สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 704

เมื่อกินไปได้ครึ่งหนึ่ง โทรศัพท์ของสวี่วานก็ดังขึ้นมา เป็นเรื่องงาน เธอจึงออกไปรับสายที่ระเบียง

เจียงชูหนิงมองดูแผ่นหลังของเธอแล้วถามหร่วนซิงหว่านเบาๆ "พี่สวี่วานไม่เป็นอะไรใช่ไหนคะ? ไอ้สารเลวคนนั้น..."

พูดได้ครึ่งเดียว เธอก็ถูกสะกิดที่แขน

เจียงชูหนิงไม่เข้าใจ เธอเบิกตากว้างด้วยความสงสัย

มือของหร่วนเฉินหยุดชะงัก เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "เกิดอะไรขึ้น?"

หร่วนซิงหว่านขัดจังหวะเจียงชูหนิงเมื่อกี้ ทำให้เธอไม่กล้าพูดต่อ เธอก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว

หร่วนซิงหว่านพูด "ไม่มีอะไร จัดการเรียบร้อยแล้ว"

ในตอนนี้เอง สวี่วานก็กลับมา เห็นบรรยากาศบนโต๊ะอาหารดูแปลกๆ เธอก็พูดอย่างลังเล "เกิด...อะไรขึ้นเหรอ?"

เพ้ยซานซานกำหมัดด้วยความโมโห "ไอ้สารเลวคนนั้นไปหาเรื่องเธออีกแล้วเหรอ? ไร้ยางอายจริงๆ!"

สวี่วานมองไปที่หร่วนเฉินแล้วอ้าปากพูด "หลังจากวันนี้ เขาคงจะไม่กล้ามาอีกแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูดต่อ "หลินหนานจัดการเขาแล้ว"

สวี่วานพยักหน้า "ใช่ ไม่มีอะไรแล้ว กินข้าวกันเถอะ"

เพ้ยซานซานยังอยากจะพูดอะไร แต่กลับเห็นสายตาของหร่วนซิงหว่าน จากนั้นก็มองไปที่หร่วนเฉินแล้วปิดปากทันที

สวี่วานเปลี่ยนเรื่อง เธอพูดกับหร่วนซิงหว่าน "ฉันได้ยินมาว่าวันนี้ประธานโจวเสียเงินก้อนใหญ่ประมูลแหวนวงหนึ่ง มันคือเเหวนที่อยู่บนนิ้วเธอใช่ไหม?"

เพ้ยซานซานก็พูดว่า "ฉันก็ว่า เมื่อกี้ฉันก็เห็นว่ามันสวยดี ซิงซิง ขอดูหน่อยได้ไหม?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า ถอดแหวนออกมาแล้วยื่นให้เธอ

เพ้ยซานซานดูแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "ยิ่งดูก็ยิ่งสวย เสียเงินไปเท่าไหร่กัน?"

สวี่วานพูดตัวเลข

เพ้ยซานซาน "..."

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่าแหวนที่อยู่ในมือหนักหลายพันปอนด์ แค่จับก็กลัวมันตก

เพ้ยซานซานยื่นแหวนคืนให้หร่วนซิงหว่าน "ประธานโจวรวยจังเลยนะ เกือบจะสองร้อยล้าน เงินเยอะขนาดนี้ ชาตินี้ฉันยังไม่เคยเห็นเลย"

ไม่รู้ว่าหร่วนซิงหว่านคิดอะไร เธอยิ้มแต่ไม่พูดอะไร

กินเสร็จ หร่วนเฉินเก็บกล่องอาหารลงในถังขยะโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ เดี๋ยวค่อยเอาไปทิ้งถังขยะ

หร่วนซิงหว่านกระแอมแล้วมองไปที่สวี่วาน "คนขับรถของเธออยู่ข้างล่างใช่ไหม?"

"อืม"

"งั้นเธอช่วยไปส่งเสี่ยวเฉินหน่อยให้ฉันหน่อยนะ"

ไม่รอให้สวี่วานตอบกลับ หร่วนเฉินก็พูดว่า "ผมเรียกแท็กซี่กลับเอง"

หร่วนซิงหว่านพูด "ดึกมากแล้ว นายจะเรียกแท็กซี่ได้ยังไง ถ้าไม่ให้สวี่วานไปส่ง เดี๋ยวฉันไปส่งนายเอง"

เพ้ยซานซานก็พูดว่า "ใช่ๆๆ ทำตามที่พี่นายบอกเถอะ ตอนนี้ผู้ชายเดินคนเดียวตอนกลางคืนก็อันตราย โดยเฉพาะผู้ชายที่หล่อๆอย่างนาย ถ้าเจอกับป้าที่จิตใจคิดไม่ดีอย่างฉัน นายซวยแน่"

หร่วนเฉิน "..."

