?"

เจียงชูหนิงพยักหน้า "ฉันสบายดี แต่ว่าพี่... "

เพ้ยซานซานพูดว่า "เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องในอดีต เข้ามาเถอะ"

ถึงแม้ว่าเพ้ยซานซานจะพูดแบบนี้ แต่ว่าเจียงชูหนิงก็ยังยกโทษให้ตัวเองไม่ได้ เธอก้มหน้าก้มตาแล้วเดินตามหร่วนซิงหว่านไปติดๆ

เพ้ยซานซานนั่งลงบนโซฟาแล้วบิดขี้เกียจ "ฉันหิวจังเลย พวกเธอกินอะไรแล้วรึยัง"

หร่วนซิงหว่านพูด "ยังไม่หิว เธออยากกินอะไร ฉันไปทำให้"

เพ้ยซานซานห้ามเธอไว้ "เธอนั่งพักผ่อนเถอะ ฉันสั่งอาหารมาก็ได้ มีร้านอาหารเกาหลีมาเปิดใกล้ๆ ได้ยินว่าอร่อย ฉันอยากสั่งตั้งนานแล้ว"

เธอพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามหร่วนซิงหว่านเบาๆ "จะสั่งให้... ประธานโจวไหม?"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ไม่ต้องสนใจเขา"

เพ้ยซานซานถอนหายใจด้วยความโล่งอก "งั้นฉันก็สบายใจแล้ว"

เธอถามเจียงชูหนิง "หนิงหนิง เธออยากกินอะไร?"

เจียงชูหนิงนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ได้ยินเพ้ยซานซานเรียกเธอ เธอก็รีบเงยหน้าขึ้นมา "หา? ฉัน...อะไรก็ได้ค่ะ... ไม่ ไม่ใช่ ฉันไม่หิว..."

เพ้ยซานซานพูด "ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน จะไม่หิวได้ยังไง งั้นฉันสั่งอะไรง่ายๆก็ได้"

หร่วนซิงหว่านเตือน "อย่าสั่งรสเผ็ด เธอกินไม่ได้"

เพ้ยซานซานเอนตัวพิงโซฟาแล้วตีปากตัวเอง "รู้แล้ว ฉันสั่งให้พวกเธอ ดูพวกเธอกิน สนองความอยากหน่อยไม่ได้รึไง?"

เพ้ยซานซานเก็บกด เธอสั่งไปตั้งเยอะ สั่งเกือบทุกอย่างที่สั่งได้ในร้าน

เมื่ออาหารมาถึง โต๊ะทั้งโต๊ะก็วางไม่หมด

เพ้ยซานซานเห็นแบบนี้ เธอเงียบไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า "หรือว่า...เรียกประธานโจวมากินด้วยดีกว่า..."

หร่วนซิงหว่านพูด "ไม่เป็นไร ฉันเอากลับไปให้เขาก็ได้

โจวฉือเซินไม่อยู่ พวกเธอจะได้ไม่อึดอัด

เพ้ยซานซานหยิบกล่องอาหารเจ็ดแปดกล่องให้หร่วนซิงหว่าน "เอาไปให้ประธานโจวเถอะ"

หร่วนซิงหว่าน "..."

เธอพูด "เขาไม่ได้กินเยอะขนาดนี้"

เพ้ยซานซานก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เธอครุ่นคิดแล้วพูดว่า "งั้นเรียกเสี่ยวเฉินมากินด้วยดีกว่า ฉันถามสวี่วาน!"

และแล้ว เดิมทีที่มีกันแค่สามคน ทันใดนั้นก็กลายเป็นการรวมตัวกันทันที

หร่วนเฉินว่างอยู่ หร่วนซิงหว่านเรียกเขามากินด้วย เขาก็มาทันที

และสวี่วาน พึ่งเสร็จจากงานเลี้ยงที่โจวซื่อกรุ๊ป เธอหิวแล้ว กำลังจะไปหาอะไรกิน ก็ได้รับสายโทรศัพท์จากเพ้ยซานซาน

ตอนนี้มันค่อนข้างดึกแล้ว รถก็ไม่ติด ไม่นานหร่วนเฉินและสวี่วานก็มาถึงพร้อมกัน

เพ้ยซานซานพูด "ซิงซิง เธอไม่ต้องเอากลับไปให้ประธานโจวหรอก เรียกเขามาดีกว่า เดี๋ยวเขาจะว่าเราไม่ต้อนรับเขา"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ "โอเค"

เมื่อเธอกลับมาห้องข้างๆ โจวฉือเซินกำลังคุยโทรศัพท์ ฟังแล้วย่าจะเป็นสายจากออกแลนด์

หร่วนซิงหว่านไม่ได้รบกวนเขา แต่เข้าไปในเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน

เมื่อเธอออกมา โจวฉือเซินก็คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว

อุณหภูมิในห้องสูงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้มันดูคลุมเครือและพัวพัน

ในที่สุดโจวฉือเซินก็ขยับออกจากริมฝีปากของเธอ เขาจูบมุมปากของเธอ ท่ามกลางลมหายใจที่แผดเผา มีความยับยั้งชั่งใจซ่อนอยู่

และเมื่อเขากำลังจะดำเนินขั้นต่อไป ก็มีเสียงกริ่งดังขึ้นมา ขัดจังหวะทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้อง

หร่วนซิงหว่านราวกับตื่นขึ้นมาจากความฝัน เธอผลักเขาออกแล้วลุกขึ้นนั่ง

เสียงของเพ้ยซานซานดังขึ้นมา "ซิงซิง พวกเธอเรียบร้อยแล้วรึยัง?"

หร่วนซิงหว่านรีบตอบกลับไป "เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน พวกเธอกินกันก่อนเลย ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"

"เร็วหน่อยนะ อาหารจะเย็นแล้ว"

"โอเค"

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านตอบกลับไป เธอหันไปเห็นสายตาที่ไม่พอใจของโจวฉือเซิน เธอรีบพูดว่า "ฉันมาเรียกคุณไปกินข้าว ใครบอกให้คุณไม่ให้โอกาสฉันพูดเลย"

โจวฉือเซิน "..."

หร่วนซิงหว่านจัดเสื้อผ้าของตัวเองแล้วลุกขึ้น "เอาล่ะ ไปกันเถอะ ทุกคนรอเราอยู่ เสี่ยวเฉินและสวี่วานก็มาแล้ว"

โจวฉือเซินเลียฟันตัวเอง เขาก้มหน้าลงมองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง "ผมจะไปได้ยังไง?"

หร่วนซิงหว่านอดหัวเราะไม่ได้ "งั้นคุณ...ก็อยู่ที่นี่เถอะ เดี๋ยวฉันเอาของกินกลับมาให้คุณ"

โจวฉือเซินกัดฟันแล้วมองไปที่เธอ "แล้วผมจะรอ"

ตระหนักได้ถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา หร่วนซิงหว่านจึงรีบหนีออกไป

ยืนอยู่หน้าประตู เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจัดทรงผมตัวเอง ตบแก้มที่แดงก่ำเบาๆ ปรับลมหายใจ จากนั้นก็กดรหัสเข้าไป

เพ้ยซานซานเห็นว่าเธอมาคนเดียว เธอก็ถามว่า "ซิงซิง ประธานโจวล่ะ?"

"เขา...ยังไม่หิว เรากินกันเถอะ ไม่ต้องสนใจเขา"