สวี่วานกลั้นหัวเราะแล้วพูดว่า "ฉันรู้ว่าบ้านเขาอยู่ไหน ฉันไปส่งเขาก็ได้ค่ะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "งั้นก็ฝากด้วยนะ"

หร่วนเฉินเก็บขยะแล้วถือกระเป๋า "ไปกันเถอะ"

หร่วนซิงหว่านพูด "ถึงบ้านแล้วโทรหาฉัน อย่าไปที่อื่นล่ะ"

พูดจบ เธอก็ถือโอกาสตอนที่สวี่วานไม่สังเกต พูดเบาๆ "ถ้านายยังไปหาฉินหยู่ฮุย ฉันจะให้โจวฉือเซินส่งคนจับตาดูนายยี่สิบสี่ชั่วโมง"

หร่วนเฉินเม้มปากที่บอบบางแต่ก็ไม่พูดอะไร

ที่ประตู สวี่วานเปลี่ยนรองเท้าแล้วพูดว่า "ไปกันเถอะ"

หร่วนซิงหว่านก็กำลังจะกลับพอดี เธอจึงออกไปพร้อมพวกเขา เมื่อพวกเขาขึ้นลิฟต์ไปแล้ว เธอก็หันมาพูดกับเจียงชูหนิง "เธอก็กลับไปนอนเถอะ ดึกมากแล้ว"

เจียงชูหนิงพูดเบาๆ "พี่ซิงหว่าน เมื่อกี้ฉันพูดอะไรผิดไปรึเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม เธอไม่รู้จะอธิบายสถานการณ์ซับซ้อนนี้ยังไง

"เปล่า ไปนอนได้แล้ว"

เจียงชูหนิงอืมแล้วพูดว่า "ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"

หร่วนเฉินเม้มปาก แต่ก็ไม่พูดอะไร

สวี่วานมองไปที่เขา "ครั้งก่อนคุณบอกว่า คุณอยู่ที่นี่ คงไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม?"

"เปล่า"

"งั้นจะกลัวอะไร"

พูดจบ สวี่วานก็เดินไปข้างหน้า เดินตรงเข้าไปในหมู่บ้าน

หร่วนเฉินยืนอยู่ที่เดิมสองสามวินาที แล้วก็เดินตามไป

พวกเขาสองคนเดินตามกันไป แต่ก็ไม่พูดอะไร

สวี่วานก้มหน้าก้มตาอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าเธอกำลังอะไรอยู่

ทันใดนั้น เธอก็ถูกจับข้อมือ จากนั้นก็ได้ยินเสียงของหร่วนเฉินดังขึ้นมา "ทางนี้"

สวี่วานเงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นก็เดินไปทางเขา

หร่วนเฉินปล่อยมือเธอแล้วเดินขึ้นบันได

สวี่วานจับข้อมือตัวเอง ไม่รู้ว่าเพราะอุณหภูมิในคืนฤดูร้อนยังร้อนอยู่ ทำให้ข้อมือที่ถูกหร่วนเฉินจับเมื่อกี้รู้สึกถึงไอร้อนผ่าวรึเปล่า

ลิฟต์หยุด หร่วนเฉินหยิบกุญแจออกมาเปิดประตู

สวี่วานยืนอยู่ข้างหลังเขา จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองบุ่มบ่ามเกินไป

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาบ้านผู้ชายโสด

เธอรู้สึก...ตื่นเต้น

และเมื่อสวี่วานกำลังด่าตัวเองอยู่นั้น หร่วนเฉินเปิดประตูแล้วพูดกับเธอว่า "เข้ามาสิ"

สวี่วานเดินเข้าไปพร้อมกับหาเรื่องคุย "คุณอยู่คนเดียวเหรอ?"

หร่วนเฉินอืม "หนึ่งห้องนอน"

"สะดวกดี" สวี่วานพูด "มีรองเท้าแตะเหลือไหม?"

หร่วนเฉินพูด "ไม่มี คุณไม่ต้องเปลี่ยนหรอก"